Drive me crazy (Ft. Lando Norris) Dutch🇳🇱

Hoofdstuk 34

Mijn oogleden voelen zwaar, maar ik móet ze open krijgen. Het lukt mij eindelijk om mijn ogen te openen en ik zie Lando naast mij op een stoel slapen. Zijn hand ligt in de mijne en ik knijp er zachtjes in, al vraag ik me af of het überhaupt voelbaar is aangezien ik geen enkele kracht meer heb. Blijkbaar is het toch duidelijk genoeg, Lando wordt langzaam wakker en kijkt mij aan. "Hoe is het?" Probeer ik te zeggen, maar al snel besef ik dat er niks meer dan wat gekraak uit mijn keel komt. Gelukkig ziet Lando dat het mij niet lukt en hij laat mij weten dat ik niks hoef te zeggen. "Het enige wat telt is dat je weer bij mij bent" zegt hij vervolgens. Ik heb geen flauw idee wat er gebeurd is en ik heb geen flauw idee waarom ik hier ben, maar met Lando in de buurt voel ik me veilig. Zolang hij bij mij is, kan mij niks overkomen. Het is vreselijk... Het voelt alsof ik gevangen zit in mijn eigen lichaam. Ik wil schreeuwen, ik wil opstaan, ik wil honderden vragen stellen, wil Lando omhelzen, maar al mijn kracht is verdwenen. Alsof ik die kracht nooit gehad heb. Ik grijp naar mijn keel en de droogte die ik voel is ongelofelijk. Opnieuw snapt Lando gelijk wat ik bedoel, hij pakt een beker met water en beseft al snel dat ik niet zomaar uit en beker kan drinken. Snel rent ie naar de gang en niet veel later komt hij terug met een rietje. Van binnenin lach ik me helemaal kapot, maar van buiten zal niet meer te zien zijn dan mondhoeken die iets omhoog krullen. Lando brengt het rietje naar mijn mond en met veel moeite lukt het mij om wat te drinken en vervolgens weg te slikken. Het voelt geweldig, het water glijdt door mijn keel en ik heb nog nooit zo erg genoten van water.

De dagen kruipen voorbij, maar Lando wijkt niet van mijn zijde. Hoewel hij er vreselijk uitziet en zeker wat slaap in bed kan gebruiken, weigert hij om mij te verlaten. Veerle komt regelmatig langs met wat eten en drinken en schone kleding die hij uiteindelijk toch weer links laat liggen.

Elke dag ga ik weer iets vooruit en op de 4e dag lukt het mij om zonder kraak Lando zijn naam te zeggen. Ik voel mij als een een klein kind. Een klein kind dat moet leren praten...