Stapje Voor Stapje 2

18

'Schat, ik denk dat wij eens moeten praten. Vind je ook niet?' Lieke kijkt hem geschrokken aan. 'Mama heeft het me verteld.' Ze krimpt in elkaar.
'Niet kwaad zijn.' Piept ze. Hij kijkt verbaasd naar zijn dochter.
'Waarom zou ik kwaad zijn?' Hij hoort haar snikken. 'Hé, lieverd toch.' Hij kijkt meelevend naar het hoopje ellende in zijn armen.
'Ik, ik stel jullie allemaal teleur. Waarom kan ik nou niet gewoon normaal zijn?'
'Je bent normaal liefje.'
'Pap, ik snij mezelf!'
'Het is goed schatje, alles komt wel weer goed.'
'Dat is niet waar pap. Niemand begrijpt me.'
'Jawel, ik begrijp je wel.' Hij haalt liefdevol zijn hand door haar haren.
'Niet waar! Je weet nog niet eens de helft van wat er allemaal aan het gebeuren is!' Ze staat kwaad op en loopt naar de deur.
'Lieke, wacht!' Hij wilt ook opstaan, maar laat zich kermend terug in de kussens zakken. 'Lieke!' Roept hij nog eens, maar ze is al verdwenen.

'Waar is Lieke?' Hij haalt zijn schouders op.
'Ik ga wel even kijken. Volgens mij zit ze buiten.' Zegt Liv en ze loopt de kamer terug uit.
'Wat is er gebeurt?'
'Ik wou met haar praten over wat er gebeurt is toen jij haar kamer binnen ging. Ze riep dat ik niet eens de helft wist van wat er allemaal speelde en toen is ze weggelopen.' Snikt hij.
'Liefje toch.' Ze neemt zijn hoofd in haar handen en drukt het tegen haar borst. Van het horen van haar kloppend hart wordt hij weer wat rustiger.
'Ik ken mijn eigen dochter niet meer, Eva. Ik kan haar niet helpen met wat ze doormaakt. Wat dat ook mag zijn. En dat frustreert me. Ik wil haar beschermen.'
'Ik weet het, Flo, maar je kan haar niet tegen alles en iedereen beschermen.'
'Dan ben ik een slechte vader.' Ze kust hem op zijn mond.
'Niet waar, Wolfs. Ze moet het soms ook zelf oplossen en als ze hulp nodig heeft, komt ze wel naar je toe.'
'Maar dat is het juist. Ze zal niet naar me toekomen. Ze is ónze dochter en gaan wij naar iemand toe als we hulp nodig hebben?' Eva kijkt naar de grond en schudt zachtjes haar hoofd. 'De enige manier om erachter te komen wat er is, is door het uit te zoeken.'
'En hoe wil je dat doen?'
'Haar volgen?'
'En dat gaat ze niet opmerken?'
'Ik ben ervoor opgeleid.'
'Ja, maar ze kent jou én ze heeft recht op privacy.'
'Zodra ik zie dat ze veilig is, ga ik weer weg.' Eva kijkt hem bedenkelijk aan. 'Lief, ik wil gewoon weten dat ze oké is. Ik weet dat als ze erachter komt, ze boos gaat zijn, maar dat kan me niet schelen. Ik wil haar terug gelukkig zien.'
'Misschien moeten we haar gewoon naar een andere school sturen.'
'Eva, ik snap dat je niet op haar privacy wilt inbreken, maar haar van school veranderen heeft geen zin. Dan moet ze alles terug opnieuw opbouwen. Vriendschappen, kennissen en nu heeft ze Sanne en Liv nog bij d'r.'
'Ja, sorry. Ik weet het ook niet meer .' Zucht ze. Hij aait met zijn duim over haar wang en glimlacht.
'Ik weet het liefje, maar haar vrienden daar gaan afpakken gaat het nog erger maken.'
'Je hebt gelijk.' Zucht ze en ze glimlacht zwakjes.
'Altijd toch?' Grijnst hij. Ze grinnikt.
'Ja, je hebt altijd gelijk.' Fluistert ze en ze drukt glimlachend een kusje op zijn lippen.