Verkocht aan de duivel

Hoofdstuk 32

POV Justin

Sara en ik staan op het plein van de villa, als de limousine aan komt rijden om ons op te halen. We lopen net naar de auto toe, maar komen niet verder dan de deur opentrekken van het toestel.

'JUSTIN! Sara!' Iets wat onhandig rent Duke in zijn pak naar ons toe. Een heel stuk daarachter wandelen Dane en Gavin die geamuseerd toekijken. 'We rijden mee,' zegt Duke, en hij popt zijn kauwgom en smakt verder. 'We zijn net pas terug van een klus van pa, het was best wel messy.' Hij deed met zijn handen alsof hij een nek van iemand brak en ik kijk snel naar Sara om te zien wat ze ervan vind. 

Ze heeft een glimlach op haar gezicht geplakt en de opmerking van Duke lijkt haar niet te deren. 'Gezellig.' zegt ze sarcastisch. Duke gniffelt, gaat voor Sara staan en wrijft over haar haar. 'Hé!' roept ze zogenaamd boos. 'Ik heb een halfuur in de spiegel gestaan om mijn haar goed te doen!' Ze drukt voorzichtig op haar en probeert het er weer netjes uit te laten zien. Ze draait naar me toe en ik trek wat verdwaalde plukjes op zijn plaats. 'Zo.' zeg ik. 'Weer helemaal perfect.' 

Dane en Gavin zijn inmiddels bij ons gaan staan. Ze hebben allebei een neutraal gezicht, als je ze niet goed kende had je het idee dat ze nooit emoties toonden.
Maar door de jaren heen ben ik kleine veranderingen gaan zien in hun houding, het knakken van vingers, aanspannen van hun armen. Daardoor zijn ze niet meer een geheim voor onze familie. 

Daarom weet ik dat er iets met Gavin aan de hand is elke keer als hij naar Sara kijkt. Eerst dacht ik nog dat hij haar leuk vond, maar nu begin ik iets anders te denken. Hebben ze elkaar al een keer ontmoet? Zonder dat Sara en ik het weten? 

'Kom je Justin?' Sara kijkt me aan en ik stop met denken. Eerst het etentje overleven.
Ik knik en zie dat Duke, Dane en Gavin al zijn ingestapt. Ik plof naast Dane neer en Sara komt naast me zitten. De limousine begint met rijden en ik bereid me voor op het diner met de familie.

Het onaangename gevoel dat ik altijd krijg als ik naar mijn vader moet, wordt sterker.
Alsof het voorspeld dat er een ramp gaat gebeuren.

*

We lopen met z'n vijven de eetzaal binnen en geven onze jassen aan bedienden. Sara heeft haar hoofd gebogen en haar handen ineen geslagen, zoals ik haar heb uitgelegd. Ze is voor de buitenwereld nog steeds een gevangene en heeft met make-up blauwe plekken op haar lichaam gemaakt. Het is niet leuk, maar het kan niet anders. Anders gaat mijn vader haar weghalen bij mij en aan iemand anders verkopen, zoals hij heeft gedreigd. Al geeft hij Sara waarschijnlijk aan een van mijn broers, die allemaal om haar geven. Maar ik vertrouw ze niet allemaal, Duke is een gigantische flirt en Gavin doet vreemd. Dus we kunnen het toneelstukje maar beter volhouden zolang mijn vader nog de macht heeft. 

'Mijn jongens.' zegt mijn moeder, terwijl ze ons allemaal omhelst. Stijfjes omhels ik haar terug, want ik kan niet zeggen dat ik met hart en ziel van mijn ouders hou.
Ze heeft niets gedaan toen Valentijn en Jonna dood gingen en wij alsnog de proef moesten doen. Jarenlang heeft ze aan de zijlijn gestaan en gedaan alsof wij niet werden gemarteld door onze eigen vader. Soms denk ik dat ze meer van zijn geld houdt. 

'Ga toch zitten schatjes.' ze wijst met haar gelakte nagels naar de grote tafel, waar de hele familie al aan zit. En naast mijn vader zit....

Adam Macini.
Wat doet die gast hier?

De manier waarop hij naar ons kijkt laat mijn bloed koken.
Alsof hij een spel heeft gewonnen waarvan we niet wisten dat we eraan meededen.
Ik kijk hem dodelijk aan en klem mijn hand om Sara's pols. Ze lijkt even te schrikken, maar blijft dan roerloos staan. Ik probeer mijn woede onder controle te houden, maar tevergeefs.

'Wat doet onze bondgenoot hier?' Vraag ik met een spottende toon. Want ik weet zeker dat Adam ons zal veraden wanneer hij maar iets van zwakte ziet in de familie.
Hij is geen bondgenoot.

'Ga toch zitten.' Zegt vader, 'dan kan ik jullie het goede nieuws vertellen.' En hij gebaart met zijn hand naar de overgebleven stoelen.

Sara en ik lopen naar de twee stoelen en gaan zitten. Ik laat mijn handen onder tafel verdwijnen, om Sara's handen geruststellend vast te pakken, die klam zijn van het zweet.

'Wat is het goede nieuws?' Vraagt Victor. Hij pakt zijn vleesmes op en laat hem rondtollen tussen zijn vingers.
Een waarschuwing.

Het eten wordt binnengerold in karretjes en het servies klettert onaagenaam. De bedienden zetten borden met eten op tafel. Biefstuk, groetes, vis en allerlei ander vlees worden voor onze neuzen gezet.
De bedienden lopen snel weer de kamer uit, bang voor de grootste maffia-familie van Amerika.

Adam neemt als eerste een hap van het dampende eten. Maar wij, als broers en zus blijven roerloos zitten en kijken onze vader aan.
Wat het goede nieuws ook mag zijn, of het voor ons gunstig is, is nog maar de vraag.

Vader begint te spreken.

'Adam en ik willen het bondgenootschap officieel maken. En om het te versterken heb ik hem een deel van de maffia beloofd.' Hij schaapt zijn keel en kijkt met emotieloze ogen de tafel rond. Naar de kinderen die hij heeft grootgebracht, die nu volwassen zijn.

Dan bijt Adam op een wortel en iedereen kijkt naar hem. Hij kauwt zelfingenomen op de groente en slikt het door, met een grijns op zijn gezicht.

Het gesprek bevalt me niet.

'Maar om Adam Macini extra te verzekeren, gaat hij trouwen met jullie zus.'

De mensen aan tafel lijken nog stiller te worden.

'Alice, over drie maanden is de bruiloft. Gefeliciteerd met je verloving.'

A/N
Daar is het dan eindelijk, de drama die ik had beloofd 🎊
Ik hoop dat jullie niet al te shook zijn. Adam Macini heb ik lang geleden geïntroduceerd (hoofdstuk 13?) dus het verbaasd me niet als jullie hem vergeten zijn.
Maar hij gaat voor aardig wat opschudding zorgen... De vijf broers zullen dit zeker niet goed opvatten.

En wat vonden jullie van 'Dochters van de Maan'? Het nieuwe boek dat ik heb gepubliceerd :) Als je het nog niet heb gelezen, misschien vind je het wel leuk. Er is liefde, weerwolven en spanning.

Tot het volgende hoofdstuk!

Groetjes Lena ❤