The Silver Lining of Solitude

Chapter 1- ATTICUS

ATTICUS

WHAT THE FUCK.

Just WTF.

"ARE YOU FUCKING KIDDING ME!?" I shouted.

"Watch your words, young man!"

Nandito kami ngayon sa opisina ni Moss, tatay ko. Tinawagan ako ng kaniyang sikretarya at sinabing may emergency at kelangan kong pumunta sa opisina. Ito na nga at naiinis ako sa kaniyang inaanunsyo. Maliban sa hindi ito emergency ay napakawalang kwenta ang bagay na ito!

"You must come and need to be there. You know that you are my only son." Kalmadong saad niya.

Napahawak na lamang ako sa sintido sa pagpipigil na sumbatan at sigawan siya. 

For the fucking 5th times, he'll get married again! Fucking bloody hell! Why does his dick always wanted a marriage when he can just have a woman take care of it, no marriage involved!

Matapos mawala sa amin ang Mommy, naghanap agad siya ng bagong magiging ina ko at pinakasalan ang mga ito. Sa kadahilanang natatakot siya na wala akong makakasama o matatawag na pamilya kung sakali mang mawawala siya.

Hindi naman namatay ang Mommy ko. Wala lang, iniwan niya lang ako basta-basta at daig ko pa ang asong iniwan sa kalsada.

"You'll gonna like her for sure. She's nice and kind." He said, trying to convince me. Napabalik ang aking diwa sa kasalukuyan at napatingin ako sa kaniya na nakakunot ang noo. "And move back to the house." Seryoso pa niyang saad.

Iyan pa ang dahilan, pinapabalik niya ako sa bahay. Kaniyang bahay.

Does he really want me to live there with his 5th soon-to-be wife?! He's totally crazy!

Napailing ako sa naisip at huminga ng malalim. Deretsong tinignan ko siya sa mata, "Expect me at your wedding but I'm not going back to that house," matigas na mungkahi ko at saka tumalikod papalabas. 

"It's not just your house, Atticus! It's your home!" He raised his voice at napatayo pa sa kaniyang upuan. "Your home!".

Bloody hell!

Hindi ko maiwasang mapatawa sa kaniyang sinabi. Niinis na nilingon ko siya at sinalubong ang kaniyang mga mata. "What? 'My home'? This is bullshit! You want me to call it home? No, Dad. How can I call it home when I don't feel any comforts and.. and good memories there?! Don't utter the 'home' easily like it's nothing!" Hindi ko na napigilang sigawan siya sa inis. Natigilan siya at nanatiling nakatitig lamang sa akin.

"It is a place where people can be themselves without fear, offers comfort, build relationships...where people create memories-! Good fucking memories! These emotional connections are what makes a place 'home'... and it wasn't there. Do I have to say it all?" 

Nakita ko ang kaniyang mga mata na may bahid na hinanakit bago pa ito nag iwas ng tingin at malakas na buntong hininga ang pinakawalan. I silently cussed inside my head.

"I'm not moving in- that's the very least you can do for me. The very least." Mariing sabi ko at inayos ang suot kong nagusot ng kunti. "I'll see you at your wedding and congratulations on your 5th wedding, Dad. And please, don't call me again." malamig na dagdag ko bago siya tinalikuran. 

Hindi ko na siya hinintay'ng mag salita pa. Lumabas ako ng kanyang office at nagtungo sa private elevator.

My Dad is wealthy. He owns this real estate company and a chain of shopping malls outside and inside the country.  As an only child, I'll be inheriting all of these someday. Kahit pa man hindi maganda ang naging samahan namin ay hindi niya ipinagkaila na ako ang susunod na hahawak sa kompanya niya. Hindi rin naman ako nag kulang sa pag tulong na mapalago ito ng lubusan.