Stapje Voor Stapje 2

4

'He, kom eens hier jij!' Lieke kijkt geschrokken in het kwade gezicht van Martin. Hij komt op haar afgelopen en slaat hard het deurtje van haar kluisje dicht
'Wat nou?'
'Waarom hoorde ik gisteren niks meer nadat je lieve zusje je kwam melden dat je mamaatje boos was?'
'Omdat ik toen ben gaan slapen.'
'Niet waar.'
'Wel waar en laat me los.' Ze rukt haar arm uit zijn hand.
'En agressief nog ook. Laten we eens kijken of je nog zo een groot mondje hebt als je dit ziet.' Hij knipt met zijn vingers. In haar ooghoek ziet ze Joren die haar zusje vast heeft. Ze kijkt angstig.
'Laat haar los!'
'Dat denk je.' Lacht Martin.
'Ja dat denk ik en anders-'
'Anders wat?' Lieke grijnst en haalt uit. Martin valt kermend op de grond. Ze stormt op Joren af en haalt ook naar hem uit.
'Anders dat.' Ze sluit haar armen op haar huilende zusje. 'Shh, het is goed. Sorry.'
'Je moet het aan mama en papa vertellen Liek. Dit kan zo niet meer verder.' Snikt Liv. Lieke knikt.
'Ik zal het vertellen.' Fluistert ze.
'Mevrouw Wolfs, wat heeft dit te betekenen!' Lieke zucht. Ze is erbij. Mevrouw Pieters. Als zij ziet dat je iets doet, hang je.
'Niet wat u denkt.' Snauwt ze en ze slaat haar armen nog wat steviger om haar snikkende zusje heen.
'Laat nu meteen uw zus los en kom met mij mee!' Ze kijkt Pieters met grote ogen aan.
'Dit kan u toch niet menen! Ze is helemaal overstuur!' Ze voelt een hand op haar schouder. Als ze omkijkt kijkt ze in het geruststellende gezicht van Sanne.
'Dit had je toch wel zien aankomen zeker?'
'Wa, wat? Di, dit is niet mijn schuld. Jij geloofd me toch wel San?'
'Ik wel, maar zij daar.' Wijst ze fluisterend naar Pieters die de twee jongens helpt op te staan.
'Sa, Sanne, ik, ze bedreigen me. Je, je...' Ook Lieke barst in tranen uit.
'Shhh, het is oké. Liv vertelde me alles al. Ik geloof je, maar je moet het aan mam en pap vertellen.' Sanne is zowat opgegroeid in huize Wolfs, dus noemt ze de twee gewoon mam en pap.
'Dat ga ik doen. Echt.' Knikt ze.
'Lieke Wolfs. Ik zeg het geen derde keer meer. Jij komt mee!'
'Ik blijf wel bij Liv.' Sanne sluit haar armen om Liv heen. Lieke knikt dankbaar en loopt achter Pieters aan, haar kantoortje in.

'Ik zal je ouders moeten bellen mevrouw Wolfs.'
'Je doet maar.' Mompelt ze, nog steeds kokend van woede.
'Wat zei je?'
'Je doet maar.' Zegt ze terwijl ze fel in haar ogen kijkt.
'Ongelooflijk. Waar haal je het lef vandaan om zo tegen me te spreken?'
'Ik heb niks misdaan! Die twee die daar lagen, ze chanteren me!'
'Wat moeten ze dan van je?' Zegt Pieters spottend.
'Informatie. Zoals u wel zal weten werken mijn ouders bij de politie. Ik moest informatie te pakken zien te krijgen over iemand die vastzit.' Pieters lacht schaapachtig en neemt de telefoon. Ze toetst wat knopjes in en na een tijdje begint ze met zichzelf voor te stellen. Ze legt de telefoon neer en kijkt Lieke weer aan.
'Ze komen eraan.' Zegt ze koel en ze slaat een mapje open. Lieke kijkt haar verbaasd aan. 'Er zijn nog mensen die moeten werken hoor.' Snauwt ze zonder op te kijken.
'Ma, maar de ouders van Martin en Joren dan?'
'Bij mijn weten hebben zij niets fout gedaan. De enige reden waarom ik hen zal bellen is om te zeggen dat een meisje hen in elkaar heeft getimmerd.'
'Ze, ze bedreigen me! Mij en mijn familie!' Ze staat op waardoor de stoel met een klap op de grond valt.
'Mevrouw Wolfs! Nu zitten!' Braaf zet ze de stoel terug recht en gaat zitten. 'En nu wachten tot je ouders er zijn. Tot die tijd ga ik hier verder werken en blij jij gewoon stil zitten.'

oh jee...
Het is geen vrijdag. Ik weet het, maar ik had zin om wat online te zetten🤷‍♀️😂