Stapje Voor Stapje 2

5

'Lieke? Oh meisje, wat heb je nu weer gedaan.' Lieke krijgt tranen in haar ogen van de wanhoop.
'Ik? Ik heb helemaal niks gedaan! Niks!' Eva kijkt haar geschrokken aan.
'Volgens mij moeten jullie eens met jullie dochter praten. Volgens mij heeft woede aanvallen. Ik kan u een paar namen geven van psychologen. Dat zou kunnen helpen.'
'Psychologen? Doe even normaal! Ik ben niet gek. Die twee, die twee...!' Ze kijkt haar vader smekend aan, maar die kijkt haar kwaad aan. Ze zucht en gooit haar armen in de lucht. 'Jullie geloven liever die twee criminelen? Goed dan!' Ze loopt het kantoortje uit, naar de toiletten.

'Liefje?' Eva klopt op de deur van de enige bezette toilette. 'Meis, doe even die deur open en vertel me wat er gebeurt is.'
'Je gelooft me toch niet!' Roept ze snikkend.
'Liefje, je hebt het me niet eens uitgelegd. Kom op. Ik ben het toch maar.' Smeekt ze. Ze ziet het rode slotje naar groen veranderen en de deur langzaam open gaan. Haar dochter met betraande ogen komt tevoorschijn. Ze slaat haar armen om haar heen en drukt een kusje in haar haren. Ze trekt haar mee naar de wc-bril en gaat erop zitten met haar dochter op schoot.
'Vertel het me nou liefje.'
'Noem me geen liefje hier op school, straks horen ze ons nog.' Eva grinnikt en Lieke lacht zachtjes mee.
'Vertel nou wat er is.'
'Een groepje jongens uit het vierde heeft contacten met criminelen. Ze...' Lieke springt op loopt naar de deur en gooit haar mobiel kapot tegen de buitengrond.
'Wat doe je nou.' Zegt Eva geschrokken
'Anders luisteren ze ons af.' Ze gaat terug op haar moeders schoot zitten. 'Ze willen informatie over ene Barry die in de gevangenis zit. Jullie zouden hem opgepakt hebben?' Eva kijkt haar geschrokken aan. Barry kent ze nog wel. Een gevaarlijke kinderverkrachter. 'Ik moest helpen hem vrij te krijgen. Anders zouden ze...'
'Wat meis?'
'Iets met jullie doen. Mam, je moet opletten. Ze zijn gevaarlijk. Niet die van het vierde, maar hun vriendjes. Het zijn moordenaars. Ze weten nu dat ik het je verteld heb. Je moet opletten mama.' Snikt ze.
'shhh, het komt wel goed. Als jij dit nou verklaart aan de politie, komt het goed. Dan worden ze vervolgd. Waarom heb je niks gezegd?'
'Omdat ik van je hou mama. Het zijn moordenaars.'
'Liefje toch. Het is allemaal goed nu.' Ze drukt een kus in haar haren.
'Mam?'
'Hm?'
'Wa-wat gaat papa zeggen?'
'Dat het allemaal niet erg is en dat hij van je houdt. Net als ik. Wees maar niet bang.'
'Maar hij gaat kwaad zijn. Ik heb zo veel lelijke dingen tegen jullie gezegd. Ik schaam me voor mezelf.'
'Dat is je al lang vergeven. Ik weet toch gewoon dat je van me houdt? Je bent mijn dochter. Er zijn ergere dingen in het leven.'
'Nee mam, ik was niet juist. Ik deed lelijk tegen je. En niet alleen tegen jou, maar ook tegen papa, Liv en Sanne.'
'Zullen we eens naar je broertje gaan? Je hoofd even leegmaken.' Ze knikt tegen haar moeders borst.
'Ga je mee?'
'Als jij dat wilt.'
'Ja.'
'Dan ga ik met je mee en daarna halen we Liv op om een pannenkoek te eten.'
'Liv mag ook mee hoor.'
'Dat doen we wel een andere keer.'
'Mam?'
'Ja?'
'Waarom ben je niet kwaad?'
'Omdat één, je hier helemaal geen schuld aan hebt en twee, omdat je mijn lieve dochter bent en ik van je hou.'