Drive me crazy (Ft. Lando Norris) Dutch🇳🇱

Hoofdstuk 51

We komen aan bij Veerle en ik ben nerveus voor haar reactie. Zal ze normaal doen of negeert ze Hanna volledig? Ik loop naar binnen en Hanna blijft stilstaan voor Veerle. ik zie hoe Veerle haar neus ophaalt en ik zucht. "Veer... Ik weet dat je boos bent. Ik had je vrienden nooit zoiets aan mogen doen, dat weet ik maar al te goed. Ik heb van alle mensen die ik liefheb op mijn kop gekregen. Mijn ouders wouden me niet eens aankijken nadat ik het ze had verteld waarom ik naar mijn oom en tante ging. Ik heb mijn misstap gevoeld, meer dan ik wou. Alsjeblieft. Je hoeft het me niet te vergeven en je hoeft het al helemaal niet te vergeten, maar tolereer me op zijn minst in je omgeving. Het liefst zou ik alles weer oppakken zoals het vroeger ging, maar ik weet dat ik dat niet zomaar terug krijg, als je het mij überhaupt vergeeft. Lando en Val hebben mij vergeven, kan jij dat dan ook?"  Ik zie de tranen in de ogen van Hanna en daarna de ijzeren blik van Veerle. "Ik kan niet zomaar vergeten wat je hebt gedaan. Maar vergeven moet lukken. we hebben al zo'n geschiedenis samen als vriendinnen. dat wil ik niet zomaar weggooien. Maar serieus, als je iemand nog een keer iets flikt dan ben je dood voor mij." de woorden zijn snoeihard maar ik weet dat Veerle niet overdrijft. Haar moeder heeft haar en haar vader in de steek gelaten toen ze klein was en toen haar moeder haar op de 18e verjaardag wou feliciteren en ineens voor de deur stond heeft Veerle exact hetzelfde tegen haar gezegd en daarna de deur in haar gezicht dicht gegooid. daarna heeft ze nooit meer een woord over haar moeder gesproken.

De avond is nog leuker dan ik verwachtte. We houden karaoke en het lijkt Jennie leuk om een formule 1 trivia te spelen. het verbaasd niemand dat ik win, maar Jennie komt angstvallig dicht in de buurt. Ik zet Maartje en Hanna thuis af en parkeer de auto, het is al laat dus voorzichtig open ik de deur en ik loop naar binnen. De lichten zijn al uit dus Lando is sowieso al naar boven en misschien slaapt hij zelfs al. Ik trek mijn hakken uit en loop zachtjes naar boven. De slaapkamerdeur staat op een kier en ik zie hoe hij al diep in slaap is. Ik poets mijn tanden en trek mijn pyjama aan om daarna bij hem in bed te kruipen. Ik veeg een haarlok weg uit zijn gezicht en zachtjes mompelt hij. Zachtjes druk ik een kus op zijn voorhoofd en leg mijn hoofd op zijn koele borst. Half slaperig legt hij zijn arm om mij heen en terwijl ik de dag nog even herbeleef voel ik hoe mijn ogen langzaam dichtzakken.

Inmiddels zijn we een paar dagen verder en ik ben nog steeds niet ongesteld. Als ik 's ochtends aan het ontbijt zit heeft Lando door dat ik onrustig ben "Val... Wat is er?" "Ik heb nog steeds niks..." hij staat op en loopt naar mij toe "Jij blijft lekker rustig thuis en dan ga ik naar de drogist om zo'n ding te halen, oke?" Ik knik en hij knuffelt mij terwijl hij zijn neus in mijn haar verstopt. Terwijl Lando naar de drogist is ben ik alles behalve rustig. Stel dat de test positief is, dan staat ons hele leven op zijn kop. We moeten een kinderkamer gaan inrichten, we moeten allemaal spullen voor de baby kopen. we moeten het huis kinderproof maken. er moet zoveel gebeuren, maar we doen het met alle liefde. Als de test negatief is, ben ik opgelucht, maar tegelijkertijd zal het ook een teleurstelling zijn. Zodra de deur opengaat spring ik op van de bank en ik loop naar Lando toe. Hij geeft me de verpakking en ik zucht "Wat wil je dat ik doe? wil je mij bij je, of wil je dat ik hier blijf? zeg het maar" zijn gezicht straalt rust en zorgzaamheid uit, maar vooral heel veel liefde, voor mij en voor het kindje dat misschien in mijn buik leeft. "Als je boven in de slaapkamer wacht, dan kunnen we samen daar wachten op de uitslag." hij knikt en pakt mijn hand en zo lopen we de trap op. Ik loop naar de badkamer en doe de deur dicht, dan leg ik het stokje neer op de wastafel en ik loop naar Lando in de slaapkamer. Hij legt zijn hand op mijn been en ik leun met mijn hoofd op zijn schouder. De minuten lijken voorbij te kruipen en allebei zuchten we meerdere malen. Als de minuten om zijn, springt Lando op en ik kijk hem aan. Door de spanning verlaat een zucht mijn mond, die blijkbaar dieper is dan ik zelf doorhad want Lando trekt mij omhoog en tegen zich aan. "Het komt goed. echt waar. Wat de uitslag ook is. " Hij duwt mijn hoofd omhoog en ik kijk hem aan "Oke?" vraagt hij terwijl hij mij aankijkt en ik knik. Hij geeft me een kus en dan lopen we samen naar de badkamer. Ik  haal nog een keer diep adem en pak dan het staafje. Voordat de uitslag bij mij binnen is gekomen word ik al omhelst door Lando en langzaam begint ik het te beseffen. We worden echt ouders! De eerste stap naar een echt gezin is gezet. Ik dacht dat mijn leven niet meer completer kon, nu ik Lando had, maar ik voel me op dit moment completer dan ooit. ik mag het kind van mijn grootste liefde dragen en ik weet nu al dat hij een betere vader zal zijn dan dat ik mij kan ooit zou kunnen voorstellen. Lando's omhelzing laat mij los en ik kijk hem aan "Het is echt" Hij wrijft de tranen van mijn wangen en dan pas merk ik dat de tranen over mijn wangen vloeien van geluk. Ik kijk Lando aan en ook in zijn ogen zie ik tranen. Dit is het ultieme geluk.