Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
●🖤
Eylül Mira Barlas
Yetimhanede başlayan bir hayat kadar sönüktü benim hikayem. Bir anne ve babanın bakamadığı çöpten fazlası değildi yaşamım , yaşamımız.
Bir bebeğin masumiyetinin anne ve babasının kalbini yumuşatmaması , hiç tanımadığı bir kalbi yumuşatır mıydı?
Anne ve babanın bile sevmediği bir çocuğu, yabancı birisi sevebilir miydi?
Bir yetim , sevdiği adam tarafından sevilir miydi ?
Sevilmemişti.
Zihnimin geçmişe ayırdığım o büyük odada anılarım küçüktü , mutluluklarım abimin varlığıyla var , yokluğuyla hiçti. Ben , sadece şükrü benimseyip, hayatla savaşan hasta bir bedendim.
Abimin sırtına yüklenen yüktüm
Sevdiğim adamın farkında olmayan yüzüydüm.
Ben , Mira Barlastım.
Yanıyordum , buz gibi soğuğun derime amansız kavuruşu ile yanıyordum. Alevlerin arasında yanamazdım , yanmak için aleve sahip olmak gerekmez miydi?
Alev için , ateş ile barut gerekmez miydi ? Bizim hikayemiz de , Barut hiç ateşe yaklaşmamıştı ki , hiç görmemişti ki onu..
Ben , bir kere bile onun olmamıştım ki .. Ben ki , sözlerin arkasında gizlenip , gerçeklikte bir koybolan görünmez kişiydim.
Barlas'ın Mira'sı , Barlas'ın hiçi..
Kalbimdeki yüklerin arasından , sessizliğiyle saklanmış kızı buldum. Kader dedik , kader sevdikleri bir araya getirmişti.
Kaderim, aşkımı vermese de abimi benden almadı , dostum dediğim kızı almadı.
Hastalığım beni almadı onlardan.
Teşekkür ederim..
Bacağımdaki kırmızılıkların arasında gezinen buz gibi suyla titrek bir nefes verip başımı küvetin soğukluğuna mahkum ettim. Düşüncelerimde üşür müydü bu yaptığımla?
Düşüncelerim de ki adam üşür müydü benim yüzümden ?
Ben ona kıyamazdım ki , bedenime sarılan acıları saklar , ona değdirmezdim. Kendimi atardım soğuklara , ona haber etmez, rüzgarı savurtmazdım.
