Stapje Voor Stapje 2

15

'Meneer. U moet zich niet meer zo opwinden. Dat is niet goed voor u.' Zegt de verpleegkundige.
'Ja ja.' Zucht hij. De verpleegster had hem kunnen kalmeren met behulp van een zuurstofmasker. Al die tijd had Eva zijn hand vastgehouden en lieve woordjes gefluisterd.
'Wolfs, doe nou niet zo. Denk aan je gezondheid.'
'Wat boeit dat nou als mijn dochter me niet meer wilt zien.' Zegt hij zuchtend. Liv kijkt naar de grond en loopt naar de hoek van de kamer.
'Verdomme Wolfs. Liv is hier. Je laat haar rot voelen. Je doet alsof ze jou niks boeit.' sist Eva kwaad. Hij kijkt haar geschrokken aan. Het was lang geleden dat ze hem nog zo had aangesproken. Eigenlijk niet meer sinds ze een koppel waren.
'So-sorry.' Hij kijkt naar zijn jongste dochter. 'Kom hier Liv. Je mag echt niet denken dat ik minder van je hou.' Hij opent zijn armen. 'Maar jij bent sterk. Jij bent net je moeder en je slaat je hier wel alleen door.' Gaat hij verder als hij zijn armen om haar heen heeft geslagen.
'Wat?!' Springt ze op. 'Jij denkt dat ik dit alleen kan? Dat ik jou niet nodig heb? Dat Lieke jou meer nodig heeft? Ik heb je even goed nodig pap! Jij kent mij niet eens een klein beetje als je dat echt denkt!' Ze stormt de kamer uit. Hij kijkt beduusd naar de dichtslaande deur.
'Proficiat.' Zegt Eva en loopt ook de kamer uit. Opnieuw kijkt hij naar de dichtslaande deur.

'Liv?' Zegt Eva zachtjes.
'Wat nou? Krijg ik nou een preek dat ik niet zo mag doen? Dat het mijn vader is? Weet je? Het kan me niet eens schelen!' Ze beent weg.
'Liv, wacht nou! Ik wou je helemaal geen preek geven! Je hebt gelijk! Je vader zegt domme dingen, maar hij meent het gewoon niet! Dat was het enige dat ik wou zeggen!' Roept ze terwijl ze haar dochter achteraan rent. Ze draait zich abrupt om.
'Echt?'
'Tuurlijk schat. Je vader zit gewoon in de knoop met zichzelf. En dat van je zus maakt het niet makkelijker.'
'Ze denkt dat ze altijd alles verpest. Dat is niet zo mam.' Ze laat zich huilend in haar moeders armen vallen.
'Tuurlijk is dat niet zo liefje.' Ze haalt geruststellend een hand door haar haren.
'Mama, jij moet met haar praten. Ik ben bang.'
'H-heeft ze iets gezegd?'
'Nee, maar ze sluit zich op. We praten niet meer. Ik ben gewoon bang dat ze zichzelf iets aandoet.'
'Oh God. Dit is mijn schuld. Ik had naar huis moeten komen. Ik had er voor jullie moeten zijn.'
'Nee mam. Jij had het even moeilijk.'
'Ik kom naar huis om met haar te praten.' Ze ziet haar moeder naar het ziekenhuisgebouw kijken.
'Zal ik bij papa blijven?'
'Wil je dat?'
'Je durft hem niet alleen te laten hé?' Haar moeder kijkt haar betrapt aan. 'Ik blijf wel bij hem mama.'
'Dank je wel liefje. Ik hou van je.' Ze rent naar haar auto op de parking en scheurt de parking af.

'He, waar is je moeder?' Vraagt Marion als Liv terug de kamer in komt.
'Naar Lieke.'
'Olivia, het spijt me. Ik had niet zo mogen doen. Natuurlijk heb jij ook steun nodig. Sorry.'
'Het is oké pap.' Glimlacht ze kleintjes.
'Zin om bij me te komen liggen?' Hij slaat het dekbed een hoek om.
'Heb je geen pijn dan?'
'Nee, kom maar.'
'Heb je eigenlijk veel pijn?' Vraagt ze zachtjes als ze bij hem ligt. Marion is stilletjes de kamer uitgeglipt.
'Soms.'
'Waar?'
'Aan mijn hoofd.'
'Waarom deed je nou zo dom?'
'Hoezo?'
'Je moest al eerder in behandeling pap.'
'Ik weet het lieverd. Sorry.'
'Maar ik begrijp niet waarom?'
'Ik wou jullie dit niet aandoen schat. Ik heb dit gezien bij je oma. Het was verschrikkelijk.'
'Dat is niet hetzelfde pap. Jij kan het halen. Oma was al te ziek. Jij kan het nog.'
'Ik weet het lieverd en ik ga me laten helpen, echt.'
'Beloofd?'
'Voor jou. Beloofd' Knikt hij.
'Je moet het voor mama doen. Ze heeft geen seconde van je zij geweken.'
'Wat?'
'Eten kwamen ze brengen slapen deed ze in het bed naast je. Ze maakte er al bijna een drama van dat het bed niet tegen het jouwe aangeschoven mocht worden.' Grinnikt Liv zachtjes.
'E-echt?'
'Vind je het zo gek dan?'
'Waarom zou ze? Ze kon hier toch niks doen?'
'Ze houdt gewoon van je.' Haalt ze glimlachend haar schouders op. Wolfs glimlacht terug en drukt een kus op haar voorhoofd.
'En weet je?'
'Wat?'
'Ik hou van jou Olivia. Beloof me dat je altijd in jezelf zal blijven geloven?' Ze kijkt hem met een ongemakkelijke blik aan.
'Ik hou ook van jou pap.'