ah sen

6|Kurtarayım seni, lütfen

H: Ahsen?

Ahsen: Efendim?

H: Hiç.

Ahsen: Ne oldu?

H: İsmini yazmak hoşuma gidiyor.

H: Eminim söylemekte çok hoşuma gidecek ama hiç söyleyemedim.

Ahsen: Ses at o zaman?

H: Sesimi duymak ister misin ki?

Ahsen: Bilmem.

H: İster misin istemez misin?

Ahsen: Farketmez.

H: Ben senin sesini duymak isterim.

H: Galiba bir veya iki kez duydum.

Ahsen: Çok konuşan bir insan değilim.

H: Hiç susmasan keşke.

Ahsen: Atacak mısın?

H: Farketmez dedin?

Ahsen: Merak etmiştim.

Ses kaydediyor...

"Ah sen, Ahsen..."

H: İsmin o kadar güzel ki.

H: Senin gibi.

Ahsen: Sesini duymadım daha önce.

H: Ben de konuşmayı sevmem pek.

H: Sen de atsan mı acaba?

Ahsen: Belki sonra.

H: Müsait mi değilsin?

Ahsen: Evet.

H: Peki.

Ahsen: Galiba seni tanımıyorum, tanısaydım sesini hatırlardım.

H: Kim bilir.

Ahsen: Emin ol benim durumumda sen olsan sen de karşındaki kişiyi merak ederdin.

H: Doğru, ederdim.

Ahsen: O zaman kim olduğunu söyleyeceksin?

H: Hayır, söylemeyeceğim.

Ahsen: Ama neden?

H: Geceyi sever misin?

Ahsen: Hayır.

H: Neden?

Ahsen: Uyuyamıyorum.

H: Ben çok severim.

H: Özellikle gece dışarı çıkıp boş sokakta sessiz bir şekilde yürümeyi.

H: Biliyor musun? Saat gece üç civarlarında hep sokakta olurum.

H: Geceler bana huzur veriyor.

H: Sende gecem gibisin.

Ahsen: Ben gündüzleri daha çok seviyorum.

Ahsen: Her yer aydınlık, sanki hala bir umut varmış gibi. Güneş açıyor, kuşlar cıvıldıyor, insanlar koşuşturuyor.

Ahsen: Sanki yeniden doğuyorsun.

Ahsen: Gündoğumunu izlemeyi çok isterdim.