Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

17. Ik droom eerst over een bedreigende bliksem en dan over doodgaan

Deze droom is anders dan mijn andere dromen. Misschien omdat ik niet aan het slapen ben, want ik weet zeker dat mijn ogen open staan.

Terwijl ik staar de lucht kijk, omdat ik op de grond lig en de hoofden van Miles, Polly en Alex boven me hangen zie ik toch duidelijk dat ik in een soort troonzaal ben. Het is een grote, marmeren zaal met twaalf stoelen. De grootste staat natuurlijk vooraan, die van De baas. Er zit een man in met een oh zoEen machtige uitstraling dat er letterlijk kleine lichtflitsjes om hem heen flikkeren. Op de leuning van zijn troon ligt een grote staaf van bliksem en het kijkt alsof zijn hele aura donder bevat. De plek waar ik blijk te zijn voelt anders dan elke andere plek waar ik ooit ben geweest. Het voelt alsof er honderden krachten om me heen waaien, elk machtig en bijzonder op zijn eigen manier. Ook ik voel me machtiger. Ik voel mijn handen warmer worden, ik voel dat er water niet heel ver weg is en ik voel wortels van eeuwe oude bomen onder mijn voeten kronkelen. Het maakt me onrustig en rustig te gelijkertijd . Rustig omdat ik weet waar ik ben, Olympus namelijk. De plek waar ik was geboren en waar ik ben  opgegroeid. Onrustig omdat de man die voor me op de grootste troon zit, de oppergod hemzelf is. Mijn stiefvader Zeus.
Na het beseffen waar ik ben kijk ik de man aan. Blijkbaar kijk ik bang, want hij glimlacht tevreden.
"Hallo amartia" zegt Zeus met een lage mannen stem. Iets in zijn stem is angstaanjagender dan zijn donderige aura.
"Hallo heer...Zeus?" Zeg ik. hij knikt goedkeurend.
"Weet je waarom je hier bent amartia?"
"Heeft het iets te maken met mijn queeste om mijn moeder te bevrijden?" Ik boor mijn vinger nagels in mijn hand, elke keer dat hij mijn volledige naam zegt. Gek genoeg doet het pijn, ik bedoel, ik ben nog steeds aan het dromen toch?
"Ja zeker" zegt hij irritant zelf voldaan.
"Je bent te ver gekomen en dat heeft een reden. Je werkt te veel samen. De leeuw Van Nemea had je nooit kunnen verslaan zonder je krachten van de twaalf olympiërs. De chimaera had je nooit kunnen verslaan zonder de zoon van Nike. Jij had sowieso als dood moeten gaan bij de leeuw. De chimaera was meer een backup".
"Dus u heeft me op queeste gestuurd, zodat ik dood ging? Waarom heeft u me niet gewoon vermoord?" Vraag ik gefrustreerd.
"Dat zorgt voor ophef amartia". Terwijl hij dat zegt voel het het bloed langs mijn vingernagels naar beneden lopen.
"Niet alle goden willen je dood kleine godling. Er zijn een paar die de twaalf goden van Olympus zo haten, dat ze blij zijn met je. Ze denken dat je beter bent dan ons. Er zijn zelfs goden die zo fan van je zijn dat ze hulp sturen, zoals de zoon van Nike" zegt Zeus en hij geeft me een boze blik.
"Was Wim gestuurd door Nike?" Vraag ik "Maar hij is een halfbloed die niet eens wist dat hij een halfbloed is".
"Oh domme sterveling.. tuurlijk dacht je dat. Dat is het trucje. Hij is een mindere God, zoon van Nike en Hypnos. Hij is net zoals zijn ouders geen fan van ons. Wel van jou".
Ik voel me een klein beetje trots dat een God denkt dat ik machtiger bent dan andere goden. "En nu?" Vraag ik bang.
"Oh nu, nu maak ik dit spelletje van ons nog een stuk leuker. De volgende queeste, moet je helemaal alleen doen. Zonder je vrienden, zonder helpende handjes en zonder onze krachten. Je staat er alleen voor, nouja, je mag een wapen. Niet al die andere die aan je armband zitten. Als je dat wel doet, Amartia, dan laat ik je moeder vrij op voorwaarden dat ze je vermoord. En tja, ook je vrienden. Dus doe wat ik zeg of iedereen die je ooit hebt aangekeken krijgt van mij een gratis ticket naar de onderwereld ".
Met open mond staar ik naar de koning van de hemel. Hij glimlacht grimmig. Dan schiet er een pijn scheut door mijn hoofd en ik druk mijn handen op mijn slapen.
"Hahaha, jij kleine, zwakke sterveling. Je kan niet eens tegen een bericht van de grootste God ooit" zegt hij en hij staat op, loopt naar me toe en blijft een centimeter voor me staan. We staan zo dichtbij elkaar dat de macht en valsheid die hij bij zich draagt te ruiken is.
" ga maar lekker slapen 'held'" zegt hij kil.
Hij heft zijn bliksemschicht die hij mee had genomen van zijn stoel en hou hem recht boven me. Dan schreeuwt hij en ik ook. De martelende pijn van bliksem giert door mijn hele lijf en ik gil het uit. Blijkbaar ook in het echt want ik voel allemaal handen me door elkaar schudden. Olympus is verdwenen en ik lig weer gewoon op de grond naar de lucht te staren. De pijn is nog steeds overal en ik huil het uit tot ik wegzak. Ik val in een rusteloze slaap maar ik droom niet meer over gemene, sluwe goden die alles verpesten omdat ze me toch eigenlijk dood willen maar ik droom over dagelijkse dingen die normale mensen nachtmerries noemen. Over Doodgaan enzo.