Sara (19 jaar) is op weg naar haar oom om daar te wonen na de dood van haar moeder. Ze komt echter niet verder dan de busreis. Drie gewapende mannen nemen haar mee als gevangene voor de familie Mendós, haar oom is namelijk een beruchte maffiabaas.
...
Allereerst, OMG lezers al 500 reads in totaal! Ik ben zo happy 😂 ik ga als cadeautje wat namen van trouwe lezers en stemmers in de hoofdstukken verwerken. Laat me weten of je het boek leuk vind, dat wordt zeker gewaardeerd ;) Back to the book, Lena~
POV Sara
Ik stommel achter Justin aan naar de deur. Hij heeft mijn arm zo sterk vast, dat als ik hem probeer los te trekken, er geen beweging in komt. Hij klemt zijn vingers alleen maar strakker rond mijn pols. Victor loopt achter ons en doet niks om hem te stoppen. 'Ik weet echt niets, dit is onzin!' Zeg ik grimmig en tegelijkertijd ongerust. Hij reageert niet. Ik heb genoeg van dit gedoe. Snel pak ik me aan een van de deuren vast in de hal. Even slip ik weg, maar dan heb ik een stevige greep om de deurrand. Justin merkt dat er geen beweging meer is en trekt harder aan mijn pols. Wanneer ik niet meeloop, draait hij zich om en ziet me eigenwijs de rand vastklemmen. Het moet er vast heel erg kinderachtig uit zien. 'Wat doe je?' Zegt hij geërgerd. Mooi, nu staat hij voor schut bij Victor. 'Ik weet niks over mijn oom, behalve zijn naam.' zeg ik met een snauw. Hij kijkt me een kort moment aan en ik zie iets van twijfel over zijn gezicht trekken. Dan doet hij het ondenkbare. De klap voelt brandend aan op mijn wang en het lijkt alsof zijn hand nog steeds op gezicht slaat.
Wow. In een boze reactie laat ik mijn hand los en probeer hem ook te slaan, maar hij blokkeert me met zijn vrije hand. 'Sla niet zo'n toon aan tegen mij. En al helemáál niet met Victor erbij!' Sist hij door zijn opeengeklemde tanden naar me. Woedend kijk ik hem aan. We kiezen dus voor de onaardige manier. Mijn houding verandert van eigenwijs naar onderdanig en ik buig mijn hoofd. 'Oké.' Mompel ik zacht. Hij blijft nog even stilstaan voordat we doorlopen. Victor heeft de hele tijd nog niets gezegd en loopt naast Justin. Na drie hallen, vier verdiepingen en vijf gangen door te zijn gelopen, komen we aan bij een deur met een bordje;
Fijn, ik ontmoet alweer een familielid. Ik hoop dat hij niet zo ijskoud is als Justin... Victor gaat naar de zijkant van de deur en typt op een controlepaneel een cijfercode in. Na een zachte klik van het slot duwt Justin de deur open en laat mijn hand los. We lopen met zijn drieën naar binnen en het eerste wat ne opvalt, is het aantal computerschermen. Kleine groepjes met tafels staan bij elkaar en vol met apparaten. Medewerkers hebben vreemde dingen op hun schermen staan en maken aantekeningen terwijl ze op een groot bord kijken.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Er komt een sterk gebouwde man in pak op ons aflopen. Hij loopt met een rechte rug en een angstaanjagende blik in zijn ogen, wanneer zijn gezicht in het licht komt, herken ik hem meteen. De man van de lift! Die me gered had van mijn grijpgrage bewaker. Is dat Gavin?
A/N Kijk voor de foto van Gavin eventjes bij het eerste kopje van het boek. Je kan daar zijn details zien.
'Wat moet je nu weer?' Snauwt hij naar Justin. Geen ochtendpersoon zo te zien. 'We komen meer informatie opvragen over Sara, ze wilt nog wat toevoegen.' Zegt hij met een blik op mij. Eikel. Hij weet dat ik mijn oom maar één keer heb gezien. Zo te horen weet Gavin dat ook, want hij geeft geïrriteerd antwoord. 'We hebben de informatie van Duke en Dane al nagetrokken. Ze heeft haar oom maar een keer ontmoet, toen ze baby was. Verder geen contact gehad en leefde vooral met haar moeder samen. Geldproblemen en ouders allebei uit zicht, overleden of onbekende reden. Dus je kan weggaan.' En hij draait zich om, marcheert naar een kantoortje en slaat de deur met een klap dicht. 'Ben ik hiervoor zo vroeg uit mijn bed gekomen?' Zegt Victor gapend. 'Gast, het is al 9 uur. Zo vroeg is het nou ook weer niet.' 'Voor een weekend wel. Wat doen we nu? Ik heb geen zin om te worden vergast door Gavin, voor de zoveelste keer.'
Vergast? 'Ga jij maar naar huis. Ik leid Sara rond in de villa. We houden contact over de zaak van vanavond.' Zegt Justin. 'Oké.' Gaapt Victor nogmaals. Ze geven elkaar een boks en Victor loopt weg richting een lange hal. Justin draait zich naar me toe. 'Ik heb nog veel te doen, maar ik kan je wel even een rondleiding geven door de villa.' Hij laat een ondeugende grijns zien, maar die is zo snel weer weg als dat hij gekomen was. Justin gaat voor me staan en laat tot mijn verassing mijn pols los. Dan buigt hij naar me toe en leunt met zijn arm tegen de muur aan. 'En probeer maar niet weg te rennen,' mompelt hij, 'want dan zorg ik dat je nooit meer thuis komt.' Ik bestudeer hem, zijn kaken zijn op elkaar geklemd, we staan nog maar een paar centimeter van elkaar vandaan. Maar zijn pupillen verraden hem, ze zijn groter. Lust. Ik kan het niet ontkennen, er is iets tussen ons... dat anders voelt. Alsof we allebei ons best doen de overhand te hebben, een oneindig spel. Ik ken deze man nog maar een paar dagen en nu al heeft hij mijn interesse te pakken.
'Oh geloof me, ik zal rennen. Als je me wilt hebben, kom me maar halen.' Justin stopte met wat hij aan het doen was en pakt mijn kin vast. 'Als je me wilt? Begrijp me niet verkeerd, beide hebben te maken met touwen, maar het is een belangrijk onderscheid om te maken voordat we verder gaan.' Ik draai mijn hoofd en staar hem door samengeknepen ogen aan. 'Ik had nooit gedacht dat jij een type was met een kink.' 'Oh, dus je hebt wel over me nagedacht?' Ik voel mijn wangen rood worden. 'Om eerlijk te zijn? Ja. Maar alleen maar de keren dat ik zou ontsnappen en dat je er spijt van hebt dat je me hebt laten gaan.' Terwijl ik het zeg, weet ik dat ik een fout heb gemaakt, want ik heb alleen maar toegegeven. Justin buigt nog verder naar mijn gezicht toe, zo dichtbij dat onze lippen elkaar aan zouden kunnen raken. Ik kan met mijn tong over zijn lippen glijden zonder zelfs maar van mijn plek te gaan.
Misschien heeft hij het ook door, want een tel later buigt hij naar achteren. Zijn ademhaling is zwaar en zijn pupillen zijn zo wijdt dat bijna al het bruin weg is.
