Stapje Voor Stapje 2

28

Een week later

'Wolfs.' Haar stem trilt. De verpleegster is net langs geweest om mee te delen dat ze hem over een kwartiertje komen halen voor zijn operatie.
'Hé, wat is er?'
'Ik... Wat als...'
'Ik kom gewoon terug hoor.'
'Ja, maar wat als er iets misloopt?'
'Dat gebeurt niet.' Hij neemt haar hand vast.
'Ik ben bang Floris.' Hij klopt met zijn andere hand op het bed om te laten weten dat ze daar moet komen zitten.
'Kom hier schatje.' Hij legt zijn hand in haar nek en trekt haar tegen zijn borst aan. 'Binnen een paar uurtjes ben ik gewoon terug.'
'Ik ben zo bang Floris.' Snikt ze.
'Shh, het is oké liefje.' Hij haalt zijn hand door haar haren. 'Blijf maar even liggen totdat ze komen.' duwt hij haar terug als ze terug wilt opstaan. Ze klampt zich stevig vast aan de ziekenhuisschort die hij aanheeft. 'Shhht.' Hij slaat zijn armen om haar heen. 'Het komt goed. Alles komt goed.'

'Meneer Wolfs. Wij gaan u meenemen naar de operatiekamer. Uw vrouw mag meegaan tot aan de deur.' Eva staat op en staat ongemakkelijk naast het bed. Wolfs neemt haar hand vast en knijpt er geruststellend in. De verpleegsters gaan beide aan een kant van het bed staan en duwen het bed de kamer uit.

'Mevrouw, hier zal u afscheidt moeten nemen.' Ze stoppen het bed voor een grote deur. Eva neemt Wolfs' hoofd tussen haar handen en kust drie keer kort zijn lippen. Hij haalt een hand door haar paardenstaart die niet zo strak zit als normaal.
'Het komt goed lieverd. Ik ben straks weer gewoon bij je. Wel met een kale plek dan, maar dat moeten we er maar even bijnemen.' Een stukje van zijn haar werd afgeschoren voor de operatie. Eva was daarvan geschrokken. Ze had zijn haar altijd leuk gevonden en hijzelf was er ook altijd mee bezig. Ze was nog verbaasder over het feit dat hij het zomaar aanvaarde dat ze het stukje haar zouden afscheren. Hij was door de jaren heen meer en meer veranderd. Hij was allang niet meer die arrogante Hollander, maar ijdel was hij zeker gebleven.
'Ik hoop het voor jou.' Grinnikt ze zachtjes.
'Oh wat anders?'
'Dat weet ik nog niet.' Glimlacht ze
'Als het zo een straf van jou is, dan heb ik daar geen problemen mee.' Hij knipoogt en haar wangen worden rood. De dokter, die het grapje maar al te goed snapte, grijnst. Wolfs grijnst terug. 'Ja, je moet wat met zo een knappe vrouw.'
'Zeker.' Lacht de arts.
'Mannen.' Mompelt Eva.
'Wat zou je toch zonder, hè?' Lacht Wolfs opnieuw.
'We moeten gaan.' Vertelt de arts. Wolfs knikt en trekt haar hoofd naar zich toe. 
'Ik zal altijd van je blijven houden, Eva. Als het misloopt... Ik zal altijd bij je zijn. Beloofd. Je moet me gewoon roepen en ik ben er. Net als je moeder. Oké?' Eva knikt en er rolt een traan over haar wang. 'Ik kom bij je terug, Eva.' Ze knikt opnieuw. Ze gelooft hem. Voor het eerst. Hij had dit de afgelopen week vaker gezegd, maar steeds opnieuw bleef die twijfel terugkomen. Nu geloofde ze hem. Ze geloofde ín hem. Ze wist dat hij voor haar zou vechten en voor zijn kinderen. Zijn kinderen... Hij móet het weten. Stel, er loopt toch iets mis, dan heeft hij het tenminste geweten.
'Ik ben zwanger Wolfs.' Zegt ze net voordat hij door de deur gereden wordt. Door de spleet van de dichtgaande deur ziet ze dat hij verbaasd omkijkt. Haar lippen vormen het woord sorry. Hij schudt zijn hoofd dat het goed is en dan verdwijnt hij in de lange gang.

Nog een extra deeltje op deze vrijdag, omdat ik een weekje niks ga kunnen posten. Ik vertrek namelijk morgen op kamp voor 10 daagjes. Ik ben snel weer terug ;)