Verkocht aan de duivel

Hoofdstuk 42

POV Sara

Gavin is niet meer naar mijn kamer gekomen, niet om tien uur, of twaalf uur, ook niet toen ik om drie uur s'nachts op zijn deur klopte om te vragen of ik wat mocht opwarmen in de keuken.
Dus nu zit ik in mijn eentje aan de eettafel, met één enkele kaars aan, om hem -mocht het nodig zijn- zo snel mogelijk uit te blazen als Adam de kamer binnenwandelt.

Ik speel met de korst van de lauwwarme quiche op mijn bord, mijn ogen beginnen weer te prikken en algauw vallen de eerste druppels op het eten.
Ik zou er alles voor over hebben om op dit moment tegenover mijn moeder te zitten. Alles.
Als ze zou weten wat ik allemaal heb meegemaakt de afgelopen maanden, had ze me er bovenop geholpen, me hebben vastgehouden en toegefluisterd dat het allemaal wel goed komt.
Maar ze is er niet.
Dus de warme tranen blijven over mijn wangen stromen, ik kan door de waas van tranen bijna niks meer zien en schuif mijn bord naar voren om vervolgens mijn hoofd op de tafel te leggen.
De vlam van de kaars flikkert door mijn beweging en ik staar naar de gesmolten wasdruppels die langs de steel op de kandelaar vallen.

Nog maar twee dagen en dan is het kerst. De tweede kerst zonder mama.
Ik vraag me af of ze hier überhaupt kerst vieren, alles wat deze mensen doen is moorden, martelen en illegale spullen verhandelen. Kerst lijkt me niet echt een feestdag dat ze vieren.
Wie weet.
Ik slik de brok in mijn keel weg en ga rechtop zitten. Met mijn mouw veeg ik de tranen van mijn wangen af en kijk nog een keer naar de kaars voordat ik hem uitblaas.

Mijn halfvolle bord zet ik op het aanrecht, schenk een glas water in voor mezelf en loop de slecht verlichte gangen van Gavin's villa door.

*

Ik moet ergens de verkeerde kant op zijn gegaan, want ik loop door een gang die ik niet herken.
Ik friemel nerveus met mijn handen in de zakken van mijn hoodie en loop zo snel mogelijk door, maar dan zie ik onder een van de deuren licht vandaan komen.

Mijn verstandige kant zegt dat ik door moet lopen, maar ik kan het niet helpen. Ik lees het bordje naast de deur en tot mijn verassing staat er 'ICT kamer'.
Hier zit Gavin als het goed is altijd, daarom kon ik hem niet vinden, hij moet de tijd zijn vergeten en is doorgegaan met zijn werk.

Ik breng mijn vuist omhoog om te kloppen op het hout, wanneer ik ineens geschreeuw hoor aan de andere kant van de deur.
Ik blijf als versteend stilstaan voor de deur, hopend dat het allemaal tussen mijn oren zit, maar dan hoor ik nog een keer een schreeuw.
Opgenomen, wat ik hoor is opgenomen.
Mijn hand ligt nu op de klink, kloppen maakt me niks meer uit.
Nog een schreeuw, minder hard, maar hard genoeg voor mij om te weten wie het is.

Mama.

Ik duw de deur open, de deur klapt tegen de muur aan en daar zit Gavin. Hij springt omhoog zodra hij merkt dat er iemand in de kamer staat, met een mes in zijn hand.

Zijn ogen worden groot wanneer hij me in de deuropening ziet staan. Hij doet een moment niks en dan valt het mes kletterend op de grond.
'...Sara.'
Hij zet wankel een stap naar voren, de aders in zijn ogen rood, alsof hij uren naar een scherm heeft zitten staren.
Ik geeft geen reactie en dan staat hij ineens voor me. Zijn handen liggen op mijn schouders en hij trekt me naar hem toe, trillend.
'Sara.' Mompelt hij nog een keer.
Dan zakt hij onverwacht tegen me aan, hij is te zwaar om op te vangen, dus hij valt op zijn knieën op de harde vloer. Zijn armen hangen slap langs zijn zij en hij laat zijn hoofd naar voren vallen.
Dan druppelen de eerste tranen op de grond.

'Zet het af.' Fluistert hij.
Ik verplaats mijn blik van Gavin naar de computer en sla mijn hand voor mijn mond.
Mijn moeder zit onderuitgezakt op de stoel, ze ziet er hetzelfde uit als gisteren toen ik de video zag; bebloed en uitgeput.