He's The Subject I Can't Have [ON-GOING]

Chapter Three (Poem: Day 1 of 41)

I keep on reading the poem for six times already and I can't help but to smile absentmindedly. My worries are all washed away after realizing that seeing him is one of the best thing that happened to me. In my life full of black, he's the light color who gave me hope that everything can change-without us, noticing.

I pouted absentmindedly after realizing something. Shoot. Wala nga pala akong special paper. Bukod sa padalos-dalos ang plano naming ito, hindi rin sapat ang allowance ko since binayad ko na ang iba sa mga ibang bayarin sa school. Minsan lang naman ako nanghihingi sa Papa ko dahil nahihiya na rin ako minsan sa dami ng mga kailangang bayaran. Manghihingi lang ako sa kaniya if hindi na kaya ng bulsa ko.

I switched the lights on para maghanap ng pagsusulatan ko sa poem. I scanned the huge box under my bed at awtomatikong nahagip ng mga mata ko ang art portfolio namin noong grade ten.

Bahala na. Taghirap ako ngayon, ano ba.

I sighed as I check the pages and it is still well and not crumpled. Tinanggal ko muna ang first page at siniguradong walang bakas ng mga sulat sa pangalawang pahina.

I write it down on a single page at nasa may gitnang bahagi na ako nang marinig ko ang tunog ng jeep ni Papa. Ibinaba ko ang ballpen ko at lumabas ng kwarto upang ayusin ang mesa para sa hapunan nila.

My father is a jeepney driver kasi and I am sure he's tired galing sa pamamasada. I grab the rice bowl bago isinalin ang kanin doon.

"Ate!" I heard my brother shouted at agad ko naman siyang nilingon. He's smiling from ear to ear bitbit ang cellophane na may lamang dalawang box ng Minute Burger.

"Akin ang isa." I said at kinuha iyon mula sa kaniya.

"Hoy, tirahan mo si Papa. 'Wag kang baboy kako." He shouted when he saw me entering my room. I just rolled my eyes at him at nagpatuloy sa pagpasok. Pero agad din naman akong bumalik sa sala nang makalimutang hindi pa pala ako nakapag mano kay Papa.

Psh.

"Pa, 'di ba kayo ang maghahati ni Ate?" Sawsaw na naman ng kapatid kong kontrabido.

"Sus, utot mo. Kayo ang maghahati ni Papa dahil maliit ka. Huwag kang supot." I fired na agad namang pagkunot ng noo niya.

"Bahala ka diyan. Kapag ikaw napagalitan ni-"

"Bumili ka nga ng softdrinks doon." Papa interrupted.

My brother and I eyed each other na tila nagtatalo kung sino ang bibili. Wala namang sinabi na pangalan kaya hindi kami kumilos. Well, matira matibay. C'mon, brother!

"Hoy, bili ka raw coke."

"Bahala ka 'jan, ikaw ang inutusan." I replied while munching the burger.

Ang sarap. Next time nga makapag bili ng may cheese. Puro bacon lang kasi and patty 'tas unting cabbage. Bitin.

"Anong ako?! Luh. Bahala ka rin," I saw him remove his uniform at lumingon kay Papa na umiinom ng tubig. "Pa, si Ate hindi bibili. Ako na naman ang uutus-" He was interrupted again when my father throw him a dagger look at sinabihan na siya raw ang bumili.

I chuckled when I saw my brother scratch his nape at binelatan ko agad siya nang makalabas na siya sa terrace namin.

Tumayo na ako upang pumasok sa kwarto ko. I better choose to stay inside my room than to be with my father in the same space. Ewan. I am not close to him-I mean, I WAS. Not until a certain circumstance. I became adamant to him and speaks with him only if necessary. I don't even share my problems and experiences to him dahil for one, he doesn't care and two, he's not interested. If nandito lang ang Mama ko, baka sa kaniya lang ako nagku-kwento, but not everything din naman. She's living with my grandparents na kasi in Davao para magpagaling. She's sick, hindi na halos makalakad and we decided to let her stay with them para mas mabantayan siya doon. Palagi kasi kaming nasa paaralan and she got no one here.