you're not my bias

7

Jungkook's POV:

Odwróciła się, żebym jej nie usłyszał. Powstrzymałem śmiech, gdy kłamała, że to 'ten czas w miesiącu'. Ta dziewczyna jest naprawdę...

Zakrztusiłem się, gdy powiedziała:

— Więc... dasz mi go dzisiaj?

Nie zdawała sobie nawet sprawy z insynuacji i spojrzała na mnie zdezorientowana. Jest taka niewinna.

— Tekken? – powtórzyła moje pytanie.

— Znasz? Gra video.

— Znam, ale co masz na myśli?

Ah, ta dziewczyna...

— Mam na myśli zagrajmy. Razem. Tekken.

Your POV:

Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Grać? Z Jeon Jungkookiem? Czy to życie?

Pstryknął palcami przed moją twarzą i wróciłam do rzeczywistości.

— Co? –  zaskrzeczałam.

— Chodź za mną. – zachichotał.

Poszłam za nim do pomieszczenia. Wyglądało to jak sala konferencyjna... Nagle zachłysnęłam się, gdy sobie to uświadomiłam. To był pokój, w którym nagrywali swoje reaction video i ten sam pokój, w którym zostali sprankowani, by zobaczyć scenę z horroru.

Odwrócił się.

— Co? – powiedział z uniesioną brwią.

— Widziałam ten pokój...

Przechylił głowę na bok.

— Oczywiście, że widziałaś. Pracujesz tutaj.

— Nie... mam na myśli... Bangtan Bomb...

Zachichotał.

— Ktoś tu jest bardzo sumiennym fanem.

Odwróciłam wzrok na duży telewizor z płaskim ekranem, gdy nagle potargał mi włosy, które były związane w kok.

— Jesteś słodka.

Powiedział, że jestem słodka. JEON JUNGKOOK TWIERDZI, ŻE JESTEM SŁODKA. GDZIE JEST WENTYLATOR? UMIERAM!

— Jak skończysz się rumienić, możemy zacząć grać. – powiedział, patrząc przez ramię.

Paląc się jeszcze mocniej, podeszłam do niego.

Był twardym przeciwnikiem w porównaniu z moim bratem, więc skończyliśmy remisem. Ani on się nie poddał, ani ja. Przerwał grę, kiedy przyszła reszta zespołu.

— Spójrzcie. Y/n gra z Jungkookiem. – odezwał się Hoseok. Szybko odłożyłam kontroler i zrobiłam kilka kroków w tył.

— Nie! Nie przestawaj. Chcemy zobaczyć, jak dobra jesteś, że Jungkook poprosił cię, żebyś z nim zagrała. – powiedział Jin.

Jungkook skinął głową w kierunku kontrolera, a ja podniosłam go, świadoma ich wzroku na plecach i gorąca na policzkach.

~*^*~

— Cóż, to był zażyły mecz, ale y/n wygrała. Ona jest w tym naprawdę dobra, co nie? – powiedział Jimin, szturchając Jungkooka.

— Tak, jest. 

Myślę, że moja twarz właśnie spłonęła.

— Jak to jest przegrać z dziewczyną? – zaśmiał się Hoseok, a Jungkook odpowiedział, pocierając szyję:

— Jestem zmęczony po ćwiczeniach.

— Ja chcę teraz zagrać z y/n. – powiedział Taehyung, zabierając kontroler z ręki Jungkooka.

— Potem ja. – odparł Jimin i chwilę później byłam zarezerwowana, by zagrać z każdym z nim po kolei.

NAPRAWDĘ musiałam uratować naród w poprzednim życiu, skoro mam takie szczęście.

Zanotowałam w pamięci, by szczególnie podziękować Bogu, kiedy wrócę do domu.

— Y/n! Nie miałaś czasem wyjść ze swoimi przyjaciółmi? – zapytała Jihye i zatrzymałam się, by na nią spojrzeć.

— Tak... cóż... plany trochę się zmieniły. – skłamałam i kątem oka patrzyłam, jak Jungkook zasłania usta.

— Biedna ty...

— Upewniliśmy się jednak, że nie czuje się źle, pozwalając jej spędzać z nami czas. – powiedział Jungkook.

Wszyscy mruknęli 'mhm' a moja temperatura uderzyła w dach.

Jihye uśmiechnęła się i powiedziała:

— Y/n, kiedy oni zaczną grać w gry video, to już nie przestaną. Nie powinnaś dać się wciągnąć, bo spóźnisz się na autobus.

Oh cholera!

Spojrzałam na zegarek. 8:15. Ostatni autobus odjeżdża za trzy kwadranse, więc szybko ukłoniłam się i wyszłam.

W drodze powrotnej zdałam sobie sprawę, że nawet nie czułam się źle z odwołaniem spotkania z przyjaciółmi. Równie dobrze spędziłam czas z BTS. Słyszałam dad jokes Jina na żywo i nawet Yoongi spał na kanapie. To był najlepszy dzień w historii.

A potem sobie przypomniałam. Autograf. Cholera. Nigdy go nie zdobędę, jeśli nie wezmę go dzisiaj.

Popłakałam się w poduszkę.

~*^*~

— Wyglądasz na chorą. Powinnaś wziąć dzień wolnego. – powiedziała Yoona, patrząc na moje opuchnięte oczy.

— Nic mi nie jest. – zaskrzeczałam.

— Za chwilę będzie dobrze. – mrugnęła do mnie. – Dzisiaj są wyniki.

Wymusiłam uśmiech. Nie obchodzi mnie to. Myślałam jedynie o straconej szansie na zdobycie autografu Jungkooka.

Podeszłyśmy do tablicy ogłoszeń, na której wyświetlone były wyniki. Yoona podeszła do niej, by je sprawdzić. Czekałam na nią. A potem zobaczyłam, że Jungkook również idzie w tą stronę.

Spojrzałam na swoje stopy.

— Y/n! Jesteś pierwsza! – Yoona krzyknęła tak głośno, że byłam zaskoczona. Podbiegła do mnie i zamknęła w niedźwiedzim uścisku. – Znowu to zrobiłaś!

Widziałam ludzi, którzy nas obserwowali i poczułam się niezręcznie.

— Czemu się nie cieszysz? – zmarszczyła brwi.

Zignorowałam jej pytanie i spytałam, które ma miejsce. Powiedziała, że piętnaste. Poprawiła się.

Nagle zauważyłam, że Jungkook uśmiecha się do mnie, a ja odwróciłam wzrok. Może da mi autograf, bo zajęłam pierwsze miejsce...? 

Ta, dlaczego miałby?

Jungkook's POV:

Byłem rozbawiony, gdy uciekła bez wzięcia mojego podpisu, ale z drugiej strony, jak mogła o to zapytać z chłopakami wokół? Granie w video gry z BTS to było dla niej za dużo, by pamiętała o tym.

A potem zobaczyłem ją w szkole, wyglądającą na chorą i bladą. Jakby płakała.

Ona naprawdę myśli, że nie mam czasu i nie dam jej tego autografu? Urocze.

Byłem zaskoczony, gdy zdobycie pierwszego miejsca nie rozweseliło jej tak bardzo, jak myślałem, że rozweseli. Ta dziewczyna musi uporządkować swoje priorytety...

Zanotowałem w pamięci, by ją później tego nauczyć.

Odwróciła wzrok, kiedy uśmiechnąłem się do niej. Wyglądała naprawdę nędznie.

Dam ci mój autograf... jeśli to tyle dla ciebie znaczy.