Stapje Voor Stapje 2

32

'Kom binnen!' Hij probeert het te roepen, maar zijn stem is verassend stil. Hij schrikt er zelf een beetje van. Het hoofd van Lieke komt om de hoek. 'Hé schat.' Wolfs opent zijn armen. Zijn dochter wandelt snel op hem af en begraaft haar neus in zijn nek. 'Hoe was het op school?'
'Kut.'
'Taalgebruik dame.'
'Sorry.'
'Hoezo was je dag kút.' Knipoogt hij.
'Gewoon.' Haalt ze haar schouders op.
'Heb je weer problemen?'
'Nee hoor. Die jongens durven niet meer in de buurt te komen.' Grijnst ze lichtjes.
'Wat dan?' Glimlacht hij toch een beetje trots op haar.
'Gewoon. Ik dacht de hele tijd aan jou. Terwijl jij hier ligt, zit ik onnuttig te zijn op school.'
'Dat is niet waar lieverd. School is best belangrijk hoor.'
'Jij bent belangrijker.'
'Ik heb het wel gered hoor.' Hij haalt een hand door haar haren. 'Jij moet gewoon je best op school doen en dan komt het wel goed met jou.'
'Ik kan me gewoon niet concentreren.'
'Dat zal wel beter gaan.'
'Ik hoop het. Die docent van Nederlands begon ook al te zeiken.'
'Wat deed je?'
'Niet opletten en toen wist ik het antwoord niet. Ze zei dat als ik uit het raam wou kijken, ik maar treinbestuurder moest worden. Dan zou ik dat de hele dag kunnen doen. Ze was zelf beter treinbestuurster geworden. Dan had ik nu geen last van d'r.' Hij lacht en trekt haar tegen zich aan.
'Maffe meid.' Hij drukt een kus op haar kruin en haalt een hand door haar haren. 'Maar ik hou wel van je hoor.'
'Je moet beter worden papa.' Snikt ze.
'Heb je daar nou de hele dag over ingezeten?'
'Ja.' Snikt ze.
'Ach lieverd toch. Het komt wel allemaal goed.' Ze knikt hevig en veegt haar tranen ruw weg. Net als haar moeder altijd doet. Hij glimlacht en aait over haar wang. 'Wat ben je toch een prachtige, sterke meid.' Ze slaat haar ogen neer. 'En net je moeder.'
'Pap, stop.' Grinnikt ze ongemakkelijk.
'Hoezo? Ik zeg alleen wat waar is.'
'Ik lijk helemaal niet op mama.' Haar blik wordt serieus. 'Mama is... Ja, ik weet niet. Mama is gewoon zo een mooie vrouw.'
'Ho.' Hij houdt zijn handen op zodat ze stopt met praten. 'Kom jij eens mee.' Met moeite staat hij op.
'Pap, wat doe je? Je moet liggen.'
'Ik mag best wandelen.'
'Zeker?'
'Zeer zeker.' Hij neemt haar hand vast terwijl hij met zijn andere hand het karretje meetrekt en loopt naar het kleine badkamertje. 'Kijk nou eens in de spiegel.' Hij gaat achter haar staan en legt zijn handen op haar schouders. 'En vertel nou eens wat je ziet.'
'Mezelf.' Haalt ze haar schouders op.
'Denk nou eens weg dat jij het bent. Denk dat je naar een vreemde kijkt die je toevallig tegenkomt op straat. Wat zie je dan?'
'Een jong meisje.'
'Een mooi jong meisje.'
'Niet waar.'
'Ik hoop dat jij ooit iemand vindt die je elke dag zegt dat je prachtig bent tot je het zelf gelooft en het dan nog zegt.' Hij bukt een beetje en slaat zijn armen om haar nek. 'En tot dan doe ik dat.' Hij drukt een kusje op haar wang.
'Jij en mama zijn zo perfect samen. Als ik jullie niet zou kennen, zou ik al lang niet meer hebben gelooft dat het bestond.'
'Wat?'
'Zulke mannen.'
'Sorry?' Lacht hij gespeeld verontwaardigd.
'Nou ja, in een relatie en zo. Mannen die naar hun vrouw luisteren. Koppels die écht van elkaar houden. Niet een maand of twee verliefd zijn en dan niks meer.'
'Ach lieverd toch. Jou tijd komt heus nog wel. Je weet hoe lang het geduurd heeft voordat mama en ik überhaupt iets hadden.'
'Ja, maar jullie hebben gewoon altijd al zo'n goede band gehad. Jullie hadden elkaar, ook al waren jullie niet samen.'
'Jij hebt Sanne toch?' Ze kijkt op en knikt.
'Ja...'
'Jullie kunnen toch ook alles tegen elkaar zeggen?'
'Dat doen we ook.'
'Wel. Dat is precies hetzelfde.'
'Ja?'
'Misschien nog wel beter. Ik en je moeder hadden wel wat geheimen voor elkaar. Jij en Sanne niet toch?'
'Nee. Nou ja, alleen dan toen met die jongens.'
'Maar ook dat hebben jullie samen gedaan.'
'Zonder haar zou ik het niet kunnen.' Geeft ze toe.
'Ik ben blij dat je zo iemand hebt.'
'Ze zijn beneden.'
'Ik zie het al. Je hebt genoeg van dit vader-dochtergesprek.'
'Nee nee dat is het niet, maar het is gewoon...'
'Geintje. Je kent me toch. Ik hoop alleen dat we terug vaker zulke gesprekken gaan hebben.'
'Graag.'
'Krijg ik nog een knuffel van mijn kleine meisje?'
'Pahaap!' Lacht ze, maar slaat toch haar armen om zijn middel.
'Waarom wordt je toch zo groot?'
'Dat is wat er gebeurt met kinderen. Die groeien en worden dus groot.'
'Grapjas. Ik weet nog zo goed dat ik je voor het eerst in mijn armen had.'
'Weet je nog veel van Abel? Je vertelt nooit over hem.' Hij schrikt en dat voelt ze. 'Sorry, ik had niet moeten... Je praat gewoon nooit over hem en ik... Ik weet gewoon niet veel over hem. Ik herinner me sommige vage dingen die we vaak samen deden, maar meer niet. Mama verteld wel over hem, maar niet veel en jij... Sorry.'
'Nee, je mag er wel over praten alleen... Wat wil je weten?'
'Ik weet niet. Gewoon soms eens een verhaaltje als je je plots iets herinnerd.'
'Ik heb een goed idee. Als jij het ook leuk vind. We gaan eens samen naar zijn grafje, als ik terug wat op krachten ben gekomen van deze chemo. Dan zal ik je wat dingen vertellen die me dan te binnen schieten. Goed?' Lieke knikt en knuffelt haar vader nog wat steviger.
'Waarom zijn we nooit samen naar hem gegaan.' Hij kijkt beschaamd naar beneden. 'Ga je nog?'
'Ik ben al best lang niet meer geweest.'
'Waarom niet?'
'Omdat het niet lukte. Ik laat jullie allemaal in de steek door mijn koppigheid terwijl ik zoveel van jullie hou.'
'Abel is niet jou schuld, net als Fleur niet jou schuld is papa. Ik weet niet precies hoe het is gegaan met Fleur, maar ik weet zeker dat je er alles aan gedaan hebt om haar te beschermen. Dat zal je altijd doen.'
'Jij bent zo verstandig. Dit zou jij allemaal nog niet moeten zeggen. Jij moet kind zijn. Groei maar niet te snel op.'
'Wees maar niet bang dat ik jullie al zal verlaten.'
'Als je dat maar laat hoor dame.' Ze kijken op van geklop op de deur en Liv komt de badkamer in.
'Oh sorry. Ik wou niet-'
'Kom jij ook eens hier schat.' Liv loopt naar het tweetal toe en voegt zich bij aan de knuffel. 'Waar is Sanne.'
'Die wacht op de kamer.'
'Roep d'r eens even. Mijn stem is nog niet op en top.'
'San, kom eens!' Roept Lieke. Sanne komt de badkamer in.
'Kom je meedoen?' Vraagt Wolfs grijnzend.
'Nou...'
'Kom op San. Niet zo moeilijk doen.' Lieke trekt haar naar hun toe en sluit haar armen om haar vriendin heen. 'Ik hou van je Sanne.' Fluistert ze. Sanne drukt zichzelf stevig tegen Lieke aan.
'Hé, waar blijven jullie no... Oh.' Eva laat zich glimlachend tegen de deurpost van de badkamer vallen. Wolfs kijkt glimlachend terug.
'Ga je daar blijven staan of kom je er nog bij?' Eva loopt naar het groepje toe en nestelt zich tegen Wolfs' schouder.
'Mijn meiden.' Zucht hij. Sanne kijkt even op. Hij gaat met zijn hand geruststellend door haar haren. Ze krijgt een grote lach rond haar mond en legt haar hoofd terug op Liekes schouder. 'Al mijn meiden...' Hij kijkt naar Eva die in zijn schouder knijpt.
'Ik weet zeker dat Fleur erbij is.' Fluistert ze. Hij knikt en glimlacht.
'Ja, ja ze is hier.'
'Bij jou.'
'Bij óns. Net als Abel.' Eva verbergt haar hoofd in zijn nek om haar tranen voor de drie meisjes te verbergen. Hij weet dat ze huilt, maar dat vindt ze niet erg. Daar was ze allang over. Wolfs mocht haar ware gevoelens weten. Haar dochters normaal ook. Ze wou hun leren dat huilen mocht. Door het zelf te verstoppen zou dat niet lukken, maar soms moesten ze het gewoon even niet weten.