Drive me crazy (Ft. Lando Norris) Dutch🇳🇱

Hoofdstuk 27

Ik duw de deur van Bram zijn kleedkamer open en tref Bram en Talia aan. Talia ziet gelijk de tranen in mijn ogen en snelt naar mij toe. "Hey schat! Wat is er?" Zodra ik armen om mij heen voel stort ik in. Mijn been en enkel begeven het en ik voel hoe de wereld draaierig word. "Je been..." hoor ik Bram ergens in de verte zeggen. Talia brengt me naar de bank en vervolgens weet ik niet veel meer.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen en voel mijn hoofd kloppen. Ik voel een stekende pijn in mijn been en voel hoe mijn enkel tintelt. Ik kijk naar de icepack op mijn enkel en het verband om mijn bovenbeen. What the... "Talia heeft je verbonden. Komt dr verpleegkunde studie toch nog van pas." Bram lacht voorzichtig en ik wissel een dankbare blik uit met Talia. Plots flitsen de gebeurtenissen van eerder door mijn hoofd. "Bram. Ontsla Jake... Ontsla 'm, geef 'm een vliegticket naar huis en zorg dat ie hier weg is" hij kijkt me vragend aan "Maar..." "Doe het nou maar... alsjeblieft." Mijn stem kraakt en ik kijk Talia aan. Bram draait zich naar haar om en ze haalt d'r schouders op. "Ze zegt het vast niet zonder reden." Ik zie Bram twijfelen en voel de pijn in mijn been toenemen. Snel loopt Talia naar mij toe en kijkt naar het verband. Het zit er prima omheen, maar misschien moet je even een nieuwe lading pijnstillers. Ik zal je enkel ook even verbinden... Bram, kan je zo morfine halen? Dat werkt waarschijnlijk iets beter." Ik kijk haar aan. "Maar... dan kan ik niet meer normaal functioneren. Ik moet straks nog optreden..." "Val... Je gaat toch niet zo..." mompelt Bram "luister... Ik wil optreden. Geef me dan maar een stoel ofzo, maar ik ga het podium op en een show neerzetten!" Hij houdt zijn handen in de lucht en terwijl Talia mijn enkel verbind, probeer ik Lando te bellen. Ik kom op zijn voicemail terecht en besef dat hij bezig is met de laatste voorbereidingen voor de race... Ik leg mijn telefoon weg en kijk hoe Talia te werk gaat. Ze doet het zo netjes. "Hey... deze show doe ik zittend, maar ik weet nu al dat ik daar niet tegen kan en ik weet ook dat jij vroeger op dansen hebt gezeten. Zouden we de choreo misschien iets aan kunnen passen zodat het wel gaat voor de 2e show?" Ik kijk Talia hoopvol aan en ze zucht. "Val... ik ben geen choreograaf. Dat moet je echt even met Claire overleggen." "Je bent geen choreograaf, maar wel verpleegkundige. Je weet wat de maximale belasting is." Talia bijt op haar lip en pakt haar telefoon om Claire te bellen. "Hi Claire. Heb je misschien even tijd om naar de kleedkamer van Bram te komen?.... Thanks!" Ze hangt op en knikt "Ze komt eraan". Zodra Claire mij ziet, zie ik de schrik op haar gezicht. "Ach schat. Wat is er gebeurd?!" Ik haal mijn schouders op "Verkeerd door mijn enkel gegaan denk ik..." Terwijl ik weet dat dat niet de wond op mijn bovenbeen verklaard. We bespreken de mogelijkheden voor een aangepaste choreo en ik lach als we een alternatief hebben.

Ondersteund door Claire en Talia loop ik richting het podium. Bram zet een stoel klaar en verteld dat ik helaas niet in staat ben om te dansen in verband met een gestuikte enkel. Ik loop zelf strompelend het podium op en het applaus in ongelofelijk. Iedereen gaat stam en het applaus lijkt oneindig te zijn. Ik ga zitten en leg mijn hand op mijn been, maar laat mijn arm snel naast mij hangen nadat mijn been gelijk pijn doet. Ik heb een lange broek aangedaan, wat niet bij mij past. Tenminste, niet bij mij tijdens de shows, maar ik wil niet dat iemand mijn wond ziet.

Het optreden gaat eigenlijk heel goed en tijdens de laatste paar nummers kan ik het niet laten om te gaan staan en wat heen en weer te stappen. Ondertussen zie ik Claire achter mij en Talia en Bram in de coulissen gestrest naar mij kijken. Ze zouden toch inmiddels moeten weten dat ik stront eigenwijs ben!  Opnieuw lijkt het applaus niet te stoppen aan het eind van de show. Mensen joelen mijn naam en gooien brieven en bloemen op het podium. Ik had nooit gedacht dat het ooit werkelijkheid zou worden, ik dacht dat het alleen iets was uit films. Gedurende de show vergeet ik alle gebeurtenissen van vandaag, maar zodra ik weer van het podium stap, flitsen de momenten weer voorbij.