Drive me crazy (Ft. Lando Norris) Dutch🇳🇱

Hoofdstuk 33

{{Lando POV}}

"Lando?" In de verte hoor ik hoe iemand mijn naam zachtjes zegt. Ik open mijn ogen en kijk Veerle aan. Ik ga rechterop zitten en kijk om me heen. "Eh.... volgens ben ik even in slaap gevallen..." Veerle begint te lachen "Laat dat 'even' maar weg. Je hebt de hele nacht doorgeslapen. Valerie is een keer kort wakker geweest en kon me even gedag zeggen met wat gemompel... Maar wat ik eigenlijk wou vragen, ik ga even wat ontbijt beneden halen, kan ik ook wat voor jou meenemen? Dan kan jij even naar Valerie toe." Ik knik en sta op. Ik loop de kamer binnen en het valt me gelijk op dat Val meer kleur op haar gezicht heeft en steeds meer zie ik de oude Valerie terugkomen. Ik geef haar een kus op haar wang en ga dan naast het bed zitten. "Ik moet je misschien verlaten... voor je eigen veiligheid... en misschien hebben mensen ook wel gelijk als ze deze cliché zin zeggen: houden van is loslaten." Ik voel een traan over mijn wang en voor ik 'm weg kan vegen valt hij op de dekens. Ik hoor de deur achter me open gaan en veeg snel mijn tranen weg. "Hoe is het?" Ik draai me om naar Veerle "Geen reacties... Maar ze ziet er wel weer beter uit dan gisteren." Ik sta weer op en pak het broodje aan van Veerle "Thanks..." ik wil weer naar buiten lopen en net voordat ik mijn voet over de drempel van de kamer zet hoor ik zacht gekreun achter me, ik hou mijn pas in en niet veel later hoor ik bijna onhoorbaar mijn naam. Ik sluit mijn ogen en zeg mezelf dat ik het me inbeeld. Ik loop snel de kamer uit voordat Veerle me kan vertellen dat het geen verbeelding was, Dan hoor ik het nog een keer, ditmaal iets harder. Het is de stem van Valerie en ik krimp ineen. Dat kan niet. Ze kan niet als eerste mijn naam noemen... Ik hoor nog wat gemompel in de kamer en dan komt Veerle naar buiten gelopen "Ze wil jou... Je moet wel snel zijn want een hele zin kostte enorm veel energie..." Ik loop langs haar de kamer in en de glazige, maar blauwe ogen van Valerie kijken mij aan. Een kleine trilling in haar mondhoek zegt mij dat ze probeert te glimlachen maar dat dit niet lukt. Ik ga naast haar zitten en ik kan mijn tranen niet tegenhouden. Blijkbaar heeft haar hand de mijne gevonden want ineens voel ik haar zachte huid weer op de mijne. "Hee..." komt er met heel veel moeite uit. Ik geef haar een kus en fluister dat ze niet teveel energie moet verspillen. Haar schitterende ogen lijken dwars door mijn ziel heen te kijken als ik een verwarrende blik op haar gezicht zie verschijnen. Ik kijk weg en wil weer opstaan, maar een klein kneepje in mijn hand verandert al mijn plannen. Ik zou deze kamer verlaten en weer terug gaan naar de races, maar ik kan het niet. Niet als Val me keer op keer dít gevoel geeft, dit magische gevoel. Het is mijn lot om bij haar te blijven, om bij elkaar te blijven. Ik streel over haar hand en de tranen die niet meer lijken te stoppen kunnen me niks meer schelen. Het enige waar ik om geef is dat ik bij haar ben, bij elk hoogte én dieptepunt van haar leven en dat zij bij al mijn hoogte- en dieptepunten is...

Ik schrik op als de verpleegster haar hand op mijn schouder legt. "We willen heel even wat onderzoekjes doen, oké?" Met pijn in mijn hart laat ik haar hand los. Ik weet dat het maar voor heel even is, maar toch voelt het alsof er uren voorbij gaan zonder dat ik haar vast kan houden. Na weken zonder enig contact te hebben geleefd wil ik elke kleine prikkel opvangen, ik wil elke ademhaling horen en ik wil elke minimale glimlach om haar mond zien. Zodra de verpleegster en arts klaar zijn met de onderzoekjes loop ik gehaast weer naar het bed. Ik pak haar hand weer vast en voel hoe deze ijskoud is. Ik neem haar hand tussen mijn beide handen en probeer 'm wat warm te blazen. Zodra ik weer wat beweging voel kijk ik naar haar gezicht, maar hier is niks te zien.

Langzaam voel ik mijn oogleden zwaar worden en besef dat we nog niet eens halverwege de dag zijn. Ik ondersteun mijn hoofd met mijn hand maar steeds lijk ik weer weg te zakken. "Lando..... zou je niet even thuis gaan slapen? Daar rust je veel beter uit" Ik kijk naar Veerle die in de deuropening staat en ik schud mijn hoofd. "Ik laat haar niet meer los... echt niet." De blik van Veerle is zacht maar licht bezorgd. "Zal ik anders vragen of ze een extra bed bij kunnen zetten? Dan kan je in ieder geval even liggen..." Ik schud mijn hoofd opnieuw. "Nee... ik heb het gevoel dat ze ieder moment meer kan doen dan alleen wat mompelen of reflexbewegingen. Ik kan niet nu in slaap vallen." Ik hoor Veerle zuchten "Lando... je hebt de artsen gehoord. Dat kan met een beetje pech nog weken duren..." "Ja. En in het gunstigste geval binnen een paar uur. En aangezien Val een van de sterkste mensen is die ik ken, weet ik dat ze dat kan." "Lan..." geïrriteerd draai ik me om. "Ja mijn naam is Lando ja.... dat heb je nu al 1000 keer gezegd! Als je me wil helpen, haal je even wat koffie voor me ofzo." Veerle deinst achteruit en zelf schrik ik ook van mijn reactie, maar toch luistert ze en haalt ze koffie. 2 bekers. Ik kijk haar verbaasd aan en ze komt naast me zitten en legt haar hand op mijn been. "Zij kan dit niet alleen, maar jij kan dit ook niet alleen."