My Seven Anpanman Plus One (Completed)

Chapter 42

“We’re trying to say that if you, in love, when you’re not true to yourself, the love won’t last. Because love is complex, and we always have the dark sides and the sad sides.” – RM

________

Dahan dahan kong binubuksan ang gate, making sure not to creating any sound, baka magising ko sila.  Surely! Malalagot ako nito eh!  

Nang masigurado kong magkakasya ang ulo ko sa nakabukas na gate. Dahan dahan kong nilabas ang ulo ko.

"Ay sheyt!" I cuss when my head bump into the metal.  Napapikit pa ako nang mariin at napahawak sa gilid ng ulo ko dahil sa hapdi.  

Katangahan!  Bwesit!  

"Alexander?!" 

My eyes goggle as I open my eyes at eksaktong nakita ko ang likod ng isang lalaki.  Though na nakatalikod siya, I certainly sure that he is Alexander.  

Mula sa sout niyang blue hooded sweatshirt pairing with a white jean short.  I know that he is Alexander. 

Alexander turn his body. Nakapamulsa ang dalawang kamay niya sa magkabilaang bulsa ng jacket niya. He's also wearing a hoodie. 

"What the heck!  I thought you're just joking," gulat kong naiusal.  

Nag aalangan siyang ngumiti.  

"Hi Aimee." He waved his hand to me.   Ay sheyt! Bakit ang cute niya sa suot niya ngayon?! 

"Hmm.  I don't remember that I mention that. I'm dead serious Aimee, thats why I'm here." 

Napalunok ako nang maging seryoso ang mukha niya.  

"Then why are you here? Ganitong oras?  Galing ka pa kamo sa Baguio? Hey! Are you crazy?" 

I can't believe that he came here. 

"Well I guess, yes.  I'm crazy." He took a deep breath.  

"Can we talk?" 

"We we're talking." 

"I'm serious Aimee." 

I roll my eyes.  

"Okay fine, what is it?" 

Hindi siya ka agad nakasagot bagkos ay tinignan niya lang ako nang maigi. 

"Could you shown up your whole body or could you come here outside? Nakakatakot kasi yang itsura mo, para akong nakikipag usap sa putol na ulo." 

I smack my forehead  as I realizemy position. 

"Ah okay... I'm sorry." 

Maingat kong binawi ang ulo ko papasok.  I slowy open the gate at nang pwede nang magkasya ang katawan ko.  Lumabas na ako saka muling sinarado ang gate nang dahan dahan.  

I'm trying my best to look like a normal and Yes!  I'm currently in disaster inside of me. Ang lakas nang tibok ng puso ko at hindi ko alam kung bakit.  Is it because of him?  

Nilagay ko ang kamay ko sa likod saka tumikhim.

"Does your parents aware  that you're here?" 

"Yes." Bakit ang tipid nitong magsalita.  Tss

I pinch the tip of my nose as I thinking some question.  

" lAnong oras ka umalis?" 

"Maybe 11:30?"