Drive me crazy (Ft. Lando Norris) Dutch🇳🇱

Hoofdstuk 28

"5 minuten!" Ik knik en kijk nog een laatste keer naar de race. Lando rijdt voorop en ik heb het gevoel dat hij de energie naar me toe straalt die ik nodig heb.

Ik ga op mijn plek staan en haal nog een keer diep adem. Ik kijk naar mijn enkel die ingetapet is en ik hoop dat de aangepaste choreo genoeg helpt. Tussen de gordijnen door zie ik de menigte vol spanning wachten en ondertussen zie ik dat velen de race op hun telefoon volgen. Het doet me goed dat zoveel mensen ons als koppel steunen, dat ze naar mijn concert komen, maar ondertussen ook duimen voor Lando. 

De lichten in de zaal gaan uit, de rookmachine gaat aan, de gordijnen gaan open en de spots en lasers vliegen over het podium. Zodra de band inzet sta ik in de spot, klaar om alles te geven en alle nare momenten te vergeten...

Tijdens het concert stoppen steeds meer mensen hun telefoon weg en de energie in mij neemt toe. Dit moet betekenen dat hij nog verder voorop rijdt dan hij al deed. De menigte begint nog harder mee te zingen en springt op de beat. 

Ik voel hoe mijn enkel begint te kloppen maar weet dat ik niet zomaar kan stoppen. Ik moet door, we zijn al over de helft! De luide samenzang van het publiek geeft mij energie en ik probeer de pijn te vergeten. Dan zie ik hoe steeds meer mensen hun telefoon pakken en ik hoor hoe de honderden telefoonmeldingen zachtjes over het geluid heen komen. Ik probeer me weer te focussen en weet dat dit de zwaarste choreografie gaat zijn voor mijn enkel. De dansers knikken naar mij en ik zet in. "Er komt nog geen beeld..." hoor ik zachtjes uit het publiek. "Kijk dan wat een ravage" hoor ik aan de andere kant. "Is ie..." Mijn hoofd begint te tollen en een scheut schiet door mijn enkel. Lando... Er is iets mis! Ik zet mijn voet neer voor het volgende pasje, maar dat volgende pasje zal er niet komen...

{{Lando POV}}
"Hé, gaat ie?" Flo loopt naar me toe en omhelst mij voorzichtig. "Ja, het gaat wel. Alleen mijn arm op drie plekken gebroken en gekneusde ribben, maar ze hebben mij zwaar gedrogeerd dus komt vast goed." Ik lach voorzichtig en wordt gelijk teruggeroepen door mijn lichaam, het lachen is vreselijk voor mijn ribben. "Hoe ging het concert van Val?" ik kijk Flo aan en zie hoe haar gezicht vertrekt. "Ehm... Ik denk dat je even wil gaan zitten." Ik gehoorzaam en kijk haar angstig aan. "Valerie is gevallen en op een verkeerde manier terecht gekomen..." Ik voel hoe de wereld om mij heen begint te draaien en schuif verder op de bank. "W... Wat... Hoe... Wanneer..." weet ik met veel moeite uit te brengen. "Ze klapte door haar enkel waardoor ze viel en is vervolgens met haar hoofd tegen het hek aan gevallen. Vlak na jouw crash" "Waarom vertelt iemand mij dit nu pas?!" in paniek ga ik op zoek naar mijn telefoon en dan zie ik dat Flo die in haar hand houdt. "Omdat jij even voor jezelf moest zorgen. Ze zijn nog bezig met onderzoeken, maar daarna kunnen we naar haar toe." ze geeft me mijn telefoon en het eerste wat ik zie zijn duizenden tags onder filmpjes van Valerie. Met mijn hart in m'n keel open ik een van de filmpjes. Op de achtergrond hoor ik hoe mensen over het ongeluk praten en ik zie hoe Valerie zich verstapt. Haar hoofd klapt tegen het hek aan en vervolgens ligt ze in een hele gekke hoek op de grond, bewusteloos. "Hoe is ze eraan toe?" met tranen in mijn ogen kijk ik Flo aan. "Dat weten we nog niet helemaal, maar we weten wel dat ze in coma gehouden wordt..." Mijn ogen draaien langzaam weg en even later word ik weer wakker van Flo's platte hand tegen mijn wang. "Au!" "Sorry, maar je ging out. Ik moest je weer wakker krijgen." "Ik wil nu naar haar toe!" Ik sta op en pak mijn spullen. "Maar we kunnen nog niet bij haar..." Flo probeert mij tegen te houden maar dat zou zelfs een tank niet lukken op dit moment. "NU!" "Lando..." "Ik wil er zijn als het wel kan" Flo knikt en we stappen in de auto, met een waas voor mijn ogen kijk ik uit het raam. Vanuit mijn ooghoek zie ik berichtjes binnenstromen en ik haal diep adem. Ik moet zien hoe het mis ging!  Ik bekijk het filmpje nog eens en zie hoe er een doffe waas op haar ogen verschijnt zodra ze het gefluister uit de zaal hoort. "Ik ga nergens aan ten onder, zolang ik jou maar heb" hoor ik haar stem zachtjes in mijn hoofd.