Drive me crazy (Ft. Lando Norris) Dutch🇳🇱

Hoofdstuk 48

**4 maanden later**

Na veel gesprekken en vele tranen heb ik besloten om te stoppen met de optredens. De artsen zeggen dat mijn enkel een zwak punt blijft en het risico te groot is dat ik de spieren helemaal aantast als ik door blijf gaan met de choreo's en zonder dansen heb ik geen zin meer in de optredens. Tuurlijk blijf ik zingen, maar dat kan ook op genoeg andere manieren. Daarnaast wil ik mij focussen op de toekomsr mer Lando samen. Hij is gestopt met racen en als ik klaar ben met touren, kunnen we samen tijd doorbrengen en samen dingen gaan doen, zoals een stichting opzetten of mensen die niet veel hebben helpen. 

Samen met Lando hebben ik ook vele uren gepraat over onze toekomst en we hebben besloten dat we wel zien wanneer we het geluk hebben om een kindje te verwachten, ondanks dat we zo jong zijn. Maar we beseffen allebei hoe mooi en gelukkig het is om zwanger te zijn, aangezien vele mensen dit helaas niet mee kunnen maken. 

"Dus de laatste tour doe je in Londen toch?" Ik knik en Bram schrijft wat dingen op. Nu we bezig zijn met de voorbereidingen voor de afscheidstour komt het allemaal wel heel dichtbij, maar ik weet dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Bram duwt een papier met tourdata naar mij toe en nadat ik het bekeken heb, kijk ik naar Lando's mening. Hij knikt ook en Bram vertrekt om alles aan de crew en zalen te bevestigen. 

Plots krimp ik ineen en Lando pakt me vast "Val... Wat is er?" "Beetje buikpijn. Ik ben alweer over tijd, maar wie weet is het net zoiets als een paar maanden geleden." Lando knikt "Alle voorbereidingen zijn natuurlijk ook weer stressvol he, het zou niet gek zijn als je daarop reageert" Hij staat op en loopt naar de keuken, even later komt hij terug met een kopje thee. Ik beantwoord zijn gebaar door te glimlachen en zucht "Misschien zijn we nu wel..." "Liefje... Vorige keer leek je ook zwanger, maar toen was het ook vals. Als je volgende week nog steeds niet ongesteld bent, dan kan je het altijd nog doen, toch?" Ik knik en trek hem aan zijn middel naar mij toe. "Hoe heb ik ooit het geluk gehad om jou tegen te komen?" en ik kijk omhoog naar zijn gezicht. Hij gaat op de stoel naast mij zitten en pakt mijn handen vast "Vind je het geluk dat je mij tegen gekomen bent? Ik bedoel... Je had een rustig en stil leventje, zonder mensen die constant iets van je willen en dat leventje heb ik in een klap verpest." Snel schud ik mijn hoofd en ik neem zijn gezicht in mijn handen "Lan... Je weet dat dat niet jouw schuld is. Ik had ook zelf buiten de spotlights kunnen blijven, ik heb zelf dat contract getekend. Ik had ook nee kunnen zeggen." "Maar..." Ik bijt zachtjes op mijn lip en breek zowat door het zien van een kwetsbare, onzekere Lando. "Schat... En al zou ik niet voor dit leven gekozen hebben, ik heb voor jou gekozen en jij bent duizenden keren belangrijker dan een paar mensen die achter je aan hollen. Ja, ik heb geen rustig en stil leventje meer, maar ik heb jou. Jij bent mijn leven" Hij leunt voorover om mij een kus te geven en zijn zachte lippen raken de mijne. Dan trekt hij mij bij zich op schoot en dat leidt tot een innige omhelzing. "Je bent mijn alles." fluistert Lando tussen mijn haren door in mijn oor. 

Onze omhelzing wordt verstoord door de deurbel. Ik sta op en geef Lando nog een snelle kus op zijn mond. Ik open de deur en zie Hanna.  Door mijn lichaam razen tientallen emoties. Woede, verdriet, geluk en nog veel meer. "Hee..." en ze kijkt voorzichtig naar de grond. Normaal is ze altijd vrolijk en brutaal, maar nu is het een en al stilte. "Het spijt me voor alles... Dat ik er niet voor je was toen je me nodig had en juist het tegenovergestelde deed en dat ik..." Ik snoer Hanna de mond door haar dicht tegen mij aan te trekken en te omhelzen "Ik heb je gemist Han" Na de knuffel kijkt ze me verbaasd aan en ik lach zachtjes "Iedereen maakt fouten. De ene keer is de fout dommer of erger dan de andere keer, maar iedereen verdient een tweede kans". Achter mij hoor ik de voetstappen van Lando en hij komt naast mij staan met zijn hand op mijn rug. "Hanna..." Alle spieren in mijn lichaam trekken samen van de ijskoude toon waarop Lando Hanna begroet en ik hoop oprecht dat hij rustig blijft. "Lando... Luister. Ik had het nooit moeten doen... Ik heb misbruik gemaakt van de situatie en dat had nooit gemogen... Helemaal niet als je kijkt naar hoe ernstig de situatie was..." "Dat had je inderdaad nooit mogen doen" zijn stem blijft koel klinken en er trekt een koude rilling over mijn huid. "Ik ben naar mijn oom en tante geweest en ben daar na gaan denken. Over wat ik wil, over wie ik ben, over alles. Ik wil jullie niet kwijt. Val is een geweldige vriendin en jij was een geweldige vriend voor ik het verpestte..." Ik voel mijn ogen prikken en hoop met heel mijn hart dat Lando haar kan vergeven. "Ik had me voorgenomen om nooit meer hier aan te bellen, maar daar maak ik mezelf niet gelukkig mee... Ik heb zulke goede vrienden nodig... Ik had fantastische vrienden en door een domme actie ben ik ze allemaal kwijtgeraakt. Ik snap het als je mij niet meer wilt zien, maar laat me dan op zijn minst wel omgaan met Val die mij wel vergeven heeft." Ik kijk naar Lando en er valt niks van zijn gezicht af te lezen. Het lijkt wel een standbeeld, er vertrekt geen spiertje. "Het is al goed" hij kijkt opzij en aait zachtjes over mijn rug. Hanna wil Lando omhelzen maar hij houdt haar tegen "Het is al goed. Maar dat betekend niet dat alles weer is zoals vanouds. Je moet je wel zien te bewijzen, oke? Ik kan je wel vergeven, maar ik kan niet zomaar vergeten wat je hebt gedaan, begrijp je dat?" Hanna knikt zachtjes en vervolgens strekt Lando zijn hand naar haar uit, die ze gauw vastpakt. "Welkom terug." en daarna loopt Lando weer de woonkamer in.