Agartha: The Lost Civilization

Chapter XXVII (Caught)

Minulat ko ang mga mata ko nang tuluyan akong magkamalay. I feel reborn. Pakiramdam ko ay ilang taon akong nakatulog at ngayon lang nagising. Everything just felt so unreal. Bumangon agad ako at sinipat ang paligid. Halos mapatalon ako sa kama nang ma-realize na nasa Agartha ako! From all the structures and things around. Nasa Agartha na naman ulit ako!

Napakunot ang noo ko at naalala agad ang lahat ng mga nangyari. Totoo ba ang lahat ng 'yon o panaginip lang? Si professor Weginer at Abby. Totoo ba sila at ang mga nalaman kong impormasyon? Napapikit ako nang mariin nang bahagyang kumirot ang ulo ko. Hindi ko malaman kung ano ba talaga ang totoo sa panaginip lang. Shit. Napalingon ako sa pintuan ng bumukas iyon at iniluwa si Favian.

I was looking at him in awe while he's walking towards me. I am actually seeing him right now! May hawak siyang tray na may lamang mga pagkain. He's wearing his signature mask as usual and his medieval warrior outfit. Hindi ko mapigilang biglang ma-appreciate ang nakikita ng mga mata ko ngayon. Ewan ko pero bakit parang gusto ko siyang yakapin bigla? Pero siyempre pinigilan ko ang sarili ko. I feel so overwhelmed, parang kanina lang ay kinikuwestiyon ko kung totoo ba siya o makikita ko pa ulit siya eh.

I really thought he's not real or I'm not going to see him again but he's really in front of me now. Hindi man ako sigurado sa lahat ng mga nangyayari at mangyayari but one thing is for sure, I'm really glad for Favian. He never leave my side and wait, why am I thinking about this all of a sudden?

Umupo siya sa espasyo ng kamang kinalalagyan ko kaya medyo umusog ako dahil masiyado siyang malapit. He stare at me for a moment. Lumikot ang mga mata ko dahil I'm starting to feel uncomfortable on the way he stare at me. When I gain the courage, I look at him curiously and the next move he do is not what I'm expecting at all. He put his arms around me which caught me off guard. Wait- what?! Napakurap-kurap ako dahil sa gulat. What the hell is happening? Hindi agad ako nakapag-react. My heart is beating so fast and I was about to hug him back when he withdrew his hug. Palihim akong napanguso. Ang bilis naman n'on.

After that there's a minute of silence between us. Of course, he's not gonna talk. What do I expect? Ako ang dapat magsalita! Teka what would I say?! Nawala lang ako sandali, natuliro na agad ako sa lalaking 'to. Mabilis na gumana ang utak ko para mag-isip ng pwedeng pag-usapan. 

"Uhh a-ano. Gaano ako katagal nawalan ng malay? Two days? or Three?" Usisa ko. He shook his head. "Eh? What do you mean? Hours?" Tanong ko ulit pero muli na naman siyang umiling.

"Eh ano pala?" I waited for his answer atsaka ko lang naalala na hindi nga pala siya nakakapagsalita. Muntik na akong mapa-facepalm. Mabilis na gumala ang mga mata ko sa paligid at agad naman akong nakakita ng papel at ballpen sa lamesang nasa gilid ko. Akmang kukunin ko na 'yon ng may marinig akong boses sa utak ko.

"Three years."

Napalingon ako kay Favian. I'm pretty sure that's his voice. So, the pill is still have an effect or permanente na ang epekto n'on? Mamamangha pa sana ako na naririnig ko pa rin ang boses niya sa utak ko pero nagulantang ako sa sinabi niya. Bahagya akong natawa nang hindi makapaniwala. I observe his expression pero hindi mababakasan 'yon ng pagbibiro. "What? You're kidding!"

He shook his head once again at hindi ko malaman kung ano na namang magiging reaksiyon.

"Seriously?" I laugh stupidly, hindi makapaniwala sa mga nalalaman. "This is stupid! Hindi ko na maintindihan kung anong mga nangyayari! Gulong gulo na ako, Favian! I seriously don't know how to fucking react right now. I was in comatose for three years?! What the fuck! Hindi ko alam kung mabuting bagay ba 'yon or what? What did I missed?! Hindi ko na talaga mainitindihan lahat ng mga nangyayari. Sobrang gulo, hindi kapani-paniwala. I just wanna go back to my old life and-"