Stapje Voor Stapje 2

6

Wolfs zit zuchtend aan de keukentafel.
'Wat is er pap?' Vraagt Lieke bezorgd. Het voorval op school is ondertussen een week geleden en de jongens zijn voorgeleid aan de jeugdrechter toen bovenkwam met wat ze zich nog allemaal bezighielden.
'Hij is bang voor prikjes, dokters en alles wat daar mee te maken heeft.' Lacht Eva. Liv schiet in de lach.
'Hoezo?' Vraagt Lieke geamuseerd.
'Het is vandaag jaarlijkse controle op werk.' Lieke en Liv kijken hun vader lachend aan.
'Lach er maar mee. Ik ben helemaal niet bang van dokters.'
'Tandartsen dan?' Eva kijkt haar man grijnzend aan.
'Jij moet je mond houden.' Wijst hij dreigend haar richting uit.
'Mam, vertel!' Roepen haar dochters in koor.
'We kwamen eens een keer bij een tandarts, toevallig die van jullie vader, voor een zaak. Toen bleek dat je vader al járen niet meer langs was geweest. Meteen een afspraak opgezet dus, voor die avond nog en toen wou hij er weer onderuit komen. Ik confronteerde hem ermee dat hij bang had van de tandarts.' Die laatste zin sprak ze spottend uit.  'Toen is hij toch geweest, want hij heeft natuurlijk ook zijn trots.' Eva kijkt hem gespeeld trots aan, waardoor Wolfs opspringt en de twee als twee kleine kleuters door de keuken rennen. Hun dochters kijken hen lachend aan en Lieke slaat haar armen om haar zusje heen.
'Zullen we maar vertrekken naar school?'
'Het is nog veel te vroeg.' Liv kijkt op de klok aan de muur.
'Dan zijn die twee even alleen en dan kunnen wij nog eens even langs...' Liv draait zich om.
'Langs?' Als Liv zich omdraait en haar zus haar waterige ogen ziet, knikt ze begrijpend. Ze neemt haar hand vast en trekt haar mee naar boven waar het wat rustiger is. 'We gaan langs het kerkhof.' Glimlacht ze. Lieke schenkt haar een slappe glimlach. 'Mam! Pap!' Ze rent de trap terug af.
'Hoe vaak moet ik het nog zeggen, er wordt niet geschreeuwd hier in huis.'
'Moeten jullie zeggen.' Wijst ze naar haar ouders die juist nog gierend door de keuken rende en nu uitgeput tegen elkaar aanhangen. Eva grinnikt.
'Wat is er?' Vraagt Wolfs hijgend.
'Wij vertrekken.' 'Het is nog te vroeg lieverd.' Zegt Eva terwijl ze een glas chocolademelk neemt.
'Ja, maar Uhm...'
'Wat liefje?' Eva gaat naast haar staan en slaat een arm om haar schouders.
'Ze wilt nog even langs Abel.'
'Oh.'
'Sorry, ik wou je niet...'
'Nee liefje, je mag daar toch over praten.'
'Dus we mogen gaan?'
'Tuurlijk, waarom zou dat niet mogen?'
'Weet ik niet. Ik heb hem nooit gekend.' Ze haalt haar schouders op.
'Liefje, dat is geen reden om daar niet te mogen komen. Hij is je broertje.' Ze slaat haar armen om haar dochter heen. Lieke, die het hele gesprek heeft gehoord, komt er ook bij staan en fluistert iets in haar zusjes oor.
'Hij is inderdaad ook jou broertje.' Eva slaat haar armen ook om haar heen. Wolfs komt er ook bij staan en drukt een kusje op Eva's wang.
'Ben trots op je.' Fluistert hij zachtjes zodat alleen zij het hoort.
'Nou, hup de deur uit jullie.' Spoort Eva haar dochters aan om naar boven te gaan.
'Zie dat de tafel niet inzakt hoor.' Grijnst Lieke. De wangen van Liv en Eva kleuren rood en Wolfs grijnst hoofdschuddend in de richting van zijn oudste dochter.

Tja, die tafel🤷‍♀️😂