Muse Beauty (Officer Series #2)

Kabanata 27

Kabanata 27

Thoughts

Trending nanaman ako sa school. At may mga iba't ibang balita na ang kumakalat kasama na ang pagkakabuntis ko. I never confirmed anything, but I guess my tummy confirms it all.

Tumaba ako lalo at iyon ang ipinagtatakha ng lahat. Until I have no choice but to admit it into my friends.

Avi was so shocked, na hindi man daw niya napansin iyon lalo na nang minsang nagsuka ako sa training camp. Sean was speechless too, lalo na si Rain. Nobody expected it. Ano bang aasahan ko? Kahit ako ay hindi ko inaasahang magkakabunga kaming dalawa ni Humprey.

That mystery is still a puzzle to me. Hindi ko nakakaligtaan ang mga pills ko, paanong nangyari?

"Hoy. 'Wag kang papa-stress!" sigaw ni Sean.

Nandito kami ngayon sakanila at nag bonding daw. Since malapit na ang graduation, we should hang out dahil magkakalayo na kaming lahat. Hindi na kami magkakapareho ng school sa susunod na taon.

"You should eat a lot of veggies and fruits!" si Avi.

"Oh! Milk also! Para maputi si Baby." ani Rain.

Raina clicked his tounge. "Pwede ba? You guys are overreacting." malamig niyang sambit.

Nanahimik ang lahat, pero may kaniya-kaniya silang hawak na mga gadgets. Tinuon ko nalang ang atensyon ko sa pinanonood.

I wonder how does it feel to be a mother. Masaya ba? Kahit na ilang buwan kang maghihirap? Mawawala ba ang lahat ng sakit pagkalabas niya?

"Tel, you're tearing up. Don't think unnecessary things!" nagpapanic na sambit ni Avi.

Umirap ako, "Gaga! Naiiyak ako sa pinapanood natin!" agap ko.

Nanginig si Rain, "N-Naiiyak ka sa horror movie?"

Bigla akong nabalik sa sarili nang makitang horror movie nga ang pinapanood namin! Nahiga nalang ako sa sofa at yinakap ang throw pillow doon.

Hindi ko alam ang gagawin. Ayoko pang umuwi dahil paniguradong alam na ni Mommy Chic ang sitwasyon ko ngayon. Kalat sa buong school na buntis ako, paniguradong alam na din ng mga teachers iyon.

"Mag-gagabi na. Hindi ka dapat napupuyat. You need to take meds. Don't worry I'll buy it for you, bigay ko nalang tomorrow okay?"

"Wow, ang kuripot na si Sean manlilibre ng vitamin C sa buntis!"

Nag asaran pa sila hanggang sa magdesisyon na si Sean na ihatid na kami. Ako ang una nilang nihatid, kumaway ako sakanila nang makapasok sa pinto pero sobrang lakas na ng kabog ng dibdib ko.

"Cristhel?!" galit na sigaw ni Mommy Chic. "Anong nababalitaan ko sa Paralaya'ng buntis ka daw?"

Ito na iyon. Kahit alam kong ganito ang mangyayari ay hindi parin ako handa. Napayuko ako dahil sa kahihiyang nararamdaman.

"Puny-ta, totoo ba?"

Nagsimula nang magsitulo ang luha ko. Tahimik akong humagulgol saglit at bahagyang sinulyapan si Mommy Chic na galit na galit nguni't may luha ang mga mata.

"Pinagbigyan na kita sa kapritsuhan mo! Hindi na kita sinusuway sa pagb-boyfriend mo, ni sa pagsama sa mga kaibigan mo sa bar na iyan! Pero bakit ganito yung sinukli mo sakin, Cristhel?" umiiyak niyang sambit.

I tried to reach her pero iniwas niya ang sarili sa akin na parang pinandidirihan ako. She never did that to me.

"Alam ko matalino ka, kaya lang tamad ka. P-Pero bakit hindi mo ginamit iyang utak mo kahit sa panahon non man lang?"

Hindi ako makasagot. Ang tanggalin ang bawat rant sakin ni Mommy Chic ay parang isang malamig na tubig sa nagbabagang apoy at naglilikha ng mahapding sugat sa balat.

"Sana nagtanong ka man lang sa sarili mo, 'ano kayang sasabihin ng mga tao kapag naging ganito ako?', 'ano kayang magiging future ko kung ganitl, ganiyan?', bakit puso iyang pinairal mo!" hagulgol niya.

Wala akong lakas para sumagot, ibang iba si Mommy Chic ngayon. Sobra ang galit niya sa akin at parang hindi ko makakayang tanggapin iyon.

I need a perfect timing for my new plan. Pero hindi ko kailanman makakalimutan itong araw na ito.

"Sabihin mo sa akin anak, saan ako nagkulang sayo? Masakit yung makarinig ka nang masasamang salita mula sa ibang tao, dahil pakiramdam mo ang sama-sama mong ina." sinubukan ko ulit siyang hawakan nguni't umatras siya ulit.

Pinunasan niya ang kaniyang luha, "Kunin mo ang gamit mo." unti-unti akong nag angat ng tingin sakaniya. "Umalis ka na dito! Huwag ka munang papakita sa akin at baka ikaw pa ang dahilan para mamatay ako!"

Being denied and ignored is okay. Dahil minsan, kailangan mo ring matutong tumayo mag-isa. But on this stage, ang itakwil ka ay isang parusa. Ganoon ba kabigat ang nagawa ko?

Everything is a slow motion. Na kahit nakayuko ako, nakikita ko kung papaano ibato sa akin ni Mommy Chic ang mga damit ko. This is more painful.

I think I should sleep on the street for awhile. Kung alam ko lang na darating ang araw na ito sana nakapag ipon pa ako.

Malamig. Malamok. At maambon sa labas. Sa may kanto ako naupo at pinagmasdan lang ang mga nagkikislap na bituin.

Kung maganda ba ako, iiwanan parin ba? Kung mayaman ba ako maiaayos ko ang panget kong pagmumukha? Magmula nang lumaki ako, lagi akong naniniwala na everyone has its own beauty and uniqueness. Maganda din naman sigurl ako, pero ang ganda ko kakaiba.

Gandang hindi attractive, attractive lang pala sa mga nasa ukay-ukay, construction, at mga nakasakay sa truck.

Kumuha ako ng jacket sa plastic na dala ko at dagling sinuot ito. Nakakahiya kung magiging pabigat ako sa mga kaibigan ko, kailangan ko sigurong mag isip muna.

"Sumpa sa'yo yan!"

"Ilaglag mo para tapos na ang lahat!"

"Ubusin ang natitirang pills para sure ball ang abortion!"

Hindi ko namalayan na nakatulog ako. Kung hindi ko lang narinig ang pagtilaok ng manok ay hindi ako magigising. I felt ny body so heavy. Kinuha ko ang cellphone ko at tinignan ang oras, alas kwatro ng madaling araw.

Nabaling ang tingin ko sa pouch bag ko. Nang buksan ko ito ay may dalawa pang pills ang naroon. Noong huli kong check dito ay apat ito, at nang araw na iyon ay sigurado akong nakainom ako nito...hindi pa ba iyon sapat?

Kinuha ko ang dalawang pills na iyon at tinitigan. I'm really sure I want you gone.