ညှို့မျက်ဝန်း
Chapter 30💜
"ကျွန်တော် Jungkook ကိုအကြာကြီးစောင့်နေခဲ့တာ ..."
ဘယ်လောက်ထိစောင့်နေခဲ့ရလဲဆိုတာသိပ်သိတာပေါ့ ။ တောင်းပန်ပါတယ် ဆိုတဲ့စကားကဒီအချိန်မှာမလုံလောက်နိုင်ပေမဲ့ ..
"ငါတောင်းပန်ပါတယ် ရုပ်ဆိုး .. မင်းကိုအကြာကြီးစောင့်နေခိုင်းမိတယ်"
ပြောစရာတွေမရှိလို့မဟုတ်ပါဘူး။ ဘယ်လိုစကားလုံးမျိုးနဲ့မှ ဒီကလေးရဲ့စိတ်ဒဏ်ရာကသက်သာစေမယ်ဆိုတာ မသိလို့ပါ။
ကြောက်လို့တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ကိုယ်လေးကို Jungkook ထွေးပွေ့လိုက်သည်။ အားအင်ချိနဲ့နေသေးတဲ့ကိုယ်လေးက စကားလည်းသိပ်မပြောနိုင်သလို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပြန်လည်ပွေ့ဖက်ဖို့လည်းမတတ်နိုင်ရှာ။
"Jungkook .. အိမ်ပြန်ချင်တယ်"
ပွန်းပဲ့ရာတွေပြည့်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အားယူပြီးပူဆာနေရရှာတယ်။ သူမပြောနိုင်လို့သာပေါ့ .. ကျွန်တော့်ကိုဘယ်လောက်တောင်စိတ်ကောက်ပြီးရစ်ချင်နေရှာမလဲ?
"အင်း .. အိမ်ပြန်ရအောင်နော်၊ ငါတို့အိမ်ကို ပြန်ကြမယ်"
ဖြူဖျော့ဖျော့ဖြစ်နေတဲ့ကောင်လေးကိုကြည့်ရင်း Jungkook ကသူ့ကိုယ်သူမငိုမိအောင်ထိန်းသည်။ သူငိုလိုက်မိရင် Jimin ပိုပြီးထိတ်လန့်သွားမည်ကိုစိုးတာကြောင့်လည်းပါမည်။
ခတ်ထားတဲ့သံကြိုးတွေကိုဖြည်တော့ နာလို့ထင်ပါရဲ့ ရုပ်ဆိုးကညည်းတယ်။ ဟုတ်တာပေါ့ .. ခြေထောက်မှာသံကြိုးရာတွေ။ ၄ရက်လုံးလုံးဒီလိုကြီးချည်ထားတာ ခြေထောက်နုနုလေးက ဘယ်လောက်ထိနာကျင်နေလိုက်မလဲ?
မငိုအောင်ထိန်းထားပေမဲ့ မျက်ရည်တွေကဆက်တိုက်စီးကျနေတယ်။ ကျွန်တော်မငိုပါဘူး .. ကျွန်တော်လုံးဝမငိုဘူး။ နှလုံးသားကနာကျင်နေတာ!
