New Life Ticket ♤ nomin

0.7

Hayat aslında bir kitaba benzer. Sayfaları çevirdikçe öğrenilen anılar ve gelecek sayfalarda yer alan sonradan gerçekleşecek olan anlar... İnsanlar kitaplarda heyacanlı yerlere geldikçe sayfaları hızlıca okuyarak öğrenmek isterler. Aynı şu anda heyecanla her şeyin olup bitmesini isteyen Jeno gibi.

Haechan'ı arkasında bırakarak kayıt bürosuna doğru yürüyen Jeno kendini aşırı heyecanlı hissediyordu. Orada ne olacağını bilememek gerilmesini sağlıyordu. Bu yüzdendir ki odada olacakların hemencicik olup bitmesini istiyordu.

Jeno her zaman böyleydi. Mesela doktora gitmek onun için her zaman bir sorun olmuştu. Nedeni de ne zaman doktora gitse olacaklardan korkmasıydı. O yüzden doktora gittiği zaman da aynı şu anki gibi her şeyin hızlıca olup bitmesini isterdi.

Sonunda büroya ulaştığında ise kapıyı açmak ile açmamak arasında ikileme düştü. Neden bu kadar gerilmişti anlayamıyordu. Şu anki gerilmesi doktora giderken ki gerilmesinden daha farklıydı sanki.

Haechan ona herkesin buradan geçerek bu dünyada var olabildiğini söylemişti. O zaman Jeno bu kapıdan geçmeliydi. Ne olacağını kafasına takmamalı ve büroya girmeliydi. Ciğerlerine derin bir nefes çekti. İçeride iken en fazla ne olabilirdi ki?

Elini soğuk kapı kulpuna getirdi. Soğuk demir tüylerinin diken diken olmasına neden olurken Jeno kendine bir lanet okudu ve kulpu aşağıya doğru indirdi. Kapı yavaşça açılırken Jeno da yavaşça açılan kapıdan içeri girdi.

İçeri girince her şeyden önce ilk hissettiği şey soğuktu. Can yakacak türden bir soğuk olmayan insanda rahatlatıcı bir his uyandıran türden bir soğuk. Aynı yaz akşamları hissedilen meltem gibi.

Gözlerini etrafta gezdirdi. Oda yoğun bir şekilde kahverengi ve altın sarısı barındırıyordu. Duvarlar, taban ve tavan kahvenin farklı renklerine bulanmıştı. Kahverengilerinin üzerinde yer alan altın sarısı işlemeler kendisini kusmamış ve ahenkle yerlerinde ışıl ışıl parlıyordu.

Odanın ortasında yine altın sarısı süslemeli masa yer alıyordu. Masanın arkasında altın işlemeli kollara sahip bir sandalye duruyordu. Masanın ön tarafında da diğer sandalyeye oranla daha süssüz olan iki sandalye yer alıyordu. Yerde serilmiş bir dokuma halısı yer alıyordu.

Odadaki bütün bu sıcak renklere rağmen içerisinin soğuk olması bir zıtlık oluşturdu Jeno'nun zihninde. İçerisindeki gerginliğe rağmen yine de içeri girdi ve kapıyı arkasından kapattı.

Jeno, masaya doğru yaklaştığı sırada az önce fark etmediği bir kapıdan bir kadının çıktığını gördü. Sarı saçlara ve mavi gözlere sahipti. Üstünde ise siyah, sade bir elbisesi vardı. Kadın Jeno'ya bir gülümseme sundu. Jeno ise hiçbir tepki vermeden ayakta durdu.

Kadın öksürerek "Merhaba Lee Jeno. Ben Emilia." dedi. Sonrasında Jeno'nun hala tepkisiz kaldığını görünce zorla gülümsedi ve Jeno'ya koltuğa oturması için işaret verdi.

Jeno, Emilia adlı kadının gösterdiği koltuğa otururken Emilia da masanın arkasındaki koltuğa oturdu.

"Endişeli görünüyorsun."

Emilia tekrar konuşunca Jeno ona baktı. Nedense karşısındaki kadında içine sinmeyen bir şeyler vardı.

Emilia tekrardan cevap alamayınca "Endişelenecek bir şey yok. Sadece sana birkaç soru soracağız bu kadar." dedi.

Jeno, Emilia'nın dediklerini tararken çalan kapı ile kafasını kapıya doğru çevirdi. Elinde tepsiyle içeriye giren kadın Emilia'ya gülümsedi ve "çayı getirdim." dedi. Emilia da kadına gülümseyerek teşekkür etti.

Jeno, önüne konulan çaya baktı bir süre. Kadın odadan çıkınca Emilia " Çay ikramımız." dedi. Jeno güvenmeyerek bir süre daha çayı izledi. Sonra ne olacağı varsa olsun diyerek güzel kokan çayı aldı ve bir dikişte bitirdi.

Emilia, Jeno'nun çayı içtiğini gördükten sonra gülümsedi ve "İyi uykular."dedi. Jeno şaşkınlıkla kadına bakarken yavaşça vücudunun uyuştuğunu hissetti. Göz kapaklarını açık tutmakta zorlanırken kandırıldığını düşündü. Düşünceleri yavaşça buğulanırken kendini kasmayı bıraktı ve gözlerinin kapanmasına izin verdi.

Y/N:Hepinize yeniden merhaba~~

Kafamda bir kurgu var ancak o kurguyu düzgün bir şekilde size ulaştırabiliyor muyum hiç bir fikrim yok. Umarım ulaştırabiliyorumdur.