Past or present? (COMPLETE)

Chapter [22] - Yuri

~ People only love to bring up your past when they're threathened by your present.

* * *

Pinilit kong idinilat yung mga mata ko dahil sa sikat ng araw na tumatama sa mukha ko.

What happen last night? Sa pagkakatanda ko nasagot ko yung tawag ni maru at narinig ko yung pagtawag sakin ni zero and after that everything is going to be black.

Dumiretso na ako sa cr para gawin ang morning rituals ko. Kakalabas ko lang ng cr ng biglang may kumatok. Pinagbuksan ko naman ito at bumungad sakin ang nakangiting mukha ni zero. Weird?

"Good morning" bati nya sakin.

"G-good morning din" at binuksan ko na ng buo yung pinto para makapasok na sya. Umupo naman sya sa gilid ng kama ko.

"What do you like for breakfast? I'll cook"

"T-thanks but I can handle myself so don't worry about me"

"Nah i insist" Himala, wala ata syang topak ngayon? Ang weird lang talaga nya.

"Hmp okay if you say so I want hotdog, bacon and bread with hot milk" luh anyari? Bigla bigla nalang syang nagsmile ang creepy nya!

"Okay... Let's eat na!" Napakunot noo akong tumingin sa kanya.

"Wait sabi mo magluluto ka? Kaya nga tinatanong mo ko kung anong kakainin diba?" Ngumiti naman sya ulit.

"Nakaluto na ko at saktong yun din pala ang gusto mo. I wanna make sure kung ano talaga ang gusto mo kasi para maipagluto kita ng bago." Napatampal nalang ako sa noo ko dahil sa sinabi ni zero.

Hays mababaliw lalo ata akong kasama ko sya. Monggoloid talaga ang lalaking yun ang creepy nya pa tingnan.

Huminto sa may pinto si zero at humarap sya sa pwesto ko. "Let's eat na"

Natapos ang buong hapon at naglalakad lang ako dito sa tabi ng dagat palubog na kasi yung araw ang sarap lang pagmasdan. Umupo ako sa buhanginan at humarap sa dagat.

Inilabas ko yung phone ko para sana tingnan kung ano ng balita sa manila.

Pero sa pagscroll ko bigla na namang tumulo yung traydor kong mga luha. Bwisit naman oh? Limang taon na bakit nararamdaman ko padin itong sakit na ito? Dapat manhid na ako eh kasi ang tagal na nun.

Tiningnan ko ulit yung post ni maru together with chii.

"Thanks for everything. I am so lucky to have you. I really appreciated what you've all done to me."

Naramdaman kong may umupo sa tabi ko pero hindi ko inabalang tingnan kung sino yun, wala akong pakielam basta nasasaktan ako ngayon.

"Nasasaktan ka pala, bakit tinitingnan mo pa?" Kilala ko ang boses na yun. Lumingon ako sa katabi ko at hindi nga ako nagkamali si zero.

"So-sorry hindi k-ko alam kung ba-bakit pa ako na-nasasaktan ng ganito"

Hinila nya ako palapit sa kanya at niyakap nya ako ng sobrang higpit.

"Cry on my shoulder. Cry as you want. Hanggang sa mapagod yang mata mo kaiiyak"

At dun na ako tuluyang umiyak talaga. For past many years yung sakit na naramdaman ko hindi ko man lang mailabas dahil ayokong kaawaan nila ako. Ni isa sa mga kaibigan kahit pa pamilya ko hindi ko pinagsabihan, kinimkim ko lahat kaya siguro ngayon sobra na yung sakit na nararamdaman ko.

Move on naman na ako eh pero every time na makikita ko sya o sila bumabalik yung sakit. Yung parang sinasaksak ako paulit ulit?

"I'm always here... He's not deserving for your love" at tinapik tapik ng mahina ni zero yung ulo ko.