My Seven Anpanman Plus One (Completed)

Chapter 38

" If we helped your dream and your life a bit by our existence, our music, our performance, our pictures or videos, even if it's not big, if we could reduce your pain from 100 to 99, 98 or 97, that makes our existence worthy."
-Rm💜

_______

3 days ago...

Sa buhay may mga dumarating na hindi natin inaasahan. Minsan malungkot, minsan masaya at minsan naman ay malungkot sa una pero sa huli ay masaya. 

Yung nangyari sa akin, vice versa. Naging masaya pero kalaunan ay naging malungkot. Hindi dahil sa natapos na ang bakasyon ng Bangtan na kasama ako kundi dahil sa nangyari sa kaibigan ko. 

My best friend Alexandra is precious to me. Siya lang ang nakakaintindi sa akin. Siya lang ang lagi kong pinupuntahan sa tuwing nahihirapan ako. 

I believe that she'll be okay. 

"Aimee." 

Nakatulala ako sa daan nang may tumawag sa pangalan ko. I raise my head to see who's calling me. 

Alexander standing infront of me. Bahagyang nakayuko ang ulo niya at nakatingin sa akin.

Dahil sa gulat ko ay napatayo ako nang dis oras. As I standing instantly my head hit Alexander's chin. Sabay pa kaming napahawak sa parte ng katawan naming nagtama. He partly step backwards. 

"OH My God! Sorry!" 

Nagmadali akong lumapit sa kanya at chi-neck ang baba niya. 

"Masakit ba? Sorry talaga." 

"Bakit ka biglang tumayo? It's painful," he irritated. Dahan dahan nitong hinihimas ang baba niya. 

"Sorry talaga." 

Kasalukuyang akong nakaupo sa isang bench. Nasa labas na ako ng hospital at kagagaling ko lang kay bestie. 

"It's okay, " he said then look at me. 

"What are you doing here?" He asked instead. Hindi masungit ang tono ng pananalita niya. Napasulyap ako sa hawak niyang isang basket ng prutas. Pupuntahan niya palang ang kapatid niya. 

"Kagagaling ko lang sa loob," I answer casually and look at him. Tila nakaramdaman ako ng awa nang mapansin ko ang namumugto niyang mga mata. He looks exhausted. 

"Then what are you doing here? Hindi mo sinagot ang tanong ko." 

Tss! Kailangan pa ba? 

"Gusto ko lang. Bakit ba?" Inis ko nalang na sagot. 

Ang totoo niyan ayokong tumagal sa loob. Ayokong nakikita ang kaibigan kong nahihirapan. 

Sinabi ni bestie na ayaw niyang makakita na naawa sa kanya o kaya malungkot. Sa ganoong way daw kasi siya pinaghihinaan ng loob. Sinubukan ko namang maging masaya sa harap niya pero hindi ko kaya. 

Bumuntong hininga siya. Hindi ko alam kung para saan. Part of me, na guilty ako dahil sa inasal ko kanina. 

For past 3 days, hindi na nagsusungit sa akin si Alexander. Tina-try kong makipag usap sa kanya ng casual at hindi halatang napipilitan lang. Sometimes, natataasan ko siya ng boses at minsan sinusungitan. 

He said naman na gusto niya akong maging kaibigan. Bagay na ikinagulat ko. 

"Okay. On behalf of my sister. Gusto kong magpasalamat sayo Aimee." 

"She's my friend. No need to thank me." 

He just gave me a half smile and nod. After that ay nagpaalam na siya sa akin.