Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
●🖤
Cafe'nin kapısının açılıp kapanması ile gözlerim titrek bir şekilde arkası dönük hızla adımlarla ilerleyen Cem'i buldu. Hınçla yağan yağmurun sesi kulaklarımı dahi aşındırırken , o umursamadı , gitti öylece.
Ah Cem..
"Nefes... Abim.."
Eylül'ün ağlayışının arasından acılı mırıltısı yüreğimde en derin yere dokundu. En yakın arkadaşımın abisini bu hale getiren bendim , bu acıyı onlara veren bendim. Tamam sevgisine karşılık veremiyordum ama gözünün önünde de bunu yapmamalıydım.
Barlas'a olan sevgimi onun gözü önünde yaşayamazdım.
O anda yapmam gerekeni yapıp , arkama bakmamak için kendimi kasarak Cafe den kendimi dışarı attım. Sebep olduğumu ben düzeltebilirdim.
Dışarı çıkmamla hafif çiseleyen yağmur hızlandı. Saçlarıma , oradan yüzüme ilerleyen su damlalarını umursamadan havayı soludum derince . Toprak kokusu hafiften burnuma sızarken , gözlerim biraz uzağımda sırtı dönük öylece duran Cem'i buldu.
Öylece , sabit bir şekilde duruyordu , ne yürüyor , ne de bir hareket..
Gözümün önüne düşen saçımı elimle çekip usulca Cem'e doğru yürümeye başladım. Her adım atışımda , giydiğim babate giren su, rahatsızca yerini belli ederken ,umursamayarak adımlarımı hızlandırdım.
Sessizlik , bana özel bir şey gibiydi. Öyle ki şu anda bile adımlarım yavaşca Cem'e yaklaşmış , varlığımı farkettirmemiştim. Aramızda üç, dört adım kala durmamla kısık sesi kulaklarıma ilişti.
