Stapje Voor Stapje 2

30

'Het spijt me Liv.' Begint Eva meteen met verontschuldigingen.
'Nee mama.' Schudt Liv haar hoofd en ze knuffelt haar moeder stevig. 'Het spijt míj. Ik had je niet moeten dwingen het te vertellen.'
'Het is niet erg schatje.' Eva slaat haar armen om haar dochter heen en wiegt hun samen heen en weer. 'Kom hier Lieke.' Zegt de volwassen vrouw geëmotioneerd. Lieke voegt zich bij in hun omhelzing. Van zulke momenten geniet Eva het meest. Gewoon zij drietjes samen. Al heeft ze liever Wolfs er ook nog bij, wakker en gezond. Ze kijkt met betraande ogen naar haar man die nog steeds met zijn ogen dicht in het ziekenhuisbed ligt. Als hij met zijn ogen knippert, knijpt ze beide meisjes in de schouder. Ze kijken hun moeder verbaasd aan en als antwoord knikt Eva in de richting van het bed. Wolfs tast met gesloten ogen over zijn arm waar een infuus in zit. 'Laat nou zitten, Wolfs. Alsjeblieft.' Fluistert Eva terwijl ze zijn hand vastpakt. Hij schudt zijn hoofd en zijn ademhaling wordt scherper. 'Wolfs, rustig.' Zegt ze geschrokken. De dokter komt, met een verpleegster achter zich aan, de kamer ingelopen.
'Hij heeft een paniekaanval.' Roept de dokter en ze drukken hem in de matras.
'Dit gaat niet helpen. Het maakt het alleen maar erger.' Zegt de verpleegster buiten adem. Beide laten hem los en de dokter richt zich op Eva.
'Weet u iets om hem te kalmeren. Eender wat. Als deze aanval te lang duurt blijft hij erin.' Ze kijkt de arts geschrokken aan en schudt haar hoofd.
'N-nee, echt niet. Ik uhm...' Liv trekt aan haar mouw.
'Kus hem mama.' Ze kijkt haar dochter verbaasd aan.
'Ja mama, daar wordt hij altijd rustig van. Van jou.' Knikt Lieke. Eva kijkt ongemakkelijk naar de arts en verpleegster en kijkt dan terug naar haar dochters. 'Je houdt toch van hem?'
'J-ja, tuurlijk.' Ze schudt haar hoofd. Ze weet niet wat haar bezielde om te twijfelen. Ze loopt naar hem toe en drukt haar lippen stevig op de zijne.

Ik voel me zwaar. Duf. Ergens ver weg hoor ik stemmen. Drie stemmen als ik het goed heb. Dan is het even stil. Ik beweeg mijn linkerhand en voel dat er wat aanzit. Waar ben ik? Als ik aan mijn hand voel, voel ik een soort van tape en een buisje. Ik probeer het eraf te rukken, maar iemand houdt me tegen. De hand geeft me een rustgevend gevoel, maar dat jaagt me net nog meer angst aan. Ik voel dat ademhalen moeilijker gaat en op dat moment hoor ik een vrouw en een man druk pratend binnenkomen. Voor ik het weet drukken ze me in de matras waarop ik lig. Ik raak nog meer in paniek. Wat is dit?
'Kus hem.' Hoor ik vaag. Een jong meisje. Dezelfde stem zegt nog een woord, maar dat kan ik niet plaatsen. Dan is er nog een stem. Ook een jong meisje. Ik ben teveel in paniek om te denken. De stemmen komen me bekend voor. '
Je houdt toch van hem?' Dan schiet het me te binnen. Lieke en Liv! 

Hij probeert diep adem te halen, maar het lukt niet.
'J-ja tuurlijk.' Hoort hij nog een stem. Eva! Hij voelt plotseling haar lippen op de zijne. Hij ziet niet dat zij het is, maar hij weet het. Hij voelt het. Er zijn geen enkele lippen zo perfect als die van haar. Geen enkele lippen zijn zo lekker, zo heerlijk als die van haar. Hij duwt met zijn tong tegen haar lippen. Hij wilt haar proeven. Ze grinnikt en maakt zich los van hem. 'Hé schatje.' Ze laat haar vingers over de kale plek op zijn hoofd glijden. 'Kun je je ogen openen?' Met moeite opent hij zijn ogen.
'Wat gebeurde er?' Vraagt hij schor.
'Je raakte in paniek.' Fluistert ze tegen zijn lippen en ze drukt nog een klein kusje op zijn lippen.
'U kreeg een paniekaanval meneer Wolfs.' Zegt de dokter die Eva's gefluister niet hoorde.
'Ik... Wat?'
'Het is oké Floris.' Fluistert Eva in zijn oor. Ze ziet in zijn ogen dat hij het er moeilijk mee heeft.
'N-nee, dat is het niet.' Schudt hij zijn hoofd.
'Mam, wij gaan even wat drinken.' De meisjes vluchten de kamer uit. Nu ze weten dat het goed gaat met hun vader zijn ze gerust. Praten en knuffelen kan straks nog. De arts en verpleegster verlaten ook de kamer.
'Ik ben een mán, Eva.' Ze glimlacht, weet al waar hij naartoe  wilt.
'En?' Vraagt ze toch maar.
'Nou ja... Je weet wel.'
'Je mag zwak zijn Wolfs. Daarom ben ik ook op je gevallen. Je bent zo een macho, maar toch liet je je gevoelens zien. Wolfs, je mag best kwetsbaar zijn. Je mag huilen.' Hij kijkt haar geëmotioneerd aan. Dan schiet hem opeens iets te binnen.
'Kom eens op mijn schoot zitten met je gezicht naar mij.'
'Hoezo?' Lacht ze.
'Doe maar gewoon.' Ze gaat op hem zitten met aan beide kanten een been. Hij rolt haar T-shirt een beetje op en staart verwonderd naar haar buik. 'Het is echt.' Fluistert hij verbaasd. Ergens had hij gedacht dat het niet echt was. Gedacht, niet gehoopt. 'Hé kleintje.' Fluistert hij. Wanneer hij opkijkt, ziet hij dat ze huilt.
'Hé, wat is er?'
'Waarom wil je het?'
'Het kindje? Omdat het mijn kind is. Ons kind, Eef. Dat is toch geweldig.'
'We zijn te oud Wolfs.'
'Waarom?'
'Weet jij hoeveel kans er is dat er wat mis is met het kindje?'
'Zou je dat erg vinden?' Hij kijkt haar verbaasd aan. Eva heeft nooit iets tegen gehandicapte kinderen gehad en nu er misschien een kindje in haar buik groeit met een afwijking, zou ze moeilijk doen? Dat kon hij gewoon niet geloven.
'Nou... Ik niet.'
'Wie dan wel?' Ze kijkt verlegen naar haar handen. 'Ik?' Vraagt hij. Ze knikt lichtjes. 'Oh schatje toch.' Hij trekt haar tegen zich aan waardoor ze nu op hem ligt. 'Heb je het me daarom niet verteld?' Ze haalt haar schouders op. 'Lieverd toch. Ik wil heel graag nog een kindje met jou. Ook al heeft hij een afwijking. Ik hou toch van al mijn kinderen. En trouwens, wanneer is er een normaal kind uit ons gekomen?' Grijnst hij. Ze grinnikt zachtjes. 'Eef, wij gaan dat kindje hier een perfect leven geven.' Hij prikt in haar zij. 'Trouwens, we weten niet eens of hij wel een afwijking heeft.'
'Je bent er wel van overtuigd dat het een jongen is hè?'
'Ja tuurlijk. Nog een meisje overleef ik niet hoor.'
'Oh, ik dacht dat je zo blij was met je meisjes?' Zegt ze gespeeld sip. 'Tuurlijk. Ik ben heel blij met mijn meisjes.' Hij drukt een kusje in haar haren. 'En ik ben ook heel trots op mijn meisjes. In het speciaal op mijn vrouw.' Ze nestelt zich met een glimlach dichter tegen hem aan.
'Ik ben ook trots op jou.' Fluistert ze.
'Waarom dan?'
'Dit is niet niks, Wolfs. Je doet het toch maar.' Hij rolt haar shirt een beetje omhoog en kriebelt zachtjes over haar rug. 'Hmm.' Mompelt ze.
'Lekker?' Ze knikt zachtjes en slaat haar armen steviger om zijn nek heen. 'Auw auw auw.' Hij komt een beetje recht.
'Oh shit, sorry. Ik liet me gaan.' Geschrokken laat ze hem los.
'Het is goed schatje.' Hij trekt haar terug tegen zich aan. 'Kom maar.' Zegt hij als hij zijn dochters ziet binnenkomen.
'Papa, zeg je als het pijn doet?' Vraagt Liv zacht. Hij knikt en glimlacht.
'Echt hè, pap?' Vraagt zijn andere dochter nu ook.
'Beloofd lieverds. Gewoon een beetje opletten met mijn achterhoofd.'
'Ja zeker, we willen niet dat die slimme hersenen van jou beschadigd raken.' Grijnst Lieke en Liv knikt ter ondersteuning van haar zus.
'Passen jullie maar op. Als ik de energie had gehad, hadden jullie al lang de kieteldood gekregen.' Lacht hij zachtjes. Hij kijkt naar zijn vrouw die glimlachend naar de drie kijkt. 'Is het goed als ik even mijn ogen sluit?' Vraagt hij. Eva knikt en aait over zijn wang.
'Doe maar. Wij zijn hier.' Fluistert ze in zijn oor, waarna ze een kusje recht onder zijn oog drukt.

Heeft weer even geduurd voor ik iets online zet, maar hier is nog een deeltje :)