Αγάπης πόλεμος

Ελένη 4

10 χρόνια πριν

Αυτό που έγινε δε μπορώ να το χωνέψω. Πάντα άτυχη. Πάντα. Μιλούσα στο τηλέφωνο με την Ελπινίκη. Εκείνη τη κουτσομπόλα που έμενε στο πρώτο σπίτι που νοικιάζαμε με τον Αντρέα. Έκανα βλακεια που κράτησα τον ίδιο αριθμό τηλεφώνου εδώ και τόσα χρόνια αλλά όλο το άφηνα και να τα τώρα.
  Είδα το νούμερο αλλά ούτε που το είχα στην μνήμη. Δυστυχώς για μένα.
Το σήκωσα αμέριμνη και ξαφνικά μια γυναίκα άγνωστη άρχισε τις χαιρετούρες. Είδα και έπαθα να καταλάβω ποια είναι και ακόμη θα έψαχνα αν δε μου έλεγε πως ήταν η γειτόνισσα στη Περικλέους.
   Η Ελπινίκη λοιπόν πάντα ήταν αυτό που λέμε το λαγωνικό της γειτονιάς. Μάθαινε τα πάντα. Από το αν ξεράθηκε η γλάστρα της φοιτήτριας στο ισόγειο μέχρι αν ο κύριος στο ρετιρέ τα φορούσε στη κυρία του. Πότε δε κατάλαβα πως τα μάθαινε απλά πάντως είχε μια ακόρεστη διάθεση να μοιραστεί τις πληροφορίες με εμάς τους υπόλοιπους.
   Όπως μου είπε είχε βρεθεί πριν λίγες μέρες με την αδερφή του Αντρέα, τη Μαριλένα. Είναι πολύ φίλες οι δυο τους εδώ και χρόνια. Ανύπαντρη η μία, χήρα η άλλη χωρίς παιδιά, βρίσκονται μια στο σπίτι της μιας μια στης άλλης για καφέ και κουτσομπολιό.
  Για να μη τα πολυλογώ βρέθηκαν οι δυο φίλες πριν λίγες μέρες και η Μαριλένα της τα είπε όλα τα νέα του Ανδρέα.
   Κέρδισε λέει στο Τζόκερ. Τριακόσια εκατομμύρια. Το διανοείσαι; Ήταν βουτηγμένος στη μιζέρια και τη φτώχεια όσο ήμουν μαζί του και μόλις τον άφησα κέρδισε το Τζόκερ. Αυτό και αν είναι ατυχία.
  Εμείς εδώ προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε την επιχείρηση με τα δέρματα αλλά οι βιοτεχνίες πάνε από το κακό στο χειρότερο και οι Έλληνες συνεργάτες του Δημήτρη κλείνουν τις επιχειρήσεις τους λίγο λίγο.
  Αν ήξερα πως τα πράγματα θα γίνονταν έτσι θα είχα κάνει υπομονή. Δε θα είχα επιστρέψει πίσω στο κωλονήσι που έτσι και βήξεις το έχουν μάθει όλοι.Ο Δημήτρης προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί και του το αναγνωρίζω αλλά μερικές φορές αυτό δε φτάνει.
  Ήλπιζα πως αν γύριζα πίσω στη Σύρο η μάνα μου θα μάθαινε πως επεστρεψα και ίσως μετά από τόσα χρόνια, να λύγιζε και να με συγχωρούσε. Αλλά όχι. Είναι φτιαγμένη από πέτρα αυτή η γυναίκα. Καρφί δε της καίγεται αν ζω ή αν πέθανα αλλά ελπίζω τουλάχιστον πως όταν πεθάνει η κληρονομιά της θα πάει σε μένα. Τη ξέρω, δε μπορεί να με μισεί τόσο πολύ.
  Από τη στιγμή που μίλησα με την Ελπινίκη, μου έχει τρυπώσει στο μυαλό η ιδέα να επικοινωνήσω με τον Άντρεα. Δεν ξέρω ακόμη τι θα του πω αλλά πάντα ήταν εύκολο θύμα ο καλός μου και πιστεύω πως αν τον πείσω πως έχω μετανιώσει ίσως και να μπορέσω να απλώσω λίγο χέρι στα εκατομμύρια του.
  Το ξέρω πως αυτό θα μοιάζει με προδοσία στον Δημήτρη αλλά κι αυτός με πρόδωσε κάποτε. Άλλωστε όταν έφυγα μαζί του μου υποσχέθηκε άνεση και καλή ζωή. Όχι να μετράω και το δεκαράκι. Αν ήταν έτσι θα εμένα με τον ανόητο τον Αντρέα που τον είχα και του χεριού μου.