ah sen

19|Dağılacağız

H: Okulda yoktun.

H: Bu sıralar çok devamsızlık yapmaya başladın.

Ahsen: Evet.

H: Nasılsın?

Ahsen: İyiyim.

H: Yalan söylediğini biliyorum.

Ahsen: Öyle mi?

Ahsen: Evet, iyi değilim.

Ahsen: Ama senin yüzünden.

Ahsen: O iki iğrenç insan benim yanımda oldular, onlara ihtiyaç duymak o kadar kötüydü ki.

Ahsen: Sen yanımda değildin.

Ahsen: En çok sana ihtiyacım varken sen orada değildin.

Ahsen: Günlerce bir mesaj dahi atmadın.

Ahsen: Neredeydin, H?

Ahsen: Söylesene?

Ahsen: Ama ne var biliyor musun?

Ahsen: Sen yalancının tekisin.

H: Yanındayken yanında olamamak ne kadar kötü, sen bunu biliyor musun Ahsen?

H: Ben bugün şunu anladım, kalbinde bana hiçbir zaman yer olmayacak.

H: Olsun o da sıkıntı değil.

H: Sen sevmesende severim ben seni.

Ahsen: Artık böyle aptal sevgi kelimelerini duymak istemiyorum.

Ahsen: Belli ettin nasıl bir insan olduğunu sende.

Ahsen: Senin de onlardan bir farkın yok.

H: Öyleyse neden bana güvendin?

H: Farkım yoktu madem neden benimle konuştun?

Ahsen: İyi oynadın.

Ahsen: Ama ben bugün burada bu oyunu sonlandırıyorum.

H: Oyun falan yok Ahsen.

H: Her şey gerçek.

H: Sen bunun bir türlü farkına varamıyorsun.

Ahsen: Bu yaptığın çocukluk, anlamıyor musun?

Ahsen: Gizli gizli işler çeviriyorsun.

Ahsen: Çık ortaya diyorum, dağılırız diyorsun.

Ahsen: Zaten yeterince dağılmadık mı?

H: Ne istiyorsun?

Ahsen: Bu saatten sonra hiçbir şey.

Ahsen: Seninle konuşmak istemiyorum.

H: Hava soğuk, sıkı giyin.

Ahsen: Ne?

H: Sıkı giyin, evden çık.

Ahsen: Niye?

H: Dediğimi yap.

Ahsen: Neden?

H: Bir şey sorma Ahsen.

H: Hadi.

Ahsen: Saat çok geç?

H: Şu lanet evden çıkar mısın artık!

Ahsen: Çıkıyorum.

H: Okula doğru yürü.

H: Evin yakındı okula, değil mi?

Ahsen: Evet, yakın.

H: Güzel.

H: Osman abi okulun kapısında değil.

H: Kapıda açık.

Ahsen: Okula mı gireceğim?

H: Evet.

Ahsen: Tamam.

H: Üşüdün mü?

Ahsen: Hayır.

Ahsen: Okulda mısın sen?

H: Sen gel de.

Ahsen: Osman abi nerede?

H: Bilmem, kapıda değil.

H: Okulun içine girdiğinde flaşını aç, çok karanlık.

H: Pencereden gördüm seni :)

Ahsen: Neredesin?

H: Elini tuttuğum sınıf.

Ahsen: Neden böyle bir şey yapıyoruz?

H: İstediğin bu değil miydi?

Ahsen: Ben sadece yanımda olmanı istemiştim.

H: Yanındaydım zaten.

Ahsen: Değildin.

Ahsen: Yekta ve Duman oradaydı.

Ahsen: O iğrendiğim insanlar bana yardım ettiler.

Ahsen: Sen yoktun.

H: Merdivenlerdesin, değil mi?

Ahsen: Evet.

Ahsen: Gerçekten okul geceleri çok ürkütücü oluyormuş.

H: Öyle olur.

Ahsen: Bu ilk gelişin değil sanırım.

H: Çok gelirim.

H: Senin sırana otururum.

H: Bir keresinde uyuyakalmışım, yakalandım.

H: Ama ceza almadım.

Ahsen: Sırama o çiçekleri çizen sen miydin?

H: Evet.

H: Her sabah sildiğin ama her gece tekrar yenisi eklenen o çiçekleri çizen bendim.

Ahsen: Kursa kalanlar yapıyor sanmıştım.

H: :)

Ahsen: Kapıdayım.

H: Hissettim.

H: Dağılmaya hazır mısın Ahsen?

Ahsen: Beni korkutuyorsun.

H: Bunu sen istedin.

H: Aslında bu soruyu kendime daha çok soruyorum.

H: Dağılmaya hazır mıyım?

H: Dağılmaya hazır mıyız?

Ahsen: Bırak, dağılalım.

H: Gel.

Ahsen: Bekle.

Ahsen: Korkuyorum.

H: Ben de.

H: Şuan önünde iki seçenek var Ahsen.

H: Ya şu kapıyı aç ve dağıl, ya da arkana bile bakmadan git buradan.

Ahsen: Hayatım boyunca hep önümde iki seçenek oldu.

Ahsen: Ben hep yüzleşmek yerine kaçmayı tercih ettim.

Ahsen: Ama şimdi kaçmayacağım.

Ahsen: Dağılacağım.

H: Dağılacağız.