Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
●
1 yıl sonra , İstanbul
Evin çatısından ısrarla girmeye çalışan su damlalarını renklendirmeden bıraktım , biliyordum ki bir renk verirsem eğer hayallerim genişlerdi. Eğer o hayalimin sahibine erişemezsem , kırıklık o kadar fazla olurdu.
Yine de..
Yine de , parmaklarım tereddütle açık mavi rengindeki boya kalemine gitti. Parmak uçlarımdaki özlem usulca kaleme aktı , titreşti elimde. İki parmağımın arasında sabitlediğim kalem öylesine eğreti durdu ki elimde , ne yetebildi ,ne de su damlalarına renk verebildi.
Gidişinin ardından usanmadan onu , kendimi ,hatalarımı anlattığım bir resim defterinin daha son sayfalarına gelmiştim. Bir sene de , bir ömürü sığdırmıştım.
Bir sene de , bir ömür onsuz olmuştum.
Usulca gezindi parmaklarım sayfalarda , defterin arasına sıkıştırdığım kağıdı titrek bir dokunuşla çekip buruk bir gülümse ile baktım.
Mimarlık fakültesi yazısının kenarlarında gezindi parmaklarım. Dolan gözlerimin ucuna tutunan özlem ve acı daha fazla dayanamayıp süzüldü. Mürekkebe damlayan keder , bulanıklaşarak yerini belirtti, benim aksime.
Ruhsuz bir kaç soluk ile kuruyan yüzümü huysuzca kaşınması ile burun kıvırarak elimin tersini yüzümde gezdirmeye bir yandan da nefes alışverişlerimi dizginlemeye çalışıyordum. Her özlemim de , her bedenimin acizliğin de nefesimi kontrol edemez hale geliyordum , ciğerlerim onsuz soluklanamıyordu.
Bedenim bile hatamı yüzüme vuruyordu..
Sertce yutkunarak bir elim göğsüm de yatağıma doğru adımladım. Yüreğime baskı yapan o huzursuzluk boğazıma düğüm oluyordu , her yutkunmaya çabaladığım da gözlerime taşıyordu. Acı , onunla beraber bedenimi terk etmiş ,ruhuma ızdırap veriyordu.
Usul usul yitiyorduk.
Yatağın yumuşak dokusunu hissedince bedenim istemsiz kıvrılıp cenin pozisyonunu aldı. Hayallerime dalmadan son kez onsuzluğu yaşadım , son kez onsuz olacağıma kendimi inandırdım.
●🖤
Ertesi gün yarı uykulu , yarı uyanık bir sabaha günaydın dedim. Huzursuz geçen sayısız günün ardından azıcık da olsa bir umut tutunuyordu yüreğime. Onu görecek oluşumun heyecanı mı , yoksa onun beni görecek oluşunun heyecanı mı bilmiyordum . Ne tepki vereceğini , ne durumda olduğunu bilmiyordum. Aklıma ise en kötü senorya sertce çarpıyordu ,
