Verkocht aan de duivel

Hoofdstuk 11

Ik ben zojuist verkocht aan Justin. Zijn misselijkmakende lach galmt nog steeds door mijn hoofd heen.
Idas probeert iets tegen me te zeggen, maar ik blijf maar naar Justin kijken.
Is het toeval?
Hij is immers de zoon van mr. Mendós, dus hij kan het als missie hebben gekregen? Ik hoop niet dat hij zo is als zijn vader of broers...
Ik staar nog steeds naar hem, als er ineens geschreeuw klinkt. Justin zie ik nog net lachen als ik mijn blik afwend om te kijken waar het geluid vandaan komt.

Er worden gevangenen op de grond gedwongen met hun polsen vastgebonden. De bewakers staan achter elk van hun. De mensen op de grond schreeuwen en huilen hysterisch. Ik kijk nogmaals naar de bewakers, dan zie ik het.
Een voor een hebben ze allemaal een zwart pistool getrokken en staan achter de gevangenen te wachten op een seintje.
'Sara!' Idas roept iets, maar ik let niet op. Ik blijf maar staren naar de gevangenen op de grond.
'Sara luister!'
Idas pakt mijn hand vast die slap langs mijn zij hangt.
'SARA!'
Ik kijk Idas aan. Zijn gezicht staat serieus, maar zijn blik verraad dat hij zich zorgen maakt.
'Sara, Martin heeft mij opgedragen je te beschermen,'
Hij probeert boven het geluid uit te komen van iedereen.
'En dat betekent dus dat hij niet wilt dat je hiernaar kijkt..-'
Hij tikt tegen mijn gezicht aan, want mijn blik is weer naar de gevangenen geleden. Wat gaan ze doen?
'Sara, wat er ook gebeurd, blijf naar mij kijken!'

Ik hoor boven al het geluid van de gevangenen ineens een hoge fluittoon. Ergens herinner ik me dat ik naar Idas moet kijken, maar ik hoor een schot en kijk naar de voorste rij met gevangenen.
Een grote bloedplas vormt zich onder een van de meiden die zat vastgebonden. Haar lichaam is op de grond gestort en in haar arm zit een vreemde knik.
De nog steeds vastgebonden handen zijn rood van het bloed. Mijn ogen gaan omhoog en ik zie dat de kogel haar recht in het hart heeft getroffen. Het gezicht van de vrouw is half op de grond gedraaid, want ze ligt met haar buik op de grond. Met haar mond nog open en een geluidsloze schreeuw gevormd op haar lippen, wordt ik misselijk. De vrouw's blik is gericht op de grond en leeg.
Alsof we net genoeg tijd hebben gehad om de dode te bekijken, klinkt er een ander schot. Een man valt.
Veel tijd krijg ik niet om te schreeuwen. 7 schoten klinken echoënd rondom het ronde plein en de overige gevangenen vallen neer.

*

Overal waar ik kijk zie ik bloed. Ik buig voorover, weg van Idas en Francis en geef over op de stenen. Idas wrijft over mijn rug met zijn hand.
Ik doe mijn mond af met de rug van mijn hand en zie Olivia twee rijen boven mij hetzelfde doen; voorovergebogen met twee handen op haar bovenbenen gooit ze haar maaginhoud eruit. Tranen stromen van Olivia's wangen af, terwijl ze naar de dode gevangenen kijkt. Langzaam kom ik weer rechtop staan en verberg mijn gezicht in mijn handen.

(Dit is Olivia)

Zoveel mannen en vrouwen, zinloos vermoord. En dat alleen omdat ze niet gekocht zijn. Ik kijk naar het publiek en ziet dat sommige mensen al terug gaan naar de villa, zich niet druk makend om de doden op de tribune. De weinige mensen die iemand hadden gekocht, vertrekken nu ook.
'Wat wordt er met ons gedaan zodra we verkocht zijn?' vraag ik aan Idas.
'We worden volgens mij naar onze kamers gebracht waar we blijven. De VIP-gevangenen krijgen een onderkomen van of bij hun kopers.'

Oh nee.
Dit betekent dus dat ik bij Justin moet gaan wonen. 'Heeft Justin een eigen huis?'
'Dat weten we niet. Onze ICT-man heeft uit de camera's opgemaakt dat hij nog steeds met zijn ouders, broers en zus in een huis woont. Ook heeft hij een kamer in de Mendós-vleugel van de villa. De grootste kans is dat je daar terecht komt, want vaak neemt de familie niet hun werk mee naar hun eigen huis.'
Een hele familie. Hun wérk. In zijn eigen vleugel?

Ik zit diep in de problemen.
Over de duivel gesproken, Justin kijkt me aan en niet bepaald vriendelijk. Zijn blik rust op me als een hongerig roofdier dat zijn eerste prooi heeft gevonden in dagen.
Dan lijkt hij weer bij bewustzijn te komen, wijkt zijn ogen af van de mijne en begint een gesprek met mr Macini.
Hij loopt richting de villa, samen met Justin. Net voordat ze de grote deuren binnengaan, draait Justin zich om en kijkt me aan. Hij wenkt een bewaker naar zich, die snel naar hem toe rent. Justin verteld hem iets en de bewaker knikt zenuwachtig.
Hij gaat naar binnen met Adam Macini en de deuren vallen achter hem dicht.

De bewaker komt naar het podium toegelopen. Hij gaat in gesprek met een van de mannen die de gevangenen had doodgeschoten. Ik kijk snel naar beneden, naar mijn voeten, hoe mijn tenen wiebelen in mijn schoenen en mijn hakken op en neer gaan. Alles om de verschrikkingen die ik heb gezien uit mijn hoofd te krijgen. De lijken van bebloede mensen en de uitdrukkingsloze blikken die nooit meer licht zullen zien.

De bewaker die Justin heeft gesproken, heeft ondertussen de wachter overgehaald en komt met een rammelende sleutelbos aanlopen.
'Sara, onthoud dit; Vertrouw niemand anders dan mij en Francis. We krijgen je hieruit, ik weet nog niet hoe, maar ik heb het beloofd aan Martin. Wat je nu nodig hebt is succes. Het ga je goed.'
Ik knik en Idas zet een stap in mijn richting om me op mijn schouder te kloppen. Snel doe ik een pas naar achteren en hou mijn hand naar voren, zodat hij me niet kan aanraken.
'Ik begrijp je zorgen Idas, maar wie zegt dat ik jou wél kan vertrouwen? Heel erg bedankt voor het advies. Ik laat mensen over het algemeen niet zo snel in mijn privéleven. En jullie ook veel geluk.'
Idas staat voor een moment me stomverbaasd aan te kijken, maar neemt dan snel weer zijn normale houding aan.
'Dankjewel Sara. Succes.' zegt Frances.
'Bedankt.' antwoord ik.

De bewaker staat ondertussen al aan mijn handboeien te sjorren en klikt even later de boei die aan de paal vastzat, weer vast aan mijn pols. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Zoveel zal ik niet doen met jullie allemaal om me heen.'
De man lijkt me nu pas op te merken en kijkt me aan.
'Bevelen van de grote baas.' Antwoordt hij onverschillig.
Oké...
Van Justin? Waarom zou hij me vast willen binden? Tenzij.. hij weet dat ik verdedigingslessen heb gehad, niet dat ik veel kans maak tegen een kast zoals hem.
Ik word uit mijn gedachten gewekt als de bewaker me meetrekt.
'Kom op dame. We gaan even een wandeling maken.'

Hij port me met zijn vinger om me te laten lopen. Ik zet een stap vooruit en kijk nog een keer achterom. De dode mensen liggen nog steeds op de grond, te staren naar de dalende zon.

Alles om te overleven.
En ik loop achter de man aan naar de grote deuren.

A/N:
Weer een lang hoofdstukje. Ik hoop dat jullie het verhaal leuk vinden. Het volgende hoofdstuk wil ik graag het POV van Justin gaan doen, misschien nog een stukje van de veiling, hoe dat liep etc.

x Lena~