Drive me crazy (Ft. Lando Norris) Dutch🇳🇱

Hoofdstuk 32

{{Lando Pov}}

Waar normaal gesproken de dagen voorbij vliegen, lijken ze nu 4 keer zo lang te duren. Elke dag zit ik bij Val aan het bed in de hoop dat dit de dag zal zijn waarop ze haar ogen weer zal openen. Maar er gaan 6 dagen voorbij en steeds weer komt ze niet verder dan een kleine beweging in haar hand of een kleine glimlach op haar mond.

Ik haal koffie en praat even kort met de arts. Hij vertelt dat ze nog steeds progressie zien en dat ze elk moment écht bij kan komen. Terwijl hij dat verteld, komt Veerle de kamer uitgehold. "Ze beweegt weer!" Ik ren naar binnen en de arts komt achter mij aan gelopen. Ze beweegt haar hand en ik geef een kus op dr wang "hmmm." Komt er ineens zachtjes over haar lippen gerold. Het is niet meer dan wat gemompel, maar het is iets! "Val... Ik ben bij je. Je kan het. Je moet nog een klein stapje." Haar borstkas gaat flink omhoog door de diepe ademhaling en langzaamaan zie ik haar oogleden trillen. Ik pak haar hand vast en verstrengel haar vingers met de mijne. Dan zie ik eindelijk de blauwe kleur van haar ogen langzaam tevoorschijn komen. "Hee....." zeg ik zachtjes, haar ogen blijven niet lang open maar ze zijn even open geweest. "Goed zo... rust maar weer uit als het nodig is. Ik blijf bij je." Een paar uur later opent ze weer haar ogen en ditmaal wat langer. Een ietwat glazige blik kijkt mij aan maar er verschijnt wel een glimlach rond haar mond. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken en bijt op mijn lip. Ik sta op en kus haar wang. Vervolgens streel ik met mijn hand door haar haren en ik voel een geluk in mij die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Ze is wakker. Na 3 weken. Eindelijk voel ik me weer completer. En ze zal nog een lange weg te gaan hebben, maar ik zal er alles aan doen om haar te helpen om er weer bovenop te komen. "We komen er samen bovenop oke?" Ik knijp zachtjes in haar hand en voel een reflex terug. Wie had gedacht dat je zo blij kon zijn met zulke kleine tekens en gebaren? Ik verklaar mezelf voor gek dat ik met 300 km/u over circuits rijd en geen angst voel en tegelijkertijd zo bang was dat er iets met Val zou gebeuren. Die crash kon me niks schelen, maar Val... "Wil je wat eten of drinken?" Veerle legt haar hand op mijn schouder en ik knik "Ik loop wel even mee" ik sta op en geef Valerie een kus op haar voorhoofd. Zodra we het café inlopen kijkt Veerle me aan "Je bent niks zonder haar of wel? Tenminste... je voelt je niks zonder haar..." Ik glimlach zacht en knik "Ja... Ik had nooit gedacht dat ik zoiets voor iemand zou kunnen voelen... En ik schrok al van mijn eigen gevoelens toen ze nog bij me was, toen ze op tour ging werd het gevoel erger en nu is het bijna onmenselijk." Ik kijk naar Veerle die een grote lach op haar gezicht heeft "volgens mij krijgt niks jullie meer uit elkaar... Valerie heeft dit ook" ik frons "Wat?" "Tuurlijk zonder dat gedeelte van je liefde die in een coma ligt, maar ik weet zeker dat ze die gevoelens had toen je crashte, de beelden laten duidelijk zien dat ze daarop reageerde." Ik kijk haar aan ze heeft gelijk... als ik echt van d'r hou is het misschien beter als ik afstand van haar neem, om haar veilig te houden zodat zoiets niet nog een keer gebeurt. "Wat denk je allemaal?" Ik schrik op uit mijn gedachten door Veerles stem "Misschien werkt het gewoon niet... Ik kan haar niet veilig houden zolang ik dit doe..." Veerles ogen worden groter "Hoe bedoel je? Jij bent de enige die haar een veilig gevoel geeft, ze heeft veel verkeerde mensen om zich heen gehad en ze voelt zich alleen veilig bij jou. Het is tijden geleden dat ik de echte Val gezien had totdat ze jou ontmoette..." Mijn gedachten schieten van links naar rechts en ik weet niet meer wat ik wel moet doen, wat ik juist niet moet doen, wat ik wel en niet moet denken... Mijn gedachten slaan op hol en ik moet mijn best doen om niet gek te worden. "Zullen we weer naar boven gaan? Luister... als je bevestiging van haar nodig hebt,  ik weet niet hoelang het duurt. Misschien vandaag misschien over 2 weken... als je wat afstand nodig hebt wil ik ook wel bij d'r blijven, eventueel dat je buiten de kamer wel aanwezig blijft... jouw keuze." We lopen weer naar boven en ik stop voor de deur. "Ga maar..." Veerle geeft me een knuffel en loopt naar binnen. Door de jaloezieën zie ik hoe Veerle Valerie haar hand vastpakt en in gedachten pak ik haar hand vast. Ik ga op een stoel zitten en haal mijn koptelefoon uit de tas van Veerle die naast de stoel staat. Ik sluit mijn ogen voor even en val vervolgens in slaap.