Verkocht aan de duivel

Hoofdstuk 2

-Flashback van Sara (18 jaar nog)-

Ik zit aan tafel en heb het eten al twee uur geleden op tafel gezet. De rijst met bonen en stukjes kip is ondertussen allang afgekoeld en een aantal korreltjes rijst liggen nog op mijn bord, de rest heb ik opgegeten.
Waar blijf mamma? Ze komt meestal om acht uur thuis en ik zorg dan dat het eten klaar is, zodat we samen kunnen eten. Het is nu al 22.07 en ik begin me zorgen te maken, ze nam niet op toen ik haar belde.
Ik weet wel dat het werken bij het hotel soms kan uitlopen, maar het is nooit later geweest dan 21.30. En als ze overwerkt, vraagt ze aan de hotelbaas of ze me mag bellen om te laten weten dat ze later is.
Ik leun mijn hoofd op mijn hand en roer een beetje in de pan met bonen als ik plots een klop op de deur hoor.
Versuft kijk ik naar de deur, moe en bezorgd sta meteen op en doe de deur van ons kleine appartement open.
'Wacht...' Denk ik te laat als er een man in pak naar binnen loopt.
'Ben jij Sara?' Vraagt hij met een zware stem. Hij heeft zijn handen in zijn zakken gestopt en kijkt verveeld naar onze woonkamer.
Dit is foute boel...
'Ja, dat ben ik...' Ik sluit de deur niet en zorg dat hij op een kiertje staat, voor het geval ik moet ontsnappen.  
'Wie ben je?' Vraag ik met een zelfverzekerde stem en ik sla mijn armen over elkaar.
'Oh lieverd, het is beter dat je dat niet weet.' Zegt hij met een scheve grijns en hij balt zijn vuisten. Ik zet voor de zekerheid een stap naar achteren, zodat ik dicht bij de deur ben om te ontsnappen.
'Probeer je ontsnappen schat? Ik doe je geen pijn hoor. Ik moet alleen een berichtje afleveren. Je weet vast wel dat je moeder te laat thuis is?'
Ik schud ja en krijg een vreemd gevoel in mijn buik. Een deel van me denkt dat hij wel eens mijn vader zou kunnen zijn, maar ik zet dat idee al gauw aan de kant. Deze man is verschikkelijk. Ik kijk hem met samengekepen ogen aan en vraag af wat hij van mijn moeder weet. 
'Ze is wat later, omdat ze niet meer thuis komt.'
'Wat bedoel je?' zeg ik zacht. Er vormt zich een brok in mijn keel en een onaangenaam gevoel nesteld zich in mijn lichaam. 
'Ze is wat later, omdat ze niet meer thuis komt grietje. Ze komt niet meer. Ze is dood.'
Hij heeft een misselijkmakende grijns op zijn smoel, die ik er het liefst af zou willen slaan. Ik denk alle lessen van Kale en ben er zeker van dat ik ze moet gaan gebruiken. 

'Ze is dood meis. Die moeder van jou is overleden aan, wat was het ook alweer... Oh ja, aan een hartaanval. Zomaar. Zonder dag te zeggen.'
De brok in mijn keel wordt erger en ik voel warme tranen over mijn wangen glijden. 
Ik geloof hem niet.
Mijn moeder, dood aan een hartaanval. Ze is een strijder en zou zich nooit overgeven aan een hartaanval. Laat staan er een krijgen. Maar... een hartaanval wordt veroorzaakt door stress. En, hoe hard het ook is om toe te geven, mijn moeder had veel stress. De tranen beginnen erger over mijn wangen te stromen.
'Wie bént u? Wat wilt u van me? Waar is mijn moeder?!' Ik kijk hem door een waas van tranen aan en sla mijn armen om me heen.
Mama is dood. Ik kan het niet geloven.
'Meisje, meisje toch.' De man komt langzaam op me aflopen.
Ik denk terug aan vanochtend en de zoen die ik mama op haar wang gaf.
De dingen die ik nog tegen haar had willen zeggen, met haar had willen doen. Ik besef dat het allemaal niet meer kan.
De man heeft ondertussen mijn handen al vast en wrijft erover. Ik wordt misselijk van zijn aanraking en trek mijn hand weg. 
'Laat me gewoon met rust. Ga weg.' zeg ik, en ik hou me vast aan een van de eetkamerstoelen. Ik kijk naar de  vloer en zie druppels op het hout vallen. 
Mijn moeder dood... weg.
Ze zal nooit meer terugkomen. De man legt een hand op mijn schouder en ik heb te weinig energie om hem weg te slaan. Hij zet me op de stoel en fluisterd iets in mijn oor. 
Maar het komt allemaal niet meer binnen, ik kan alleen denken aan de laatste momenten met mijn moeder en het beklemmende gevoel in mijn borst.