Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

1. Waarom hij?

Dit is voor dat iedereen hem vergeet.

Hand in hand in hand rende Miles en ik weg van het laag brandende kampvuur waar de laatste diehard kampers hun laatste marshmallows zaten te roosteren. We moesten  al lang in onze cabines zitten maar die avond boeide  de regels van MrD ons niet.

de dag erna was ik jarig en Miles wilde me precies om middernacht iets geven.
Giechelend sprongen we achter een struik toen  we een grote schoonmaak harpij zagen. Na de avondklok moest je oppassen voor die beesten want kampers die de regels overtreden verdienen het om aan stukken gescheurd te worden.
Toen de kust veilig was liepen we door naar het strand van het kano meer. We plofte neer op de grond. Ik lag met mijn hoofd op de schouder van Miles. De glimlach op mijn gezicht was maar niet weg te toveren. Ik keek Miles aan. In het maanlicht leek hij op een God ook al is was maar een halve.
Hij was nu al een jaar op kamphalfbloed en de harde training was te zien. Hij was gespierd, snel en de beste zwaardvechter van de Aphrodite cabine ooit en nog knapper ook  al dacht ik dat dat niet mogelijk was.

Hij pakte mijn hand, soepel zoals altijd en zijn horloge piepte . Hij keek op het kleine schermpje. "Gefeliciteerd Tia" zei hij en hij zoende me. toen greep hij naar zijn broekzak. Hij haalde er een klein paars zakje uit, zo een waar altijd van die armbandjes in zitten. Ik nam hem glimlachend aan en trok het strikje open. Ik pakte het zilveren glimmende kettinkje eruit en liet het bedeltje op mijn hand vallen, zodat ik het goed kon bekijken.
Het was een klein medaillon maar niet zo maar een. Op de voorkant waren  piepkleine figuurtjes gegraveerd. Het waren drie monsters. De nemeische leeuw, een chimeara en de tweekoppige hond orthus. Dat waren de monsters die ik vorig jaar moest verslaan om al mijn vrienden te redden. Op de achter kant stonden vier mini mensjes gegraveerd. Het waren Polly, Alex Miles en ik, ons vriendengroepje. Daarmee ging ik op queeste.
Toen ik klaar was met het bewonderen keek ik op. Miles keek me afwachtend aan.
"En, mooi?" Vroeg hij.
"Mooi? Miles hij is echt perfect!" Zei ik en ik gaf hem een knuffel. Hij haalde opgelucht adem. "Kijk maar in de binnenkant"
Ik maakte met mijn nagels het kleine slotje open. Met een klikje vielen de twee kanten open. In de linker foto stonden we weer allemaal. Een sater en drie halfgoden. In de rechter foto stonden alleen Miles en ik. In de foto heeft hij een arm om me heen geslagen. We keken gelukkig. Precies zoals ik me toen voelde.
Ik keek hem aan. Ik stond met een mond vol tanden. "Miles ik... dankje wel" wist ik eruit te krijgen.
"Zal in hem omdoen?" Vroeg hij. Ik gaf  hem de ketting en ging met mijn rug naar hem toe zitten. Hij haalde voorzichtig mijn haar uit mijn nek en deed het kettinkje om. Hij gaf een kusje op mijn nek.
We gingen liggen op het zand. Samen keken we naar de sterren. We zagen Hercules en een paar andere sterrenbeelden. De sterren glinsterden en de maan zorgde voor genoeg licht om in zijn diepe ogen te kijken.
Ik lag in zijn armen. Hij rook trouwens echt verdomt lekker. Ik was  gelukkig maar dan echt volledig. Ik had me nooit zo gelukkig gevoelt. ooit. Ik wist niet hoe lang we daar lagen maar uiteindelijk vielen we beide in slaap. Bij elkaar en gekukkig.

Wist ik maar dat de dagen erna de slechtste ooit zouden zijn. Dat in de dagen erna ik alles wilde stoppen. Het begon allemaal toen wakker werd

"Tia, opstaan!" Roept een gefrustreerde stem van een jong meisje. Ik open mijn ogen en word verblind door het felle licht van buiten. Naast me staat mijn beste vriendin, Polly dochter van Apollo. Ik knipper hard met mijn ogen. verward ka ik rechtop zitten.
"Wat doe je hier tia?" Vraagt ze. Ik kijk naast me en besef waar ik ben. Ik lig op het strand waar ik in slaap ben gevallen samen met....maar waar is hij. Ik kijk naar Polly en ga staan.
"Ik was hier gister avond met......waar is Miles?" Vraag ik aan Polly. Ik snap niet dat hij weg is. Waarom heeft hij me niet wakker gemaakt? Gek van verwarring wend ik me weer tot Polly die blijkbaar ook in de war is.
"Wat?" Vraagt Polly.
"Waar is Miles?" Vraag ik nog een keer. Ze kijkt me vragend aan en zegt de zin die mijn leven overhoop haalt.
"Wie is Miles?"