Drive me crazy (Ft. Lando Norris) Dutch🇳🇱

Hoofdstuk 29

{{Lando POV}}

Ik voel me ellendig. Niets is erger dan degene van wie je het meest houdt in een coma zien liggen. Ondertussen is ze vanuit Amsterdam overgebracht naar Londen, zodat we zodra ze naar huis mag écht naar huis gaan, in ons huis. Ik pak haar hand vast en hoor de machines om me heen piepen. Plots hoor ik een deur achter me open gaan en voorzichtig verschijnt het hoofd van Veerle om de hoek. "Hee..." haar stem klinkt dof en ik zie de leegte in haar blik. Ze sluit de deur achter zich en loopt voorzichtig naar mij toe. De hand op mijn schouder zorgt ervoor dat ik in duizend stukjes breek. Ik wist dat ik van Valerie hield, maar dat zij zóveel met mij had gedaan. Iedere vezel in mijn lichaam is van haar en ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn leven. Zelfs de crash is hier niks bij. De angst om Val te verliezen is niet te beschrijven en ieder stukje in mijn lijf verlangt naar haar. "Heftig he om d'r zo te zien..." Veerle pakt een stoel en gaat naast me zitten. Ik knik en slik nieuwe tranen weg. "Hoelang zit je hier al?" Ik kijk op mijn horloge en haal mijn schouders op. "Geen flauw idee... Maar nog niet lang genoeg, want ze is nog niet wakker..." "Lando... Ik snap dat je bij haar wilt blijven, maar ik ben er nu ook even. Maartje en Hanna zitten buiten, ga even een stukje wandelen met ze. Of beter, laat een van de twee je naar huis brengen." Ik wil niet weg, maar ik weet dat ze gelijk heeft, aan een wrak naast haar bed heeft Valerie ook niks... Ik geef Valerie een kus op haar voorhoofd en loop naar buiten. Maartje en Hanna springen op en lopen naar me toe. "Ik moet gewoon even slapen..." Maartje knikt en Hanna pakt de autosleutels al uit haar tas. Als we thuis zijn hoor ik Maartje en Hanna wat mompelen en niet veel later vertrekt Maartje. "Ik heb de eerste dag dienst. Morgen zit je met Maartje opgescheept." Ik kijk geërgerd op. "Dienst? Ik ben geen fucking kleuter!  Rot toch op met je dienst!" Hanna schrikt van mijn reactie en ik neem haar niks kwalijk. Niks is vervelender dan een vermoeide Lando. Ik kan mezelf amper uitstaan, moet je nagaan hoe het voor anderen is. "Hee. Dat weet ik. Je bent geen kleuter." Ze staat op en loopt naar de keuken, vervolgens komt ze met een fles aanzetten. "Nee dank je..." Ze kijkt me aan en houdt haar hoofd scheef. "Ik weet dat je normaal niet echt drinkt. Maar misschien is het nu wel handig. Je wordt er moe van en het verzacht de pijn." Voor ik het weet zet ik de fles aan mijn mond en voel ik de drank naar binnen stromen.

De dagen erna gaan hetzelfde, ik ga 's ochtends zodra het mogelijk is naar het ziekenhuis en ga 's avonds naar huis. Hanna heeft Veerle en Maartje verteld dat ik geen diensten wil en af en toe komen ze even langs om te kijken hoe het gaat. Hanna komt ongeveer elke avond en iedere avond grijp ik weer naar de fles.

*Een week later*
**Tringg** de deurbel gaat en ik loop geërgerd naar de deur toe. "Hee. Ik kom je weer gezelschap houden als je het niet erg vindt." Hanna staat weer voor de deur en ik heb in de afgelopen dagen echt een band met haar opgebouwd. Ze is er voor me en houdt een oogje in het zeil zonder dat het vervelend wordt. Ik loop achter haar aan de woonkamer in en pak een fles. Ik schenk haar in en na een paar glazen ben ik al helemaal van de wereld.

{{Hanna POV}}
Ik had nooit gedacht dat ik zou slecht zou zijn, maar nu ik hier zit en hij zich niet meer bewust is van de dingen die gebeuren zie ik mijn kans. De afgelopen dagen ben ik veel bij Lando geweest. In eerste instantie was het om hem te steunen, maar naarmate ik hem beter leerde kennen WOU ik gewoon bij hem zijn. Ik weet dat hij de vriend is van Val en dat hij haar ook nooit zou bedriegen en juist daarom MOET ik nu mijn kans grijpen. Voor ik het weet druk ik me tegen hem aan en druk zijn lippen op de mijne. Heel even lijkt hij me te gaan in de kus, maar dan slaat hij om. Hij duwt zich van mij af en begint te schreeuwen "What the fuck?! Wegwezen. Nu!" zijn hoofd is vuurrood en ik voel al het vertrouwen uit mij verdwijnen "maar..." Ik doe een stap in zijn richting maar hij houdt zijn hand voor zich "Waag het niet! Hoe kan je dit doen? Valerie ligt in het ziekenhuis, ik ben dronken en jij ziet je kans om me te naaien? Oprotten. Nu! Ik hoef je hier nooit meer te zien. En waag het niet om langs te gaan bij Val in het ziekenhuis.  Ze verdient jou niet!" Lando's hoofd is vuurrood en ik besluit dat ik het beste naar hem kan luisteren en morgen kan terugkomen als ie wat afgekoeld ik. Ik wist dat dit een domme actie zou zijn en het loopt nog veel slechter af dan ik had kunnen denken. Straks ben ik niet alleen Lando kwijt, maar ook nog Val. Huilend stap ik in de auto richting huis.