Stapje Voor Stapje 2

9

Hij klopt op de deur.
'Liefje, mag ik binnenkomen?' Zijn handen trillen. Er komt geen antwoord, maar hij hoort wel gedempt gesnik. Zijn hand gaat naar de deurknop en de deur gaat langzaam open. 'Lieverd?' Ze ligt op haar bed met haar gezicht in haar kussen. Hij gaat op de bedrand zitten en streelt door haar haren. 'Lieke? Ben je kwaad?' Ze Schudt haar hoofd in haar kussen. 'Wat is er dan?' Ze haalt haar schouder op. Hij slaat het dekbed omhoog en gaat er ook onder liggen. Zijn dochter schuift automatisch op.
'Pap?'
'Ja?'
'Waarom jij?'
'Dat weet ik niet lieverd. Maar het komt goed. Ik beloof het je.'
'Ik-ik wil niet zonder je pap. Ik-ik, je mag niet weg.'
'oh schatje toch. Ik ga niet weg. Ik blijf nog jaren bij je. Dit is even en binnen de kortste keren ben ik weer oké.'
'Pap niet doen dit.'
'Wat?'
'Je doet alsof er niks aan de hand is. Dit kan je mij en Liv niet aandoen en mama zeker niet.'
'Er is ook niks aan de hand. Die tumor verdwijnt vanzelf wel weer. De bedrijfsarts zei me dat het niet groot is.'
'Pap hou op!' Ze springt op en rent naar beneden.

'He, wat is er?' Ze loopt recht in de armen van haar moeder.
'H-h-hij wilt zich niet laten behandelen.' Snikt ze met grote uithalen.
'wat?!'
'Hij-hij wil het niet. Hij zegt dat jet vanzelf overgaat.'
'W-wat?' stottert haar moeder. 'N-nee.' Haar greep verlost en Lieke duwt haar op een stoel.
'Mam, alles oké?' Eva blijft voor zich uitstaren. 'Wacht, ik haal wat water voor je.'
'Nee. Kom even bij me.' Lieke gaat bij haar moeder op schoot zitten.
'Oma dacht ook dat er niks aan de hand was. Ze wou geen behandeling en toen ze doorhad dat het echt mis was, was het te laat. Toch?' Eva kijkt haar dochter even aan en knikt fan lichtjes. 'Papa mag niet dood mam.'
'Rustig maar schatje. Shht.' Ze haalt een hand door haar haren. 'Het komt echt wel allemaal goed.' Fluistert ze.
'Wat is er?' Hoort Lieke de stem van haar zusje. Ze kijkt vragend naar Eva.
'Misschien moet papa het maar vertellen.'
'Wat?' Bemoeid Liv zich.
'Dat ik ziek ben. Een tumor.' Liv draait zich geschrokken om.
'W-wat?'
'Maar het komt wel weer goed.' Zegt hij luchtig. Eva kijkt hem smekend aan, maar hij ontwijkt haar blik. Hij wil dit niet. Hij wil niet zwak zijn.
Er loopt een traan over Livs wang. 'Kom hier lieverd.' Hij slaat zijn armen om zijn jongste dochter heen. 'Het komt echt allemaal weer goed. Het gaat wel weer over.' Fluistert hij. Ze knikt tegen zijn buik aan. Lieke staat kwaad op en stormt de trap op. Liv kijkt haar verbaasd aan en loopt haar haastig achterna.

'Lieke?' Zegt ze zachtjes.
'Rot op!'
'Sorry.' Ze haalt haar hand van de deur weg en wil naar haar eigen kamer lopen als de deur open gaat. Het betraande gezicht van haar zus komt om de hoek kijken.
'Nee, ik moet sorry zeggen. Kom binnen.' Ze gaan samen op het bed zitten.
'Wat is er? Papa zegt toch dat het goed komt?'
'Liv...' Zucht ze
'Wat?' Piept ze. Lieke gaat tegen het hoofdeinde van haar bed zitten, spreidt haar benen en automatisch gaat Liv ertussen zitten.
'Hij wilt zich niet laten behandelen. Hij gelooft dat het zo wel overgaat. Nee, dat is het niet. Hij wilt niet zwak zijn en daarom doet hij alsof er niks aan de hand is.'
'Ma-maar dan gaat hij dood.'
'Misschien moet jij eens met hem praten. Naar mij wil hij niet luisteren.' Liv Schudt haar hoofd en snikt.
'H-hij kan niet dood. Hij mag niet dood.' Schudt ze weer haar hoofd en de tranen stromen nu over haar wangen. Lieke trekt haar dicht tegen zich aan en drukt een kusje op haar wang.
'Hij komt wel tot de conclusie dat het zo niet kan. Echt. Ik heb gelezen dat er soms ondraaglijke pijn in het hoofd kan zijn. Dat kan papa niet aan en dan gaat 'ie vanzelf wel naar de dokter. Als wij hem dan ook nog eens volledig negeren zal het veel sneller gaan.'
'Je bent niet redelijk Liek.'
'Ik niet redelijk? Wie is hier degene die niet redelijk is. Hij doet ons verdomme veel pijn en dan denk ik nog niet aan wat mama hierbij voelt. Liv, papa is alles voor haar. Ik weet dat het raar is om dat over je eigen ouders te zeggen, maar het is zo en dat weet jij ook.' Liv knikt lichtjes.
'Oké, jij wint.' Zucht ze.
'Kom je hier slapen?'
'Echt?' Zegt ze ongelovig.
'Ja. Net als vroeger. Als je bang was.' Grijnst Lieke.
'Nou!' Liv probeert een kwaad gezicht te trekken, maar dat mislukt en ze barst ook in lachen uit.
'Liv?'
'Ja?' Ze stopt met lachen als ze de serieuze blik van haar zus.
'Ik-ik ben blij dat ik je heb.' Liv glimlacht.
'Ik hou ook van jou zus. Dat is toch wat je wilt zeggen?' Lieke grinnikt en staat op.
'Ga je even omkleden. Dan kijken we nog een film en gaan dan slapen.' Liv knikt en drukt een kus op haar wang.
'Ik hou van je.'
'Ik ook van jou kleintje.'

Hahaaa oeps ik kan er niks aan doen🤷‍♀️😂 vinden jullie dit met die problemen leuk of hebben jullie liever alleen maar feel good? Ik kan jullie vertellen dat er nog redelijk wat problemen komen, maarrrr ook heel wat Fleva en moeder-dochtermomentjes én vader-dochtermomentjes.