"Gitme."
Derek arkası dönük bir süre öylece kaldı. Ardından arkasını dönüp bana baktı. Sanki benim ona gitme dememi bekliyormuş gibi.
Gitme dedikten sonra arkasını getiremedim. Derek ise benden birşeyler duymayı bekliyordu. Tekrar konuşmak için ağzımı açmıştım ki Derek çoktan odadan çıkıp gitmişti.
Yine kendimle baş başa kaldım. Tutmaya çalıştığım gözyaşlarım sel gibi akmaya başladı. Kendime yine lanetler okudum. Biraz sonra odanın kapısı yine çalınca gözyaşlarımı sildim. Odaya Emma girince yatağa oturup yüzüme bakındı.
"Ağladın mı Eva?" dedi.
Başımı salladım. İnkâr etmeyecektim.
Emma kollarını bana sardı.
"Neden bir araya gelemiyorsunuz ki. Bir türlü anlayamıyorum." dedi kederle.
"Bende anlayamıyorum. Ama artık gerçekten bıktım. Nereye kadar böyle olacak bu?" dedim yeniden ağlamaya başlarken.
1 Ay Sonra
Artık çoktan iyileşmiş ve yeni kararlar almıştım.
Ama bu kararları almak benim için hiç kolay olmamıştı.
Avcılık benim için artık geçmişte kalacaktı. Avcılara bulaştım buluşalı yüzüm hiç gülmemişti ki zaten.
Buraya dair herşeyi geride bırakacaktım ve yurtdışına gidip üniversiteye gidecektim. Yani bir nevi eski düzenimi yeniden kuracaktım.
Ama öncelikle bunu babamla ve diğer herkesle paylaşmam gerekiyordu.
İki babamı, Matio'yu , Barnas'ı, Emmayı ve birkaç yakın arkadaşı daha evime davet etmiştim. Yemeklerimizi yedikten sonra masada koyu bir sohbet başlamıştı. Biraz konuşulanları dinledikten sonrası kendimde konuşmak için güç aradım. Ama aradığım güç bende kalmamıştı.
Boğazımı temizleyip "Sizinle önemli bir şey konuşmak istiyorum." dedim.
Sonunda bütün kafalar bana dönmüştü.
"Beni kararımdan vazgeçirmeye çalışmayın. Çünkü kararım kesin." dedim.
Babamın yüzü düşmüştü. İyi bir konuşma yapmayacağımın farkındaydı.
"Ben artık hiçbir canlıyı öldürmek istemiyorum. Başından beri de bunu yapmayı istememiştim. Avcılık bana göre değil." dedim ve devam ettim.
"Buradan yurtdışına gideceğim. Yeniden üniversiteye başlayıp normal bir hayat sürdüreceğim." dedim.
Loxias'ın yüzü epey düşmüştü. Tam konuşmak için ağzını açmıştı ki diğer babam "Kararının sonuna kadar arkasındayım kızım. Annen gibi düşünmen beni çok mutlu etti." dedi.
Annemin lafı geçince Loxias'ın yüzü sinirle çarpıldı. Babama sinirle bakınca bu ikisini bir araya getirerek yanlış yaptığımı anladım.
Loxias "Kızım kararına saygı duyarım ama buradan gitmen şart mı?" diye sordu.
"Uzaklaşmam lazım baba. Buralarda hiç iyi anılarım yok. Ben artık kendime yeni bir başlangıç çizmek istiyorum." dedim.
Ortama sessizlik çökünce isteğimin kabul gördüğünü anladım. Bu benim için üzücü bir farkındalık oldu.
Masada birkaç konuşma daha geçtikten sonra herkes yavaş yavaş dağılmaya başladı.
