ESARET

Bölüm 34

   Önünde akıp giden kalabalıkta gözlerini gezdirdi günlerdir sahip olduğu sükunetle.Etrafındaki yoğun kalabalık , koşuşturan insanların uğultusu hiçbiri dikkatini çekmiyordu ki kısa bir süre sonra giriş yapacağı kapının açıldığı anonsu duyarak hareketlendi yerinden.

Bir kez daha gözlerini kaçırdı ailesinden.Çünkü bir kez daha vazgeçirme çabası içindeki serzenişlerini duymaya gücü yoktu.Geçirdiği zor günler tüm enerjisini emmiş gibi hissediyordu.

Sahi nasıl sakin atlatabilmişti.Gözlerinin önüne Demir'in mahkemedeki hali gelince istemsizce yüzünü buruşturdu.

Kliniğin önünde onu bırakıp gitmesinin önünden tam olarak iki ay geçmişti.Hemen iki hafta sonra görülen davaya kadar da hiç görmemişti onu.Sanki o yokmuşçasına salondaki yerini alması ve bir kez bile gözgöze gelmeden hemen ayrılması , oldukça canlıydı anıları.Ayrılmışlardı tamamen.Bitmişti...

Neyseki ailesi ve arkadaşlarının anlayışlı tavırları ile bir nebze olsun kolay atlatabilmişti süreci.Fakat onların beklentisinin dışında , burada yeni bir hayat kurmak yerine İzmir'de özel bir klinikle anlaşınca bir hayli tepkilerini görmüştü.

Artık bu şehirde hayatını hiçbirşey olmamış gibi sürdüremeyeceğini kabullenerek yanında yer almış olmalarına rağmen , uçağın kalkmasına dakikalar kala vazgeçmesine dair ümitlerinden de vazgeçememişlerdi.

"Sakın beni merakta bırakma kızım.Seninle gelmemi istemediğine emin misin?"

"Evet anne.Lütfen...Zaten tamamen yerleşince sık sık gelirsiniz.Hepiniz..."

"Elbette güzelim her fırsatta yanındayız"Melis içtenlikle sarıldı arkadaşına.Hemen ardından da Aslı.

"Sen de her fırsatta geleceğine söz ver."

" Uzunca bir süre için buna söz veremem Aslım.Ama hazır olunca elbette."o da aynı sıcaklıkla karşılık verdi dostlarına. "Arkadaşıma iyi bak..."Emre'ye yöneldi aynı samimiyetle.

"Aklın kalmasın güzelim.Ona da promosyonuna da iyi bakacağımdan şüphen olmasın"

Melis yalancı bir öfkeyle Emre'nin koluna indirdi yumruğunu.

"Sizi özleyeceğim..."

"Biz de seni..." artık hakim olamadıkları gözyaşları ile bir kez daha sarıldılar.

Anne ve babasına yöneldiğinde ise gözlerindeki kırgınlığı çok net görebiliyordu.

"Yapmayın böyle.İyi olacağım söz veriyorum"babasına sarılarak yüzünü boynuna gömdü.

"Üzgünüm kızım.Çok üzgünüm."

"Üzülme artık baba.Aştım ben onları içimde.Seni seviyorum..."

"Ben de yavrum ben de."

Ayla Hanım artık çabasının boşuna olduğunu kabullenerek vedalaştı kıymetlisiyle.

"İner inmez haber ver."

"Tamam annem.Sizi de birbirinize emanet ediyorum"

"Sus deli kız sanki hiç görüşemeyecekmişiz gibi."

"Seni seviyorum anne."

"Seni seviyorum kızım."

Sevdiği tüm insanları ardında bırakarak cam bölmeden ilerledi yavaşça.Dudaklarından kaçan hıçkırığını yanında sürüklediği valizerin sesinin yutmasını umarak hızını arttırdı.Son bir kez arkasına dönüp en değerlilerine baktı son.Ne olurdu son bir defa da ona bakabilseydi böyle.