Stapje Voor Stapje 2

31

Een week later

'Zo meneer. Nu moet u alleen wachten tot die zak leeg is. Als hij leeg is moet u gewoon even roepen. Als er wat is, ook gewoon roepen. Een wandeling maken kan op zich, maar ik denk dat u zich daar al snel te beroerd voor zult voelen.' Wolfs knikt dankbaar. 'Bezoek mag, dan gaat de tijd misschien wat sneller voorbij.' Glimlacht de vrouw.
'Ja, mijn vrouw komt zo. Ze moest eerst nog wat voor de kinderen doen.'
'Oké, ik kom zo nog even kijken hoe het met u gaat.'
'Dank u wel.' Knikt hij vriendelijk.

'Hé, mag ik binnen?'
'Jij altijd.' Glimlacht hij als hij het hoofd van zijn vrouw om het hoekje ziet komen. 'Hoe voel je je?' Ze zet haar rugzak neer naast het bed en gaat op een stoel zitten. 'Nog goed op dit moment.' 'Gelukkig.' Glimlacht ze. 'Hoe was het met de meisjes?' 'Ze zijn zonder morren naar school gegaan. Lieke heeft wel haar telefoon laten aanstaan voor als er wat is, zei ze.' 'Het is me er eentje.' 'Ze is gewoon bezorgd.' Haalt Eva haar schouders op. Wolfs kijkt even naar het dekbed en kijkt dan terug naar Eva. 'Wat zit er in die tas?' Vraagt hij nieuwsgierig, maar eigenlijk is het enkel om het onderwerp van het gesprek te veranderen. 'Van alles. Wat te eten, wat te drinken, boeken, tijdschriften en ook een kaartspel.' 'Kaartspel? Zullen we kaarten?' Ze glimlacht, knikt en vist het spel kaarten uit de tas.

'Uit!' Lacht Eva. Wolfs zucht. Dit is de derde keer dat hij verliest. Eva kijkt hem triomfantelijk aan. 'Jij speelt vals!' 'Niet! Jij kan gewoon niet tegen je verlies.' 'Oh ja? Durf jij dat nog eens te zeggen?' Hij kijkt haar gespeeld kwaad aan. Ze knikt uitdagend. 'Jij kan niet tegen je verlies.' Zegt ze ondeugend. 'Pas maar op jij.' Hij komt omhoog en kietelt haar buik, maar zakt al snel terug in de kussens. 'Alles oké?' Ze staat bezorgd op en aait door zijn haren.
'Gewoon een beetje beroerd. Alles oké.' Schudt hij zijn hoofd.
'Ik roep een dokter.'
'Eef, niet nodig. Dit is gewoon een bijwerking van die chemo.' Hij trekt haar terug.
'Voor de zekerheid.'
'Ze gaan je juist hetzelfde zeggen. Laat die mensen nou maar gewoon hun werk doen. Die hebben belangrijkere dingen aan hun hoofd dan een kankerpatiënt die aan de chemo zit en zich misselijk voelt.'
'Het kan toch geen kwaad. Daar zijn ze toch voor.' Zegt ze nu al wat minder zelfzeker.
'Lieverd, kom nou gewoon zitten. Ik heb je liever hier dan bij één of andere knappe dokter.'
'Zo bedoelde ik het toch niet.' De tranen staan in haar ogen.
'Hé lieverd, kom even hier joh.' Hij trekt haar op bed.
'Ik wil je gewoon helpen.'
'Eef, je helpt me genoeg.'
'Wat doe ik dan?'
'Je zit hier de hele dag naast mijn bed.'
'Dat is nogal wat.' Grinnikt ze zachtjes.
'Dat is heel wat voor mij Eef. Anders zou ik hier de hele dag alleen zitten. Gezellig is anders.' Ze kijkt hem onzeker aan. 'Ik ben heel blij dat je hiet bent.'
'Gelukkig.' Grinnikt ze. 'De meisjes wouden straks langskomen.'
'Tuurlijk, mijn meisjes zijn altijd welkom.'
'Sanne vroeg of ze ook mocht komen.'
'Zij is toch ook één van mijn meisjes.' Hij laat zijn vingers in de hare verstrengelen. Eva krijgt een grote glimlach op haar gezicht.
'Ik was aan het denken, misschien moet ze nog eens komen logeren.'
'Leuk idee. Heb haar al lang niet meer gezien.'
'Volgens Liek durfde ze niet.'
'Zei ze dat?'
'Niet precies zo, maar ze had tegen Lieke gezegd dat ze even een tijdje wat minder ging langskomen.'
'Waarom dan?'
'Door alle ophef de laatste tijd denk ik.'
'Ze is toch gewoon altijd welkom.' Zucht Wolfs.
'Dat weet ze wel.'
'Ik hoop het.'
'Heus wel.'
'Nou laat ze maar weten dat ze mogen komen.' Knikt hij. Ze staat op en drukt een kusje op zijn voorhoofd.
'Ik ga even bellen buiten. Tot zo.'
'Tot zo.'

Ik denk dat iedereen nu al weer bezig is met school, dus ik dacht; ik plaats nog een deeltje. Speciaal voor jullie!😘