✓ poison ♕︎ [felix × chaewon]

chapter three: he's a good person ঌ

Playlist: KARD - Trust Me

♢

Üçüncü Bölüm

O İyi Biri

♢

:| "Tanrı seni izliyor. Yaşamak zorundasın. Ölüm Meleği baş ucunda. Elinden geleni yapmalısın." |:

•••

Kim Chaewon

Her insanın hayatında çeşitli dönüm noktaları gerçekleşirdi. Ölüm, kayıp, kaza, hata, gerçek, aşk, acı... Bunların her biri birer dönüm noktası olabilirdi. Hayatın bize sunduğu imtihanlardı bunlar. Bize sunulan sınavlardan çıkardığımız sonuçlar bizim için bir ders olur ve hayatımızı farklı şekilde yönlendirmek için bir neden haline gelirdi.

Bu dönüm noktaları hayatımızı iyi hale getiren bir şey olabilirdi ya da daha da kötüleştiren... Çoğunluğunun iyi yönde gerçekleşen şeyler olduğunu düşünüyordum.

Belki de bazıları dışarıdan bakılınca acı durumlar, kötü zamanlar olarak durabilirdi ama başka bir açıdan düşünülünce bu dönüm noktaları kişi için iyi bir durum olabilirdi. Kendini hayat için hazırlamak, iyileşmek, doğru olanı yapmak, mantıklı olan şeyi bulmak, düşünerek hareket etmek... Bunlar gibi iyi eylemler kazandırabilirdi kişiye. Sadece empati kurarak farklı açılardan düşünme kabiliyetine sahip olmak gerekiyordu. Bu da her insanın yapabileceği basit bir şeydi.

Benim hayatımın bir dönüm noktası varsa o da kesinlikle babamın ölümüydü.

Onu kaybedişimizin üzerinden iki yıldan fazla oluyordu. İlk aylar babasız bir hayat yaşamak her birimiz için çok zordu. Annem... Aşık olduğu adamı kaybetmişti. Küçük kardeşim... Dünyadaki hayatına babasız başlamıştı. Ben... En hassas dönemlerimin birinde bir kayıp yaşamıştım.

Bir kız olarak babama çok düşkündüm. Annemin yeri de tabii ki bende farklıydı ama hep babama karşı daha ilgili olmuştum, onunla geçirdiğim vakitler benim için altın değerinde olmuştu. O zaman da birden aptal bir ihmal yüzünden babamı kaybetmiş olmam deprem etkisi yaşatmıştı yüreğimde. Ne kadar ağladığımı hatırlamıyorum ama uzun süre yas tuttuğumu biliyorum. Berbat günlerdi. Toparlanmak, babasız bir hayata başlamak, hayatın acı taraflarına tek başına göğüs görmeye çalışmak ciddi anlamda zordu.

Tabii bir şekilde ayağa kalkıp hayatımıza devam etmemiz gerekiyordu. Biri yanımızdan ayrıldı diye kendimizi bırakmak doğru olan şey değildi. İşin sonunda biz de dünyaya hoşçakal diyecek, cansız bedenimiz toprağın altına girerken ruhumuz Tanrı'nın evine uçacaktı. Doğanın kanunuydu bu, kaçamazdık.