Love Of Mad Waves (Paseo de Luna Series) #1

Simula

Simula

thankful

Di alintana ang malakas na sipol ng hangin at pag hampas ng malalaking alon sa aking binti, mas binagalan ko pa ang pag lalakad sa pampang.

Ang sabi sa balita ay may bagyo daw? Kawawa naman ang mga mangingisda'ng natatanaw ko ngayon kung ganoon. Pati na din ang dala kong bilao ay malungkot kong tinignan, sa mga susunod na araw kaya ay may mabebenta pa ako kung mababawasan ang turista?

Nilingon ko ang kahabaan ng dagat ng Paseo de Luna. Kanina ko pa dala dala ang bilao na to pero kaunti ang nabili. Naisip ko tuloy kung tuluyan nalang kaya akong mag benta sa palengke? mas madaming tao, mas malaking tyansa na maubos ko pa ito.

"Abay si gaga nag titinda nanaman! Hoy!" I heard a shoutings from somewhere.

Nilingon ko ang paligid at agad nakita ang bulto ng kaibigang nakatayo sa batuhan. Sinamaan ko ng tingin ang kaibigan kong si Alen ngunit kalaunan ay natatawang pinag masdan ang suot nyang over-size shirt at napakaiksing shorts.

Kay aga-aga, gayak na gayak!

May dala pang LV bag na mula sa mga padala ng kanyang Tiya. I cant deny the fact na magaling sa fashion ni Alen, pero would you wear that? Early in the morning? In a place like this? I doubt.

"Bakit mo ko tinawag? bibili kaba?" Umismid ako.

Agad naman siyang ngumiwi at insultong tinignan ang dala kong mga abubot gawa sa perlas.

"Ang layo sa pangarap ko para sayo ha! Model sis, model! Hindi tindera!"

Magkasabay kaming lumaki ni Alen. Pareho kaming walang mga magulang pero di tulad ko, may mga kamag anak pa naman siya kaya may tumutulong sa kanya. Yun nga lang, sa sobrang tagal na naming mag kasama, hindi na kami mapag hiwalay, sabay kaming lumaki at iisa na ng bahay.

"Iwan mo na yan Veronica, May padalang balikbayan si tita, tulungan mo na kong mag unbox at madaming damit na padala!"

Actually, bahay talaga nila Alen yon, nakikitira lang ako. Pero kahit kailan hindi ko naman naramdaman na wala akong bahay, It feels like home, all the time cause we've been living together since we were young.

I ran towards Alen. Wala namang masyadong tao kaya nakumbinsi din akong bumalik nalang sa bahay.

"Parang hirap na hirap sa buhay ah? mygod Verone!" Alen says that sweetly.

"You can always ask me the things that you want! Walang mapaglagyan ang mga pinapadala ni tita sakin kaya ayos lang yon! kesa naman mag benta ka dito, haggard kalang."

I smiled at my bestfriend. There are things na hindi na dapat inihihingi sa iba, lalo na kung kaya mo namang gumawa ng paraan para makuha ito. In fact, giving the things that I need is too much given the fact that we're just friends. Kaya naman ang gusto ko, lahat ng luho ko ay ako na ang gagawa ng paraan para makuha.

Ilang minuto lang ang lalakarin para marating ang bahay nila Alen mula sa Hotel de Luna. Mas malapit kung sa highway ka daraan, pero dahil gusto ko ang presensya ng dagat, mas madalas ako rito.

"Puro pagkain! Akala ata ni tita ay nagugutom tayo dito," He laughed.

Tinulungan ko si Alen na tanggalin ang mga de latang hindi naman siya interesado. Mas binilisan namin ang pag tanggal ng mga iyon dahil nasa ilalim pa ang mga damit, bag, at sapatos na iniintay nya.

While removing the unwanted stuffs, unti unti sumilay ang isang puting kahon. Kahit maliit ay kitang kita ko ang logo ng isang mamahaling cellphone.

"Ooops!" Alen Imediately grab it pero ng makitang naka tingin ako, his face turned disappointed.

"Para sana ito sa birthday mo, kaso nakita mo na!"

Kunot noo ko siyang binalingan. It's for me? Hindi naman ako humingi ng ganito ah?

"Accept it! College kana at sa batch natin, ikaw nalang ata ang wala nyan," Nag iwas ng tingin si Alen ng mailang sa tingin ko.

He knows that Im iritated when he gives me the things that I didn't ask for. Lalo na this one! This is too much...

"Alen—"

"Come on, Verone. It's nothing. Accept it," He glared at me.

Hindi agad ako nakapag salita sa sinabi nya. I'm still shocked. Ni hindi ako humiling ng cellphone or nag hangad ng ganito kahit pa gusto ko ng isa! I just didn't expect hin giving this to me...

With that, tears pooled in my eyes. I dont want to get emotional infront of him but I can't help It. All my life, he's been good to me. Sapat na sakin na pinapatira nya ako dito at pinag aaral ng tita nya, Giving material things is too much!

"Thank you," Lumapit ako kay Alen para yumakap.

"O my god, Verone. You're being dramatic!" He laughed but then I glared. Kumawala na din ako sa yakap.

"Kilala kita..." His eyes narrowed. "Don't feel guilty about it. Pa thank you ko na yan sayo bilang ikaw naman ang sumasalo sa lahat ng kagaguhan ko!"

I laughed because of his statement. Matapos noon, nagpatuloy na kami sa pag suri sa mga bagong padala. Madaming damit na magaganda ang naroon, pasok na pasok sa style ni Alen. Samantalang ang mga damit na masyadong girly gaya ng dress ay ibinigay nya sakin. Nakakita din ako ng isang mamahaling heels at ibinigay niya to sakin. Alen is a gay but those are stuffs for women na hindi nya gagamitin. After that, kanya kanya na kaming nag ayos ng gamit.

Alen's house is big. Almost a mansion kung mas lalaki pa ng onti. Isa ito sa mga naiwang ari arian ng pamilya niya. At dahil nasa ibang bansa naman lahat ng ito at siya nalang ang naiwan, siya narin ang namahala sa buong bahay.

Tahimik akong humiga sa sarili kong kama. Nilingon ang katabi at nakitang sobrang daming padala sa akin ng pamilya niya. Alen's family is always nice to me. Kahit na hindi ko naman sila nakikita, masaya ako na kahit paano ay hindi ko naramdaman ang pangungulila mula sakin'g mga magulang. Im happy and contented. Plus, very thankful.