Stapje Voor Stapje 2

33

Twee weken later...

'Liek, ben je klaar? Mama en Liv zijn al weg.'
'J-ja, ik ben klaar.'
'Mag ik binnen?'
'Uhm, ja kom maar.' Hij hoort hoe ze de deur van slot haalt. Verbaasd opent hij de deur.
'Sinds wanneer worden er hier in huis deuren gesloten?'
'Uhm, het spijt me. Het gebeurt echt niet meer hoor. Het was gewoon even...'
'Je hebt gehuild?' Ze draait zich om en hij ziet haar betraande ogen. 'En je hebt mascara op gehad?'
'Sorry.'
'Wat gaat er toch in dat mooie hoofdje van jou om?'
'I-ik wou gewoon... De meisjes op school doen het ook en ik...'
'Wil jij zoals de meisjes op school zijn?' Ze schudt zachtjes haar hoofd.
'Het is gewoon, dan hoor ik erbij.'
'Omdat je mascara draagt?' Ze haalt haar schouders op. 'Kijk lieverd, van mij mag je zoveel make-up opdoen als je wilt, maar je moet je er ook goed bij voelen. Als dat niet zo is wil ik niet dat je het doet.'
'Het is gewoon zo moeilijk op school. Jongens zien je niet staan als je geen korte rokjes aantrekt en niet je hele gezicht beklad met make-up.'
'Moeten de jongens je zien staan dan?'
'Ik weet het niet. Misschien.'
'Maar misschien ook niet. Misschien moet je je gewoon richten op je vrienden. Op je school.'
'School!' Ze maakt een kots-geluid. Hij lacht.
'Niet te veel school, maar toch een beetje. Gewoon plezier maken met je vrienden. Spreek eens af. Ga eens wat doen.'
'Zoveel vrienden heb ik niet hoor.'
'Luister nou een goed. Ik had vroeger ook niet zoveel vrienden-'
'Jij?'
'Ja ik, moeilijk te geloven hè?'
'Dikke nek gespot!'
'Hé rustig aan jij.' Waarschuwt hij lachend. 'Nee maar wat ik wou zeggen, je hoeft niet zoveel vrienden te hebben. Een paar goede vrienden waar je op kan rekenen. Waar je je thuis voelt en jezelf kan zijn. Dan heb je alles in je leven. Dan maakt de rest niet meer uit.'
'Ik heb alleen Sanne.'
'Dat is toch genoeg?'
'Ja...'
'Ik had vroeger ook maar één echte vriend en die zag ik nooit. Hij woonde aan de andere kant van het land, maar bij hem voelde ik me thuis. We stuurden elke dag, over onnuttige dingen meestal, maar we konden er hard om lachen. Soms ging het ook over problemen thuis of iets wat ons dwars zat en toen, uiteindelijk, zijn we altijd samen geweest.'
'Wie was die jongen?'
'Oom Chris.'
'Zijn jullie al zolang vrienden?'
'Hm-mm. Jij en Sanne toch ook. Al veel langer zelfs.'
'Dat is waar.'
'Zullen we dan nu maar gaan?'
'Zo?' Lacht ze, wijzend naar haar gezicht.
'Nou, ik ben je moeder niet, maar ik zal mijn best proberen te doen.' Hij neemt een zakdoekje uit de kartonnen doos op haar bureau en dept onder haar ogen. 'Die mascara staat je wel goed.'
'Echt?'
'Ja echt. Laat het maar zitten. Dan gaan we nu naar je broertje.'

'Was het nou naar links of rechts?' Mompelt hij.
'Rechts papa.' Zucht het meisje.
'Sorry.' Mompelt hij opnieuw. Haar geïriteerde blik, omdat haar vader de weg niet weet naar haar broertjes begraafplek, maakt plaats voor een bezorgde blik.
'Kom. Ik ken de weg.' Ze neemt zijn grote hand vast en trekt hem soepeltjes door alle graven door, naar het juiste.
'Waarom ben ik hier niet eerder geweest?' De tranen springen in zijn ogen bij het zien van het fotootje van zijn kleine zoontje.
'Ik ga even naar Fleurtje.' Ze laat zijn hand los en loopt met gebogen hoofd naar het graf van haar grote zus, dat een paar paden verder ligt.

'Hé zussie.' Fluistert ze. 'Ik mis je op zo een momenten. Mama verteld soms van die verhalen dat jij papa altijd wel opgevrolijkt kreeg. Het lukt mij gewoon niet.' Snikt ze. Ze knielt neer en legt huilend haar hand op het graf. 'Ik weet gewoon niet hoe ik dit moet doen. Je moet me helpen. Alsjeblieft.' Ze kijkt smekend naar de foto. Na een tijdje kijken naar de mooie glimlach van Fleur krijgt ze zelf ook een glimlach op haar gezicht. 'Dank je wel.' Ze drukt een kusje op het graf en loopt naar haar vader.

Een kleine knipoog naar mijn lieve vriendinnetje ;)