Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

6. Ik verwond mijn vriendje

En ja hoor hij is een natuur talent.

De volgende dag word ik in Miles zijn armen wakker. Iedereen van Hermes is nog aan het slapen. Ik sta voorzichtig op want ik wil Miles niet wakker maken.
Ik loop in mijn pyama naar buiten. Nouja een fel oranje shirt met de Griekse koeien letters kamp halfbloed. Buiten loop ik op mijn sokken naar het strand. De zon is aan het opkomen en de verse stralen schitteren op de kleine golfjes van het meer. Het is prachtig en ik glimlach. Ik ga zitten op het zand en sluit mijn ogen. Na een minuutje of tien hoor ik een geluid. Ik open mijn ogen en sta snel op. Het is mijn moeder, Hera. Ze kijkt me boos aan en ik voel haar macht me verzwakken.
"Je hebt de boel maar mooi verpest amartia" zegt ze. "Ik ben zwaar teleurgesteld". Er rolt een traan over mijn wang. "Sorry mam, het spijt me zo maar de goden weten nog niks toch..." snik ik. Ze komt met een grote snelheid zo dicht bij, dat er geen haar tussen onze neuzen paste. "Noem me geen mam!" Schreeuwt ze. "Ik ben je moeder niet!"
Nog een traan.
"En de goden weten inderdaad nog niks en dat komt niet door jou!" Ze kijkt me boos aan. Ik ben bang. Doodsbang voor wat ze gaat doen. Dan haalt ze een mes van achter haar rug. Het is hetzelfde mes dat ze boven me heeft gehouden toen ik baby was. "Ik denk dat deze weer van pas komt zegt ze". Ze heft het mes. "Nee mam alstjeblieft niet doen,nee..." smeek ik maar ze kent geen genade meer. Ze steekt het mes naar beneden door mijn hart heen en ik schreeuw.

Mijn schreeuw maakt het hele Hermes gebouw wakker. Van schrik zit ik rechtop, in het koude zweet. Ik huil. En niet zomaar een ik barst in tranen uit. Iedereen kijkt me geïrriteerd aan. Miles gaat ook rechtop zitten en slaat me in zijn armen. "He het was maar een droom" zegt hij en hij kust me op mijn hoofd. Een van de Hermes kinderen kijkt op. Het is Tony, een jongen waar ik gister bij het eten mee had gepraat. Ik mocht hem toen al niet.
"Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn" zegt hij. Ik weet wat hij bedoelt. Nachtmerries van halfbloeden zijn nooit zomaar nachtmerries. "Wat bedoel je" zegt Miles. "Ik bedoel dat wat er ook gebeurde in Tia's droom er een grote kans is dat dat ook echt gaat gebeuren. Als een boodschap van haar goddelijke ouder. Miles kijkt me aan. Het kwartje was gevallen. Ik ben op dit moment gewoon blij dat hij nog voor een nacht in het Hermes gebouw mocht slapen. "Dus" zegt Tony weer. "Wie,wat,waar?"
Ik had het niet meer. Ik sta op en pak de jongen bij zijn nek. Ik voel een paarse wolk om me heen. De kracht van Ares, de God van de oorlog, borrelt in mijn maag. "Dat is niet jou zaak!" Schreeuw ik. Een paar andere kampers komen binnen. "Tia laat hem los!" Zegt Polly.
Ik laat hem met tegen zin los maar knijp nog een laatste keer in zijn nek. Ik kijk naar de omstanders. "Wat?" Zeg ik. Een dochter van Demeter antwoord. "Je gloeide" zij ze. "Je gloeide van woede".
Ik snap hoe het er uit zag. "Nou gelukkig kwam er geen stoom uit mijn oren" zeg ik en ik probeer de situatie te verlichten.

We maken ons allemaal klaar voor een dag vol training. We hijsen onszelf in leren bescherm kleding en we trekken een oranje shirt van kamp halfbloed erover heen aan. Dan gaan we ontbijten. Iedereen is een stuk minder spontaan tegen me dan gister avond. Miles ,Alex en Polly lijkt het anders niks te boeien. "Oke" zegt Alex enthousiast. "Waar willen jullie mee beginnen". Ik kijk Miles aan. "Kies jij maar" zeg ik. " uhm laten we pijl en boog schieten" zegt hij. Dat verbaast me want ik had gedacht dat hij zijn twee dolken zou willen uit proberen.

Na het ontbijt lopen we met zijn vieren naar de schiet baan. Miles en Polly pakken een pijl en boog en ik doe mijn Spider-Man hand ding om mijn armband te activeren. Een grote bronzen boog komt te voorschijn. Alex kijkt me verbaast aan. "Ik wil het niet weten" zegt hij met grote ogen.
Hij gaat voor Miles en mij staan. "Oke pak het touw met twee vingers mik en laat het touw los". "Ja zover kom ik ook nog wel" zegt Miles. "Uhuhuuhh uh uh" doet Alex hem treiterend na. "Polly is een natuurtalent omdat ze dochter van Apollo is" zegt Alex . "Polly laat maar zien". Polly mikt op de schietschijf die 20 meter verder staat. Hij komt precies in het midden te recht. Miles en ik klappen en Polly maakt voor de grap een buiging. "Nu jullie" zegt ze. Miles gaat eerst. Met zijn tong uit zijn mond mikt hij op de schietschijf. Hij laat het touw los en de pijl komt net naast het midden terecht. Ruim tevreden kijkt hij naar zijn uitslag. Ik loop naar hem toe. "Ik zei toch je bent een natuurtalent". "Waarschijnlijk niet meer dan jij" zegt  hij. Dat deed me denken. Ik ben eigenlijk geen natuur talent in boog schieten. Hera heeft met een lied van apollo en een pijl van Artemis twee cirkels in mijn rug gesneden en daarmee de krachten over gegeven. Dus technisch gezien is het niet natuurlijk. Ik span mijn boog en trek het touw strak. Ik mik net zoals altijd. Ik trek het touw nog eens flink naar achter en laat hem dan los. Ik hoor een zoef. Ik kijk naar de schietschijf. er zit geen pijl op. Ik ben verbaast. Ik mis nooit. Dan pas kijk ik naar Alex, polly en Miles. Ze staan me alledrie met open mond aan te staren.  "Wat?" Zeg ik. "Ik miste, zo erg is dat toch ook niet?".
"Je hebt niet gemist" zegt Polly. "Je bent gewoon recht door de schietschijf gegaan". Ik kijk nog een keer goed. Er is inderdaad op het midden van de schijf een gat te zien.
"Oeps...."