Öfkeyle ellerimi Eylül'ün yüzüne bakmadan savuşturdum, duymak istemiyordum ondan artık Cem'i.
"Yeter, bu kadarı yeter!"
Kalbimin acısını gölgeleyen öfkeyle banyodan çıktığım gibi merdivenlerin sonuna gelmiş olan ikiliye doğru koştum. Ben ki yıllardır onu bekleyen kız , içimde biriktirdiğim tüm umutları bir kıza hediye edemezdim. Onun benden vazgeçmeyen ısrarlarında ben kayıp gidemezdim. Bir yıldır her gün onu anımsamaya çalışan yüreğime ihanet edemezdim.
Ben onsuz yapamazdım.
Koridora çıkan ikiye hızla koşup önlerine kendimi attım.ona dokunacak cesaret yoktu bende, bu kız nasıl dokunabiliyordu?.
Hareketimle kız irkilirken Cem'in ayakları zemine çakılmıştı. İstese beni önemsemez geçerdi ama durmuştu. Öfkeli mavilerinden gözlerimi birleşmiş ellerine çektim . Kızın elini öylesine sıkıyordu ki , bunu gerilen kol kaslarından görebiliyordum.
Bu kadar çok mu değer veriyorsun o kıza?
Dolan gözlerimin aksine başımı dikleştirdim. Kız'ın ' ne oluyor' sözleriyle kollarımı hareket ettirmiştim. Ne kızdan utandım ne de Cem 'in beni unutmasından.
"Nasıl ?"
Tek bir soru tüm hislerimin gölgesinde hayalkırıklığıyla doluydu. Nasıl beni unutabildin ? Nasıl bir başkasını sevebildin? Nasıl Cem , nasıl?
"Ben anlamadım , yani sen kim oluyorsun ?"
Kızın hesap sorar sesini bile umursamadım , ondan gözlerimi ayırmadım. Bir cevap , bir yaş , bir hareket bekledim.
