ah sen

4|İyileşiriz

H: İyi misin?

Ahsen: İyi olmasam ne olacak?

H: İyileştirmeye çalışacağım.

Ahsen: Ben iyileşmem.

H: İyileşiriz.

H: Birlikte.

Ahsen: Bu oyunu ne zaman keseceğini merak ediyorum.

H: Bu bir oyun değil.

Ahsen: Sana inanmıyorum.

H: Bana inanmadığını biliyorum.

Ahsen: Kim olduğunu söyler misin?

H: Hayır.

Ahsen: Peki sana nasıl inanabilirim?

H: Bana inanmak ister misin ki?

Ahsen: Bilmiyorum.

Ahsen: Neden kim olduğunu söylemiyorsun?

Ahsen: Seni tanıyorum öyle değil mi?

H: Tanıyorsun.

H: Karşına çıkacak kadar cesaretli değilim.

Ahsen: Çünkü benimle dalga geçen insanlardan birisin.

H: Biliyor musun benim annem yok.

H: Ben dünyaya gözlerimi açtığımda annem yoktu yanımda.

H: Beni kucaklayamadı, bana bir kez bile oğlum diyemedi, beni öpemedi, koklayamadı.

H: Babam vardı yanımda, hep yanımda olmaya çalıştı.

H: Sonra onu da kaybettim.

H: Bir trafik kazasında.

H: O gün yorgun olduğunu ve araba kullanmayacağını söylemişti fakat bir dosya yetiştirmesi gerekiyordu.

H: Dosyayı benim götürmemi istedi fakat ben götürmek istemedim.

H: Tek derdim çevrem olmuştu, onlarla vakit geçirmek istiyordum.

H: Arabanın frenleri boşaltılmış.

H: Kim yapmış bilmiyorum.

H: O gün ben gitseydim, babam yerine ben ölseydim Ahsen.

H: Keşke ben gitseydim.

H: Keşke ben ölseydim.

Ahsen: Deme öyle.

Ahsen: Baban da sensiz yaşayamazdı o zaman.

Ahsen: O kendini suçlardı, oğlumu kendi ellerimle ölüme gönderdim derdi.

Ahsen: O vicdan azabıyla yaşayamazdı.

Ahsen: Evlatsın sen, evlat acısı zordur.

H: Ben olmasaydım annem de ölmeyecekti.

H: Her şey benim suçum.

H: Dünyaya gelmem bir hata.

Ahsen: Kendini suçlama.

Ahsen: Onlar seni hep izliyorlar, onlara layık bir evlat ol ve onları gururlandır.

Ahsen: Sen mutlu ol ki onlar da mutlu olsun.

Ahsen: Bir de yaralarını herkese açma, kanatırlar.

H: Bu yüzden mi açmıyorsun yaralarını kimseye?

Ahsen: Evet.

Ahsen: Çoğu kez kanattılar.

H: İstediğin zaman yaralarını bana açabilirsin.

H: Ben öperim kanayan yerlerinden.

H: Belki geçmez ama geçirmeye çalışırım Ahsen.

H: Sana yemin ederim çabalarım.

Ahsen: Neden?

Ahsen: Neden yapasın ki bunu?

H: Sen benim sevdiğimsin.

Ahsen: Anlayamıyorum.

H: Biliyorum.

Ahsen: Neden bana kim olduğunu söylemiyorsun?

H: Çünkü korkuyorum.

Ahsen: Neyden?

H: Seni kaybetmekten.

Ahsen: Ben uyumak istiyorum.

H: Uyuyamayacağını biliyorum.

Ahsen: Nereden biliyorsun?

Ahsen: Yoksa evime de gelen biri misin?

Ahsen: Nereden bilebilirsin ki?

H: Ahsen korkma.

H: Sakin ol, evine gelmedim hiç.

H: Sadece o kadar yorgun oluyorsun ki bazen 1-2 hafta uyumadığını düşünüyorum.

H: Gözlerinin altı hem mosmor oluyor.

H: O yüzden dedim.

Ahsen: Anladım.

H: Benden korkmanı istemiyorum, ben sana asla zarar vermem ve sen istemediğin sürece hiç bir yere gelmem.

H: Evini aramam, seni takip etmem, araştırmam.

H: Anlıyor musun beni?

Ahsen: Teşekkür ederim.

H: Ben teşekkür ederim.

Ahsen: Sen neden teşekkür ediyorsun?

H: Beni dinlediğin için.

H: Kendi acıların varken bir de benimkilere yardımcı olmaya çalıştığın için.

H: Bana yazmaya devam ettiğin için.

H: Beni yoksaymadığın için.

H: Teşekkür ederim Ahsen.

Ahsen: İyi geceler, H.

H: Ah sen...

H: İyi geceler, sevdiğim.