Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

23. Ik ren voor ons leven naar olympus

Mijn ogen zijn te zwaar om ze volledig te openen. Ik heb er ook gewoon geen zin in en ik zie ook het punt er niet van in. Dan komt het binnen. Ik moet naar Olympus om alle mensen waarvan ik hou te redden. Ook al kan ik niet echt meer geloven dat Hera me zou vermoorden. Maar als zij het niet doet, dan doet Zeus het wel. Ik moet ze wel openen.
Ik kijk door spleetjes heen en ik zie een gestresst gezicht van een jongen. Ik lig in de armen van het bijbehorende perfect gespierde lichaam en we zijn aan het rennen. Het gezicht is zo vertrouwd voor me. Het enige nieuwe eraan is de lange witte streep die over het midden heen loopt.
"Miles" weet ik uit mijn mond te krijgen. Hij kijkt naar beneden onder het rennen door.
"Tia, gaat het?" Vraagt hij buiten adem. Zijn stem schud me uit mijn waas.
"Ja" zeg ik nog een beetje apart. "Ja uh ja bedoel ik" zeg ik nog wakkerder en ik trek me zelf op. Mijn gezicht doet nogsteeds pijn van de kras op mijn wang en mijn been doet moeilijk.
"Miles kan je even stoppen, dan kan ik zelf lopen"
"Kan je dat wel dan?" 
"Ja komt goed"
Hij zet me neer. We zijn ergens midden in newyork. Het moment dat hij me neer zet voel ik een steek van pijn in mijn been maar ik negeer hem totaal.
"Hoelang hebben we nog en waar zijn Polly en Alex?" Vraag ik gestresst aan Miles. Hij kijkt op zijn horloge. "We hebben nog negen minuten en Polly en Alex staan al bij de ingang van empire state building. Ze proberen de mensen van de lobby over te halen dat ze een afspraak met Zeus hebben maar het lukt niet.  Ik heb ze zelfs niet over kunnen halen. Toen het zolang duurde bij jou ging ik kijken of alles goed is. Ik heb het ei met de mal mee genomen en de andere eieren vernietigd". Zegt hij buiten adem terwijl we nogsteeds aan het snelwandelen zijn.
"Oke dankje" zeg ik en ik geef hem een liefde volle blik. Ik kijk voor me en aan het eind van de straat staat het reusachtige empire state building. Ergens, op vliegtuig hoogte is mijn moeder gevangen. We beginnen te rennen. Als we nog maar negen minuten hebben moeten we opschieten.
Eenmaal aan gekomen bij de empire state building staan Polly en Alex bij de ingang onrustig te wachten.
"Kom we hebben echt nog maar 5 minuten!" Zegt Polly gestresst als we aan komen rennen. We gaan allemaal naar binnen en komen de lobby in. Zonder om me heen te kijken loop ik naar de Balie.
"600 ste verdieping" zeg ik.
"Sorry?" Zegt de vrouw achter de balie. Als ze aan het acteren is, is ze goed.
"Ik moet Zeus zien" zeg ik. Even ben ik bang dat ze een gewone sterveling is en dat ze denkt dat ik een gek ben.
"Je kan niet zomaar naar heer Zeus" zegt ze kattig. Ik trek mijn shirt omhoog en ga met mijn rug tegen haar aan staan. Ze ziet de cirkels op mijn rug die voor elke God staan.
Ik draai me om en sla met mijn handen op de balie. "Mag ik nu Zeus zien?"
Ze zucht diep en ze gebaart dat we mee moeten. We stappen met zijn vijfen in de lift en de vrouw gaat met haar hand naar het onderste knopje. De hoogste verdieping is 102 maar er verschijnt zodra ze met haar hand erbij gaat een knopje met 600. Ze drukt erop en we schieten omhoog. Miles houd zich stevig vast aan de reling en Polly en Alex houden elkaar vast. We komen boven aan en ik voel een golf van geluk over me heen vallen. De deuren schuiven open en we zijn in de hemel hemzelf. We staan op een stenen pad tussen wolken en ik zie newyork onder ons bruisen. Duizenden oud Griekse huisjes staan opgestapeld op een berg en de inwoners zijn stuk voor stuk mooie jonge mensen. We rennen op de trap naar boven. Onderweg zie ik nymphen, druïde en mindere goden eten en feesten. De trap is hoog maar ik voel me zo machtig hier dat het niet zwaar is. We komen boven aan en we stappen met open mond in de troonzaal van de Griekse goden. Ik pak Miles zijn hand bij het aanzien van de grote van, ja eigenlijk alles. De zaal de stoelen de goden en vooral Zeus. Hij ziet er nog echter uit dan in mijn droom en ik voel de elektriciteit om hem heen flikkeren. Alle goden zitten op hun stoel en stuk voor stuk zijn ze reusachtig. Miles kijkt nieuwsgierig naar Aphrodite die naar hem glimlacht. Dat maakt me wel blij want ik weet dat het hem goed doet. In het midden staat een kooi, wel in gewone maten. Er in zit Hera. Als ze me ziet klaart ze een beetje op.
"Amartia!" Schreeuwt ze. Maar voordat ik kan antwoorden staat Zeus op en loopt onze kant op. Ik denk dat ik ongeveer zo groot ben als zijn kleine teen dus ik kijk naar boven.
"Net optijd kleine held" zegt hij. Ik knijp nog wat harder in Miles zijn hand. Ik weet dat het hem pijn doet maar hij negeert het.
"Maak nu maar die sleutel en bevrijd je moeder, voordat het telaat is"